Vikan - 31.07.1980, Blaðsíða 35

Kummelberg áður en hann vissi
af. Hann flýtti sér því að skipta
um umræðuefni.
. — Sautján ár. Hefur þú virki-
lega ekki séð manninn þinn í heil
sautján ár?
— Það er satt en nú er ég bú-
in að fá nóg! Ég þoli ekki lengur
þetta innantóma líf sem ég lifi.
Ég hef sótt um skilnað. Ég trúi
því að lífið geti enn veitt mér
einhverjar ánægjustundir, bara
ef ég finn rétta manninn. Ert þú
"ekk^á sama máli, herra Kumm-
elberg?
— Að sjálfsögðu, samsir.nti
Kummelberg.
Aftur reyndi frú Sölverberg
að líta í augu Kummelbergs, hún
þrýsti þvala hönd hans og sagði
svo innvirðulega:
— Þú ert góð manneskja,
stórkostleg vera ... ég er viss
um að þú og ég...
Kummelberg flutti sig enn um
set en komst ekki langt vegna
þess að hann sat á bláenda sóf-
ans. í örvinglun sinni greip hann
til þess ráðs að hnerra ofsalega
þannig að nú var það frú Sölver-
berg sem kipptist til hliðar.
— Hefur maðurinn þinn
aldrei skrifað þér að utan?
spurði hann.
Frú Sölverberg kinkaði kolli
sorgmædd á svip.
— Jú, ég fæ jólakveðju á
hverju ári — það bregst aldrei.
En aldrei línu framyfir það.
Reyndar er ég með öll sautján
póstkortin hér í töskunni minni.
Hún tók kortin upp úr tösk-
unni og lagði þau fyrir Kummel-
berg svo ekkert færi á milli mála.
— Sautján bréf á sautján
árum — það er allt og sumt. En
nú er þessu lokið. Ég ætla að ná
mér í mann sem sýnir mér hlýju
og umhyggju og í staðinn lofa ég
að...
Kummelberg fiktaði við
skyrtukragann sinn og leit yfir
póstkortin, Tasmanía, Nýja
Guinea, Caledonía, Fidjieyjar,
Tonga og guð má vita hvað.
Hann ákvað að láta til skarar
skríða.
— Mig langar til að biðja þig
um einn hlut, sagði hann auð-
mjúkur.
— Er það? svaraði hún og
eftirvæntingin leyndi sér ekki.
— Hvað sem er, herra Kumm-
elberg, hvað sem er!
— Ég er ákaflega mikill ein-
■ stæðingur eins og þú e.t.v. veist
og ef þér er á móti skapi það sem
ég nú fer fram á þá skalt þú ekki
hika við að neita. Ég lifi mjög fá-
brotnu lífi... kannski finnst þér
ég vera frekur að fara fram á
þetta en,...
— Út með það! Út með það!
. Frú Sölverberg var farin að iða í
sæti sínu.
— Já, skilurðu — mig lang-
aði til að biðja um leyfi til að rífa
frímerkin af kortunum — þau
eru sjaldgæf og ég er safnari ...
eða þannigsko . . .
Þýð.: e.j.
31. tbl. VIKan 35