Vikan - 31.07.1980, Page 40

Framhaldssagan
r 1
| * I
I U
I * I
! JI RI
! 11 n i
M • I f I .
1 P u
1 l u
IM
«i * ■
Eg hlýt að hafa verið ráðvilltur á svip
þvi hann hló og spurði mig hvort ég
þekkti muninn á SS, SD, Gestapo og
RSHA. Ég játaði að ég vissi það ekki og
hann hló hátt og barði i borðið. „Ágætt,
Dorf. Sjálfir eigum við stundum i
vandræðum með að þekkja þessar stofn-
anir í sundur. Gerir ekkert. Allar heyra
þær undir mig og auðvitað undir okkar
ástkæra ríkisstjóra, herra Himmler.”
Næst spurði hann mig hvert viðhorf
mitt til gyðinga væri. Ég svaraði að ég
hefði aldrei hugleitt málið. Hann sneri
aftur harða bófasvipnum að mér. Ég
flýtti mér að bæta við að mér fyndust
þeir hafa meiri áhrif en fjöldi þeirra gæfi
tilefni til, svo sem á sviði blaðamennsku.
verslunar, bankaviðskipta og æðri starfa
og þetta kæmi e.t.v. jafnt þýsku þjóðinni
illa sem gyðingum sjálfum.
Heydrich kinkaði kolli. Því næst hóf
hann máls á kenningu sinni sem var
nánari útfærsla á hugmyndum for-
ingjans i Mein Kampf. Sumt af þessu
var torskilið en mergurinn málsins
virtist vera sá að líkt og bolsévismi
þarfnaðist stéttaróvinar til að ná fram-
gangi, þyrfti nasisminn á kynþáttaóvini
aðhalda, þ.e. gyðingum.
Ég sagði: „Auðvitaðeru þeir óvinir."
Með klókindum sínum hafði Hey-
drich tekist að fá mig til að játa það við
horf sem hann vonar að allir Þjóðverjar
muni gangast við hvar sem þeir eru í
þjóðfélaginu. Baráttan við gyðinga leiðir
ekki aðeins til fullra yfirráða heldur eru
þeir ótw/Veins ogsagan sýnir.
Nú var honum farið að hitna i hamsi.
Hann vitnaði í Mein Kampf hlutdeild
gyðina í allri mannlegri spillingu. svik
þeirra við Þýskaland í heimsstyrjöldinni.
ítök þeirra í banka- og gjaldeyrismálum
og áhrif þeirra meðal bolsévíka.
Ég var orðinn ruglaður í ríminu en ég
hef alltaf haft hæfileika til að virðast
áhugasamur með því að kinka kolli,
hreyfa athugasemd eða brosa. Hann
virtist hafa yndi af fyrirlestrinum og ég
40 Vikan 31. tbl.
ÞJOÐEYÐING
Þegar ég hugsa aftur í tímann á ég erfitt
með að ásaka móður mína eða nokkurn
annan. Við héldum kyrru fyrir. Við máttum
líða fyrir það. Engan óraði fyrir þeim
skelfingum, sem biðu okkar — nema örfáa
menn.
Refsum gyðingum og handtökum þá sem
grunaðir eru en gerum lýðum Ijóst að þetta
sé réttlát reiði þýsku þjóðarinnar . . .
þorði ekki að grípa fram í. Mig langaði
einu sinni til að spyrja hvernig gyðingar
gætu bæði verið bolsévikar og auð-
hyggjumenn. En ég hafði vit á að þegja.
„Taktu vel eftir þessu. Dorf," sagði
hann. „Við leysum fjölda vandamála.
stjórnmálalegra, hagfræðilegra,
hernaðarlegra og umframt allt kynþátta-
legra. ef við beitum Guðs útvöldu þjóð
hörðu."
Ég viðurkenndi að þetta væru mér ný
sannindi. En ég minntist ráða Mörtu og
kvaðst opinn fyrir nýjum hugmyndum.
Það gladdi hann. Honum virtist
standa á sama þótt ég viðurkenndi að
vera ekki í flokknum og hefði ekki verið
í einkennisbúningi síðan ég var skáti. og
hann svaraði að hvaða asni gæti gengið í
einkennisbúningi. Hann vantaði menn
sem væru skýrir í hugsun og góðir skipu-
leggjendur. Hann sagði að í flokknum cg
SS væri meira en nóg af bófum, föntum
og sérvitringum. Hann væri að réyna að
koma á fót dugmikilli starfsemi. „Skil ég
þá rétt að ég sé ráðinn?”
Hann staðfesti það með því að kinka
kolli og það fór um mig sæluhrollur eins
og ég hefði náð ákveðnu takmarki.
sigrastá fjallstindi.
Síðan sagði hann að ég yrði settur í
starf og látinn sverja trúnaðareið jafn-
skjótt og venjulegri öryggisathugun á
högum mínum væri lokið. Rödd hans
fékk hörkublæ á sig. Ég óttaðist hann
smástund. Þá fór hann að hlæja og
sagði: „Þú hefðir víst ekki þorað að
koma hingað nema samviska þín væri
hvít sem mjöll.”
„Það er vist alveg rétt, herra,” svaraði
ég.
„Ágætt. Farðu á ráðningarskrif-
stofuna og útfylltu naúðsynleg eyðu-
blöð.”
Þegar ég var i þann veginn að ganga
út kallaði hann: „Það máttu vita, Dorf.
að ég legg mig í hættu þín vegna. Hitler
sagði eitt sinn að hann ynni sér ekki
hvíldar fyrr en viðurkennt væri meðal
Þjóðverja að það væri skammarlegt að
vera lögfræðingur.”
Hann sá hve mér brá og bætti við:
„Ég var að gera að gamni mínu. Heil
Hitler, Dorf.”
„Mér fannst mjög auðvelt að svara:
„Heil Hitler.”
I gærkvöldi, 26. september. klæddist
ég fyrsta sinni svörtum SS búningnum.
Seinna um kvöldið sór ég blóðeiðinn:
I nafni Guðs sver ég að sýna Adolf
Hitler, æðsta leiðtoga þýsku þjóðarinnar
og yfirráðamanni alls herafla
landsins, skilyrðislausa hlýðni og ég er
einnig reiðubúinn að hætta lifi mínu
hvenær sem er eins og hver annar hug
hraustur hermaður.
Ég hlaut undirforingjatign og lítilfjör-
lega stöðu á skrifstofum Heydrichs. Ég
er annað og meira en lítilfjörlegur skrif-
stofumaður eða lágtsettur aðstoðar-
maður Reinhards T.E. Heydrichs. Starf
mitt er að verulegu leyti fólgið i því að
greina að tengsl Gestapo, SD, RSHA og
annarra deilda innan SS. Heydrich hefur
sagt í spaugi að hann vilji hafa málin í
flækju svo framarlega sem allir viti að
hanner stjórnandinn.
Marta hjálpaði mér að skrýðast svört-
um jakka, svörtum reiðbuxum og
svörtum stígvélum. Ég stakk Lugernum
í leðurhulstrið og fannst ég fábjáni.
Marta sótti börnin inn í svefnherbergi til
að leyfa þeim að dást að föður sínum.
Pétur er fimm ára og Lára þriggja.
Marta hefur alltaf haft meira dálæti á
Pétri og lyfti honum upp. Hann leit einu
sinni á uppháa einkennishúfuna og fór
að hágráta!
Skyndilega varð ég einkennilega
áhyggjufullur. Hef ég gert rétt?
Auðvitað. Það er ekkert að marka þótt
barn gráti í fyrsta sinn sem það sér föður
sinn í nýjum búningi. Það er fullkom-
lega eðlilegt. En Mörtu gramdist við
hann þegar hann hrein aftur og hljóp út.
Hann og Lára litla störðu á mig tár-
votum augum úr dyragættinni.
Ég sagði Mörtu að vonandi þyrfti ég
ekki að klæðast búningnum að staðaldri.