Vikan - 22.09.1983, Blaðsíða 23

Reiknar þú með að vera
áfram í Hollandi?
„Þegar maður er búinn að
vera meira en helming ævinnar
einhvers staðar annars staðar en á
íslandi þá er maður sestur að, að
svo miklu leyti sem maður sest að
einhvers staðar. Þetta er voða stór
spurning, hvert ræturnar liggja,
þær liggja örugglega alltaf heim
til fjallanna og lækjanna.
Eru miklir starfsmögu-
leikar heima?
,Ja, ég hef tröllatrú á því að
íslenski dansflokkurinn fái að
halda áfram að starfa og þá verð-
ur nauðsynlegt að nýta þann
kraft sem til er vegna þess að það
er miklu skemmtilegra að byggja
upp flokk sem hefur sitt eigið
andlit heldur en að byggja upp
flokk sem apar bara allt upp eftir
útlandinu. Það er miklu meira
gaman, það er miklu meira
spennandi. Það hlýtur að koma
að því einhvern tíma að maður
fái, ja, annaðhvort að starfa
meira heima eða kannski að
stuðla að því að einhver önnur ís-
lensk fái að starfa. Ég hef líka
verið í kennslu, þannig að ég
gæti kennt, en það er ekki það
sem mig langar mest til. Mig
langar mest til að semja dans og
þá eru svo fá tækifæri heima.
Það var ógurlega gaman að
starfa með stelpunum í íslenska
dansflokknum ’81. Ég er alltaf
reiðubúin til þess að koma heim
og vinna, ekki kannski að koma
til dvalar en koma til þess að
vinna að verkefnum. Fólk verður
að átta sig á því að þegar maður
er svona frílans skipuleggur mað-
ur eitt ár eða tvö í einu og það er
svo erfltt að heyra kannski með
stuttum fyrirvara að maður fái
eitthvað að gera heima. Þó að
maður sé ekki heimsfrægur, og
langt frá því, þá verður maður
samt að vinna fyrir brauði. Það
kostar lítið erfiði og skipulags-
hæfni að skrifa nokkur bréf á ári í
sambandi við listastarfsemi. Það
er eins og það vanti bara skipu-
lagningu, ritvél og manneskju
sem getur vélritað, að það sé ekki
bara hringt í mann og sagt: ,,er
þetta ekki allt í lagi?” og þá er
maður kannski síðasta manneskj-
an sem veit af verkefninu. Þetta
er stórt atriði sem þyrfti ekki að
kosta svo mikla fyrirhöfn heldur
bara skipulagningu og að fólk
tali hvert við annað. Það er það
sem ég held að sé ægilegur feill
heima, að fólk talar ekki saman.
Það vinnur á grundvelli kunn-
ingsskapar og það er ekki hægt
fyrir atvinnumanneskju. Þú get-
ur beðið vini þína að vinna með
þér en þá talar þú líka við þá eins
og atvinnumenn, ekki sem
kunningja. Þú þarft að standa
þig og getur ekki leyft þér að fara
fyrirvaralítið heim. ’ ’
Hvað tekur við nú, eftir
að þú hefur lokið við
,,Duende”?
„Framundan er að vinna út
frá , ,objekti”, fara af stað í haust
og frumsýna í janúar. Við emm
þrjú sem semjum og dönsum
saman. Ég starfaði með hreyfi-
leikhúsi ’80—’82 í Bewth. Við
gerðum fimm uppsetningar sam-
an þar sem gengið var út frá
„improvísasjón” sem var mikið
stökk frá klassískum ballett.
Þetta er allt annar heimur sem
hefur haft mikið að segja fyrir
dansahöfund og líka að þurfa að
koma mínum hugmyndum á
framfæri og skýra þær út. Ég
kenni alltaf meðfram þessu í
Scapino Akademi, unglinga-
hópi, og sem dansa fyrir
Conservatori í Haag sem er
stærsti dans- og músíkskóli
Hollands. Það er ekki hægt að
bera saman að dansa og að semja
dans, að semja dans gengur
miklu nær manni og dansinn
endurspeglar persónuleikann. ’ ’
38. tbl. Vikan 23