Vikan


Vikan - 22.09.1983, Side 47

Vikan - 22.09.1983, Side 47
ið getur ástin verið undraverð — eins og álög, smyrsli sem borið er á alla og læknar mein, græðir sár, fróar. Þetta var gott ár, áriö sem Caroline og Cathy voru ástfangn- ar. Þessar kæru, mállausu litlu minnisbækur sem ég skrifa í eru nokkurs konar guð fyrir mér, eða að minnsta kosti engill. Þær inni- halda játningar mínar og hjálpa mér að fyrirgefa sjálfri mér og öðlast skilning. Þær hjálpa mér að koma einhverju viti í líf mitt. Það er miðnætti. Charlie er ein- hvers staðar í Svíþjóð, steinsof- andi eftir að hafa flutt fyrirlestur í háskólanum í Lundi. Adam og Lucy eru í litla herberginu sínu, sofa, saklaus undir ábreiðunum. Stephen er einhvers staðar yfir Atlantshafi í silfurlitri 747, á leið aftur til Boston. Vertu sæll, Stephen. Þakka þér fyrir og vertu sæll. Ég hef sektarkennd út af Stephen, vegna framkomu minnar við hann. Ég finn til sektar vegna þeirrar ákvörðunar sem ég er bú- in aö taka um ævi mína, sektar vegna þess að hún mun eflaust særa Charlie. Ég tek börnin mín burt frá föður sínum, að minnsta kosti um tíma. Á einhvern hátt vissi ég að ég myndi finna til sekt- ar vegna einhvers, ég er enn meþódisti frá Kansas. Ég er að minnsta kosti búin að þessu, ég er búin að taka ákvörðun. Ég er enn furðu lostin yfir því hvað ég var ringluð og óákveðin allt fram að því andartaki að ég barði að dyrum á hótelherbergi Stephens. Hann hringdi í mig til að segja mér númerið á herberginu og því nær sem ég kom því meira ofboð komst á hugsanir mínar, því minna viss var ég um hvað ég vildi. Mér fannst ég skuldbundin Stephen einfaldlega vegna þess að hann hafði elst við mig, vegna þess að hann hafði komið. „Sæl,” sagði hann, lauk upp fyr- ir mér. „Sæll,” sagði ég og gekk inn í herbergið. Stephen var í daufblárri bómullarskyrtu. Hún var óhneppt í hálsinn og ermarnar brettar upp. Hann var, það er engin leiö að neita því, stórfenglega myndar- legur maður, og ég er veik fyrir álitlegum gripum. Svo að auðvitað kysstumst við eftir að hafa brosað hvort til annars andartak. Og svo sagði Stephen: „Heyrðu — ég pantaði kampavín. Má bjóða þér?” „Kampavín klukkan tíu að morgni!” sagði ég hlæjandi. „Auðvitað.” Stephen gekk yfir herbergið, aö skrifboröinu þar sem kælifatan stóð og það var þá — af því hvern- ig hann lyfti kampavínsflöskunni og hellti úr henni í glösin — sem ég vissi að ég elskaði Charlie enn. Charlie er stór maður en hann ger- ir litla hluti meö sérstökum þokka. Hendur Stephens skulfu örlítið. Þetta var nokkuð sem hann vildi koma af, flýta sér með, þetta var ekki andartak sem átti að njóta sjálfs sín vegna. Ég skildi á því augnabliki að það að hella kampavíni í glas á fjórtánda brúð- kaupsdaginn okkar myndi vera merkilegri athöfn fyrir Charlie en það að hella kampavíni í glas áður en við elskuðumst í fyrsta sinn væri fyrir Stephen. Stephen stefndi að verknaðinum, að árangrinum, hann var fyrst og fremst, umfram allt annað, metnaöargjarn maður. „Stephen,” sagði ég um leið og ég tók viö kampavínsglasinu, „mig langar til að ræða við þig um þetta allt áður en ég verð kennd og geri eitthvað sem ég sé kannski eftir. Mér finnst það tryllingslega rómantískt að þú komir hingað til Helsinki til að hitta mig en það er bara ekki rétt. Það gengur ekki. Þetta er rangt.” „Zelda,” sagði hann, „ég er ekki að reyna að fá þig til aö gera neitt rangt. Ég vil kvænast þér, veistu, ekki bara standa í stuttu ástarsambandi. Þó guð megi vita að ég myndi líka njóta þess. ” Framhald 1 næsta blaöi. 38- tbl. Vikan 47

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.