Vikan - 22.09.1983, Qupperneq 47

ið getur ástin verið undraverð —
eins og álög, smyrsli sem borið er
á alla og læknar mein, græðir sár,
fróar. Þetta var gott ár, áriö sem
Caroline og Cathy voru ástfangn-
ar.
Þessar kæru, mállausu litlu
minnisbækur sem ég skrifa í eru
nokkurs konar guð fyrir mér, eða
að minnsta kosti engill. Þær inni-
halda játningar mínar og hjálpa
mér að fyrirgefa sjálfri mér og
öðlast skilning. Þær hjálpa mér að
koma einhverju viti í líf mitt.
Það er miðnætti. Charlie er ein-
hvers staðar í Svíþjóð, steinsof-
andi eftir að hafa flutt fyrirlestur í
háskólanum í Lundi. Adam og
Lucy eru í litla herberginu sínu,
sofa, saklaus undir ábreiðunum.
Stephen er einhvers staðar yfir
Atlantshafi í silfurlitri 747, á leið
aftur til Boston. Vertu sæll,
Stephen. Þakka þér fyrir og vertu
sæll.
Ég hef sektarkennd út af
Stephen, vegna framkomu minnar
við hann. Ég finn til sektar vegna
þeirrar ákvörðunar sem ég er bú-
in aö taka um ævi mína, sektar
vegna þess að hún mun eflaust
særa Charlie. Ég tek börnin mín
burt frá föður sínum, að minnsta
kosti um tíma. Á einhvern hátt
vissi ég að ég myndi finna til sekt-
ar vegna einhvers, ég er enn
meþódisti frá Kansas. Ég er að
minnsta kosti búin að þessu, ég er
búin að taka ákvörðun.
Ég er enn furðu lostin yfir því
hvað ég var ringluð og óákveðin
allt fram að því andartaki að ég
barði að dyrum á hótelherbergi
Stephens. Hann hringdi í mig til að
segja mér númerið á herberginu
og því nær sem ég kom því meira
ofboð komst á hugsanir mínar, því
minna viss var ég um hvað ég
vildi. Mér fannst ég skuldbundin
Stephen einfaldlega vegna þess að
hann hafði elst við mig, vegna
þess að hann hafði komið.
„Sæl,” sagði hann, lauk upp fyr-
ir mér.
„Sæll,” sagði ég og gekk inn í
herbergið.
Stephen var í daufblárri
bómullarskyrtu. Hún var óhneppt
í hálsinn og ermarnar brettar upp.
Hann var, það er engin leiö að
neita því, stórfenglega myndar-
legur maður, og ég er veik fyrir
álitlegum gripum.
Svo að auðvitað kysstumst við
eftir að hafa brosað hvort til
annars andartak. Og svo sagði
Stephen: „Heyrðu — ég pantaði
kampavín. Má bjóða þér?”
„Kampavín klukkan tíu að
morgni!” sagði ég hlæjandi.
„Auðvitað.”
Stephen gekk yfir herbergið, aö
skrifboröinu þar sem kælifatan
stóð og það var þá — af því hvern-
ig hann lyfti kampavínsflöskunni
og hellti úr henni í glösin — sem ég
vissi að ég elskaði Charlie enn.
Charlie er stór maður en hann ger-
ir litla hluti meö sérstökum
þokka. Hendur Stephens skulfu
örlítið. Þetta var nokkuð sem
hann vildi koma af, flýta sér með,
þetta var ekki andartak sem átti
að njóta sjálfs sín vegna. Ég skildi
á því augnabliki að það að hella
kampavíni í glas á fjórtánda brúð-
kaupsdaginn okkar myndi vera
merkilegri athöfn fyrir Charlie en
það að hella kampavíni í glas áður
en við elskuðumst í fyrsta sinn
væri fyrir Stephen. Stephen
stefndi að verknaðinum, að
árangrinum, hann var fyrst og
fremst, umfram allt annað,
metnaöargjarn maður.
„Stephen,” sagði ég um leið og
ég tók viö kampavínsglasinu,
„mig langar til að ræða við þig um
þetta allt áður en ég verð kennd og
geri eitthvað sem ég sé kannski
eftir. Mér finnst það tryllingslega
rómantískt að þú komir hingað til
Helsinki til að hitta mig en það er
bara ekki rétt. Það gengur ekki.
Þetta er rangt.”
„Zelda,” sagði hann, „ég er
ekki að reyna að fá þig til aö gera
neitt rangt. Ég vil kvænast þér,
veistu, ekki bara standa í stuttu
ástarsambandi. Þó guð megi vita
að ég myndi líka njóta þess. ”
Framhald 1 næsta blaöi.
38- tbl. Vikan 47