Vikan - 28.06.1984, Blaðsíða 8

Kostir framhjóladrifs-
Texti: Sigurður Hreiðar
Myndir: Ragnar Th.
ins
og gallar Tercelsins
Sumir halda að bíll með fjór-
hjóladrifi sé þar meö orðinn að
jeppa. Þetta er ekki rétt — litlu
fjórhjóladrifsbílamir, sem byggð-
ir eru sem fólksbílar, eru
byggðir sem fólksbílar með auka-
getu og þar er Toyota Tercel 4WD
ekki sístur. Hann er fjölhæfur
fólksbíll, framhjóladrifinn fjöl-
skyldubíll með möguleika til að
bæta við drifi á afturhjólin þegar
færð og aðstæður gera það æski-
legt. En jafnframt er mjög hátt
undir Tercelinn miðað við fólksbíl
þannig að hann býður upp á að
farið sé á honum nokkurt torleiði,
en rétt er að gera það af fullri
sanngirni og ekki ætlast til meira
af honum en hann er gerður til að
þola. Og burtséð frá algerum
jeppaleik þolir hann talsvert.
Hægt er að skipta úr og í fjór-
hjóladrif, hvort heldur bíllinn er
kyrrstæður eða á ferð. Þó er ekki
taliö ráðlegt aö skella honum í
fjórhjóladrifiö á mikilli ferð eða
þegar verið er aö taka krappa
beygju — snörp beygja í fjórhjóla-
drifi á góðri ferð virkar á fjór-
hjóladrifið eins og stigið sé snöggt
á bremsuna. Sömuleiðis má aldrei
skipta í fjórhjóladrifið meöan
bíllinn er látinn spóla á fram-
drifinu. Þá ber aö stöðva hjólin,
setja í fjórhjóladrifið og þá er
líkast aö kappinn rífi sig út úr
ófærunni. En þetta eru hlutir sem
eigandinn lærir mjög fljótt og
valda honum engum höfuðverk.
Meginmálið er að geta notað kosti
fjórhjóladrifsins í viðlögum á
venjulegum heimilisbíl, spar-
neytnum og þægilegum.
Við höfum nú í nokkrum blöðum
reynt aö segja frá vinningsbílnum
í Afmælisgetraun Vikunnar,
Toyota Tercel 4WD, svo rækilega
að þátttakendum í getrauninni sé
ljóst hvað bíður hins heppna 19.
júlí. Við höfum verið spuröir:
Funduð þiö ekkert að bílnum?
Svariö er: Jú — en næsta lítið.
FM bylgjan á útvarpinu fer að
verða með truflunum þegar komið
er upp í Mosfellssveit. Bíllinn er
þungur í stýri á litlum hraða.
Fjórði og fimmti gír eru það ná-
stæðir að maöur getur glappast til
að setja í fimmta þegar maður
ætlar að setja í fjórða. Miðstöðin
er hávær á mesta hraða. Fram-
hurðirnar mættu opnast ögn
betur. Gott væri að geta stillt let-
ingjann á rúðuþurrkunum á mis-
munandi hraða eftir því hvert úr-
komumagniö er (eins og er er
letingi með einum hraða en tveir
hraöar á stöðugri þurrkun). Það
væri betra að aðalljósin slokknuðu
um leið og maður svissar af.
Bíllinn eys mikið upp á sig að
aftan þegar ekiö er á blautum og
óhreinum vegum. Hugsanlega
væri betra að hann væri á stærri
hjólum. Fleira gátum við ekki
fundið að — ekki á þessum fáu
dögum sem við höfðum bílinn meö
höndum.
En þar með er líka upptalið. Og
þessir fáu ágallar, sem við
fundum, eru ýmist svo lítil-
fjörlegir að það tekur því ekki að
tala um þá eða þess eðlis að hver
eigandi fyrir sig getur auðveld-
lega bætt úr þeim.
Þaö er sem sagt mjög skemmti-
legur og ágætur bíll sem heppinn
Viku-áskrifandi hlýtur þegar
dregið verður í afmælisgetraun-
inni þann 19. júlí. Við höfum það
fyrir satt að bíllinn bíði nú þegar
eiganda síns: Árgerð 1984, litur
ljósgrænn og dökkgrænn, áklæði
grænt. Að vísu höfum við enn ekki
séð sjálfan gripinn svo að þessar
litayfirlýsingar eru án ábyrgðar.
Enda skiptir liturinn kannski ekki
miklu máli, þótt allt sé vænt sem
vel er grænt.
Og grænt er líka litur
vonarinnar — og hver vonast ekki
eftir því að verða sá heppni?
8 Vikan 26. tbl.