Vikan - 18.07.1985, Blaðsíða 44

Fimm mínútur með Willy Breinholst
Gjora
svo vel
að skola
Ég hafði lengi verið með
seyöing í einni augntönn-
inni en reyndi eins lengi og
rnér var mögulegt aö hugsa
um eitthvað annað. Að því
kom samt að tannpínan
varö óbærileg eitt síðdegið
þegar ég var frammi í eld-
húsi að lauma mér í fransk-
brauösneið með hunangi.
— Fljót, hrópaði ég í ör-
væntingu til Maríönnu, út-
vegaðu mér heita bakstra í
snarheitum — og nokkra
kamfórudropa!
— Bakstra! fnæsti hún.
Svo hringdi hún í tannlækn-
inn og pantaði tíma handa
mér. Tíu mínútum síðar sat
ég á biðstofu tannlæknis-
ins. Það voru fimm eða sex
manns á undan mér svo ég
reyndi að fá mér smá-
blund.
—Gjörsovel, næsti!
Enginn hreyfði sig.
— Hver er næstur?
Allir bentu á mig.
— Hann, lugu þau. Áður
en ég náði að malda í mó-
inn var aðstoðarstúlkan
búin að ýta mér inn í
skoðunarherbergið.
— Já, gjörsovel að fá
þér sæti í stólnum þarna,
sagði tannlæknirinn. Ég
fékk mér sæti og hann kom
nær með spaða og spegil.
— Opna munninn! Aha,
ekki lítur það vel út! Það
þarf rótfyllingu hér. . .
alla röðina. Þú getur
44 Vikan 29. tbl.
bölvað þér upp á að við
verðum að gera eitthvað í
þessu!
Ég iðaði órólegur í sæt-
inu.
— Er ekki til eitthvað
sem heitir sársaukalaus
meðhöndlun? tuldraöi ég.
Tannlæknirinn rak upp
skellihlátursroku!
— Sársaukalaus tann-
viðgerð! Jú, í auglýsingun-
um, herra minn! I reynd
get ég hengt mig upp á að
þú verður var við þetta.
Hann tók spegilinn út.
Svo tróð hann bómullar-
hnoðrum vandlega í bæði
eyrun.
— Skilurðu, sagði hann
og setti vatnsbor og stóra
töng á borðið. Hljóðhimn-
urnar eru orðnar dálítið illa
farnar og hætt við að
springa þegar ég er með
sjúklinga með svona von-
lausa jaxla og augntennur
og þú. Viltu láta mig fá
sprautuna, fröken Möller?
Aðstoöarstúlkan rétti
honum sprautuna. Hann
bað hana að bretta aðra
ermina upp og sprautaði
hana síðan í upphandlegg-
inn.
— Ég gef henni alltaf ró-
andi sprautu þegar ég er að
fara af stað með svona
jaxlagren eins og þú ert
með, sagði hann, hún er svo
ung ennþá. Það er alveg
óverjanlegt að hún þurfi að
verða fyrir þungum áföll-
um á þessum aldri. Opna
munninn! Já, opna, segi
ég, maður! Auðvitað er
ástæða til að vera hræddur
en þetta verður maður nú
samt að gera, er það ekki?
Hann reyndi að þvinga
tennurnar á mér í sundur
með einhvers konar þvingu
en það ætlaði ekki að ganga
svo léttilega. Ég greip um
báða handleggina á honum
og hélt þeim eins og í skrúf-
stykki. Ég var ákveðinn í
að sleppa honum ekki fyrr
en hann hefði lofað mér að
kasta öllum borum og
öðrum tryllingstólum frá
sér, helst út um gluggann.
— Nú, svo þú ert þá af
þessum flokknum! sagði
hann með krampakennt
bros á vör, en við eigum
ráð við því! Fröken Möller,
kitlaðu hann.
Fröken Möller kom nær
og kitlaði mig hressilega
undir höndunum.
Ég sleppti takinu og
spriklaði í stólnum.
— Hættu þessari vit-
leysu, hættu, hló ég, ha!
ha! ha!
Fröken Möller hætti og
ég lagði hendurnar á
armana á stólnum með
leðuráklæðinu. Spilið var
tapað.
— Þá leggjum við í
hann! sagði tannlæknirinn
sigri hrósandi, opnaðu nú
munninn reglulega vel! Nú
kem ég með stóra borinn,
aðalpíningartækið á staðn-
um. „Tannstöngull and-
skotans” er hann kallaður.
— Er ekki hægt að fá