Vikan - 17.10.1985, Side 47

bundnar fyrir aftan bak og hann
var tjóðraður við Kötu sem einn-
ig var bundin á höndum. Það var
skeggrætt í hálfum hljóðum en
síðan voru þau dregin harkalega
eftir árgljúfrinu og upp þröngan
stíg sem lá upp í móti, síðan nið-
ur aftur þar til Kata missti áttirn-
ar.
Skyndilega beygðu þau og
héldu niður í grunna, skálarlaga
kvos sem þakin var lágreistum,
svörtum geitarskinnstjöldum.
Eftir að rætt hafði verið í hálfum
hljóðum fyrir utan tjöldin var
Kötu og Ali ýtt harkalega inn.
Kötu til mikillar undrunar fann
hún hvernig henni var ýtt niður á
hnén fyrir framan mann sem
hún þekkti. Þó Kata hefði aldrei
séð hann í hvíta eyðimerkur-
serknum skjátlaðist henni ekki
hvað varðaði þetta granna,
hörkulega andlit.
, ,Suliman Hakem! ’ ’ sagði hún
agndofa.
Henni létti fyrst vegna þess að
þau voru ekki í óvinahöndum en
það rann snögglega upp fyrir
henni að Suliman vék aldrei
meira en tvö skref frá Abdúllah.
,,Hvað ert þú að gera hér?”
spurði Suliman hryssingslega á
ensku. Kata áleit að hann hefði
einnig þekkt hana.
,,Ég er fréttaritari á dagblaði.
Ég var að leita að konunginum
vegna þess að. . . ég er með
persónuleg skilaboð til hans.
„Hvernig getum við vitað að
þið séuð ekki njósnarar?”
,,Ef einhver vildi leysa mig
gæti ég náð í blaðamannaskír-
teinið mitt úr vasanum. ’ ’
Kata var ekki leyst en maður
kom og tæmdi vasana hennar.
Suliman Hakem rannsakaði
blaðamannaskírteinið.
,,Hvað veit ég nema þetta sé
falsað?”
,,Ef þú gætir náð í eintak af
Globe gætir þú séð það sem ég
hef skrifað í blaðið, nafnið mitt
og mynd af mér,” sagði Kata og
hugsaði um leið með sér að það
væri harla ósennilegt að blaða-
salar væru á vappi þarna í ná-
grenninu.
Suliman urraði kokmæltur.
Einhver kom og leysti þau og
þau voru dregin á fætur. ,,Ykkur
verður fylgt aftur til Fenza í
dögun,” sagði Suliman stutt-
aralega. ,,Það verður séð um úlf-
aldana og drenginn. Þú mátt
teljast heppin að varðsveitin
skyldi ekki skjóta þig. ’ ’
Þegar hann gekk út úr
tjaldinu í víðum serknum fannst
Kötu erfitt að trúa því að þessi
maður hefði sótt einn fínasta
drengjaskóla í heimi og að hann
hefði fengið þjálfun í Sandhurst.
Augnabliki síðar kom
Suliman aftur inn í tjaldið. ,,Það
verður fylgst með þér allan
tímann sem þú ert í búðunum.
Nú áttu að þvo þér og borða. ’ ’
Farið var með Kötu inn í lítið
tjald og vörður settur við opið.
Komið var til hennar með
þvottaskál og klút. Á eftir kom
drengur í hvítum serk með vatns-
krukku úr tini og bakka sem á
voru hrísgrjón og steikt lamba-
kjöt. Kata gerði sér allt í einu
ljóst, þegar hún settist með
krosslagða fætur á teppið á
tjaldgólfinu og byrjaði að borða
með fingrunum, að hún var ban-
hungruð.
Þegar hún var búin að borða
birtust skyndilega tveir verðir til
viðbótar í víðum serkjum með
rauðan höfúðbúnað. Þeir voru
báðir með riffla í höndunum og
bjúghnífa sér við hlið. Þeir sögðu
ekkert en bentu með
höfuðhneigingum í átt að tjald-
opinu. Kata stóð upp og elti þá
út í náttmyrkrið.
Hún var leidd inn í um tíu
metra langt tjald. Skraut-
mynstruð teppi höfðu verið lögð
ofan á eyðimerkursandinn og á
þau hrúgað púðum með
dúskum. Á þeim sat Abdúllah
konungur, vel á verði og beinn í
baki. Hann gaf vörðunum
bendingu og þeir fóru og skildu
Abdúllah og Kötu eftir ein.
Abdúllah var sem fyrrum
öruggur með sig. Hann gjóaði
vökulum augunum varlega.
Hann leit á hana og sagði djúpri
röddu: „Hvernig í fjandanum
tókst þér að komast hingað,
Kata?”
Hún sagði honum upp alla
söguna eins hratt og hún gat og
hugsaði með sér að hann liti út
fyrir að vera eldri, gráhærðari og
þreyttari en áður og var ekki.
furða.
,,Þú ert mjög heppin,” sagði
Abdúllah stuttaralega þegar hún
hafði lokið frásögninni. ,,Og
einnig ég, ef satt skal segja.
Fjandans Saudarnir hafa ekki
hreyft sig í nokkra daga svo það
eina sem við höfum að gera
hérna er að bíða eftir þeim og
það er skrambi leiðinlegt. Það er
því vel þegið að fá óvænta
heimsókn ... þó þú sért reynd-
ar ekki jafnsnyrtileg og vel klædd
og þú átt að þér, Kata.” Hann
hló og horfði á óhreina her-
mannajakkann og buxurnar,
skítuga strigaskóna og úfið hárið.
,,Þú gerir þér væntanlega
grein fyrir því að þetta er einka-
heimsókn,” hélt Abdúllah á-
fram. ,,Ég get ekki rætt við þig
um gang stríðsins eða stjórnmál
því þá lendi ég í vandræðum
með aðra fréttamenn. Þú getur
lýst þessum stað lauslega og sagt
að ég sé mjög öruggur með mig
og sjái fram á sigur. Og við
iesum að sjálfsögðu yflr það sem
þú skrifar.”
Síðan leit hann út í nátt-
myrkrið og spurði kæruleysis-
lega: „Hvernig hefur Heiðna
það?”
Kata sagði honum hvað var í
fréttum, þar á meðal að Heiðna
ætti von á barni eftir örfáa
mánuði. Abdúllah brosti
einkennilega illúðlega. ,Já, ég
vissi það.”
Það varð óþægileg þögn.
,,Hvað eru börnin þín gömul?”
sagði Kata.
„Mústafa er fjögurra ára og
alveg eins og ég. Hann er lítill
óþekktarormur, alltaf að gera
einhver prakkarastrik — mjög
hugrakkur.” Það varð aftur
þögn. „Auðvitað þykir mér leitt
að ég skuli ekki eiga fleiri syni.”
Hann leiðrétti sig: „Skilgetna
syni. Ég er nú einu sinni búinn
að vera giftur í tíu ár. Konan mín
missti fóstur rétt eftir að við gift-
um okkur og fæddi andvana
dóttur árið eftir. Árið 1957 átti
hún síðan son fyrir rímann.
Hann dó tveimur vikum eftir
fæðinguna.” Hann gretti sig.
Kata starði bara á hann,
minnug þess er hún missti fóstur
sjálf.
„Síðan gerðist ekkert í fjögur
ár. Satt að segja var ég farinn að
velta því fyrir mér að fá mér aðra
konu því sem múhameðstrúar-
maður má ég eiga fjórar konur.
Ég geri mér ljóst að á Vestur-
löndum er þetta talið hin mesta
villimennska. Karlmennirnir hjá
ykkur vilja frekar eiga margar
konur í röð en margar í einu eins
og okkur leyfist hér í Austur-
löndum. En hvað um það, að
lokum fór ég með konu mína á
sjúkrahús í Lausanne. Þar upp-
götvaðist að eggjaleiðararnir í
henni voru ekki sem skyldi.
Fimmtán mánuðum eftir aðgerð-
ina fæddi hún mér son, erf-
ingja.”
Abdúllah minntist þess. allt í
einu þegar barnið var lagt í
fangið á honum. Það gaf frá sér
kröftugt org og um Abdúllah
fór hitastraumur og það kom
kökkur í hálsinn á honum.
Með sjálfum sér vissi hann að
hann myndi gera hvaðeina fyrir
þessa ráðríku, örsmáu
mannveru. Liturinn á krumpuðu
andliti barnsins hafði breyst úr
hvítu yfír í bleikt og síðan yfir í
ljósfjólublátt á meðan það org-
aði. Abdúllah hafði skellihlegið,
þrýst litla manninum að sér,
kysst varlega mjúka, svarta
dúninn á viðkvæmu höfðinu og í
fyrsta sinn á ævinni fundið til
ástar.
„Nú bið ég Allah að senda
mér fleiri syni,” hélt Abdúllah
áfram. „Ég fer reglulega til her-
bergja Serah. Hún hefur farið í
aðra rannsókn og það virðist
ekkert því til fyrirstöðu að hún
eigi fleiri börn. En það hefur
ekki orðið . . . Hvað um það,
við skulum hætta að tala eins og
tvær ljósmæður!”
Svo Mústafa er eina
manneskjan á jörðinni sem
Abdúllah elskar í raun og veru,
hugsaði Kata með sér.
„Hvað er það nákvæmlega
sem þú ert að gera hérna,
Abdúllah?” spurði Kata.
, ,Þú getur sagt að þetta sé ein
af mínum venjulegu heimsókn-
um til Hakem ættflokksins,”
svaraði hann. , ,Ég segi þér ekkert
sem getur komið óvininum til
góða. En ég fer reglulega í heim-
sóknir til mikilvægustu
furstanna. Við fáum þrautbestu
hermennina okkar úr eyði-
merkurættflokkunum, ekki úr
borgunum.” Hann leit á hana.
„Nú er best fyrir þig að fara
aftur í tjaldið þitt. Þú veist
hversu hræðilegt orðspor fer af
mér og þú átt eftir að eiga
erfiðan dag á morgun. ’ ’
Kata gerði sér ekki grein fyrir
því að henni hafði tekist það sem
ómögulegt var talið — þar á
meðal að ríða úlfalda gegnum
42. tbl. Vikan 47