Vikan - 17.10.1985, Blaðsíða 49

Lilí þar sem hún gekk berfætt og
þokkafull gegnum skóginn.
Þau höíðu næstum lokið upp-
tökum á kvikmyndinni, þegar
komin fram úr kostnaðaráætlun
og aftur úr tímaáætlun. Allir
nema Lilí virtust undir miklu
álagi, skapvondir og kvikindis-
legir. Leikstjórinn talaði aðeins
við kvikmyndatökumanninn
gegnum aðstoðarmann sinn og
flestir úr kvikmyndaliðinu töluð-
ust yfirleitt ekki við. Á milli
atriða var komið í hendingskasti
með fatahengi og skál með heitu
vatni. Lilí setti ískalda fæturna
í vatnið þar til menn voru tilbún-
irí næstu töku.
Seinna tók Kata viðtal við Lilí í
húsvagninum. Lilí talaði ágæta
ensku. Serge hafði krafist þess að
hún lærði að tala ensku reiprenn-
andi og lærði að sitja hest. Hvort
tveggja, hafði hann sagt, skiptir
mjög miklu máli fyrir kvik-
myndastjörnu. Lilí var róleg og
hæglát þegar hún svaraði spurn-
ingum varðandi leik hennar.
„Hvernig byrjar þú að túlka
hlutverk?” byrjaðiKata.
,,Ó, ég hugsa ekki um það
þannig, alls ekki. Ég les bara
hlutverkið yflr aftur og aftur þar
til ég veit hvernig ég myndi haga
mér ef ég væri þessi persóna.
Ég. . . ligg yfir því. . . þar til
mér finnst augljóst hvernig þessi
persóna er, og þá finnst mér allt í
einu að ég sé persónan og per-
sónan verður mér raunverulegri
en ég sjálf. Ég hef alltaf leikið
mér svona síðan ég var lítil stelpa
svo þetta er mér ekki erfitt. ’ ’
Lilí varð þreytuleg á svipinn
þegar Kata fór að spyrja hana út í
vafasama frægð hennar og spurði
hvort hún hefði gaman af að vera
í sviðsljósinu. „Vitanlega ekki,
en þetta er hluti af starfinu svo
ég læt mig hafa það,” sagði Lilí
og talaði rétt en með miklum
frönskum hreim.
,,Ég þoli ekki þetta leiðinda-
bull sem er sagt um mig í blöð-
um. Ég get ekki þolað það sem
stendur í blöðunum — alltaf
eitthvað um að ég sofi hjá þess-
um eða hinum karlmanninum.
Það eru bara lygar. Ég myndi
aldrei fá neinn svefn ef ég svæfí
hjá öllum þessum karlmönnum
sem ég á að hafa sofíð hjá.
,,Áttu við að þér þyki ekki
gaman að vera fræg?” spurði
Kata. „Finnst þér ekki gaman
þegar fólk snýr sér við á veitinga-
stöðum, þekkir þig á flugvellin-
um, þegar krakkar biðja þig um
eiginhandaráritun og allt það?”
,,Ef þú heldur að það sé
skemmtilegt þá er það bara
vegna þess að þú hefur ekki rcynt
það sjálf,” svaraði Lilí einlægri
röddu.
Hún komst lítið eitt úr jafn-
vægi þegar Kata fór að spyrjast
fyrir um einkalíf hennar og um
hvenær hún kom fyrst fram.
Kata hafði tekið úrklippumöpp-
una um Lilí úr skjalasafni Globe
og loks lagði hún myndirnar af
Lilí í gegnsæja fermingarkjóln-
um á borðið.
,,Þú getur ekki vænst þess að
gera svona nokkuð og verða vel
kynnt.”
„Þessar myndir voru teknar
þegar ég var þrettán ára. Ég gerði
eins og mér var sagt. Ég býst við
að þú hafir lrka gert það þegar þú
varst þrettán.”
,,En hvers vegna leyfðu for-
eldrar þínir þér þetta?”
,,Ég er munaðarlaus. Ég
hljópst á brott frá fósturforeldr-
um mínum vegna þess að. . .
þeir börðu mig,” sagði Lilí eins
og Serge hafði lagt fyrir hana.
Síðan bætti hún allt í einu við:
„Sannleikurinn er sá að mér var
þröngvað út í þetta. . .” Og í
fyrsta skipti sagði hún frá fyrstu
myndatökunum í stúdíóinu hjá
Serge í París fyrir langa löngu.
Á meðan Lilí talaði sá Kata
hjálparvana stúlkubarnið fyrir
sér, sá hve auðvelt það hafði
verið að færa sér í nyt ótta hennar
og ástand. Hún fann að þó að
Lilí virtist umvafin umhyggju og
alúð þá var það aðeins að hálfu
fólks sem græddi á henni.
,,En áttu enga vini?”
,,Nei, það á ég ekki. Ég hef
engan ríma. ’ ’ Lilí virtist sætta sig
við örlög sín. ,,En Serge þekkir
margt fólk.”
Væntumþykja og vorkunn var
það síðasta sem Kata hafði átt
von á að fínna til í garð kyn-
bombu og smástirnis eins og
Lilíar.
, ,Komdu þér að verki, ég vil fá
viðtalið klukkan fimm,” sagði
Scotty. Kata settist niður, flýtti
sér sem mest hún mátti og skil-
aði viðtalinu inn hálftíma áður
en fresturinn rann út. Scotty
renndi augunum yfir það og gaf
síðan frá sér þreytulegt andvarp.
,,Ég get ekki notað þetta á blað-
síðu þrjú! Svona þrugl selur ekki
blaðið.” Hann las upphátt:
„Einkennilega öryggislaus og
óörugg með sig. . . skalf eins og
dádýr tilbúið að stökkva aftur
inn í skóginn. . .” í guðs bæn-
um, Kata! Má ég sjá það sem þú
skrifaðir niður. ’ ’
Hann leit á minnisatriðin og
hnussaði. „Láttu Bruce hafa
þetta. Hann hefur rétt tíma til að
skrifa þetta upp aftur. Hann get-
ur gert svonalagað í svefni! ’ ’
Greinin hófst svona: „Alltaf í
rúminu með hinum eða þessum
karlmönnum,” sagði ungfrúin,
þekkt í klámmyndaheiminum
sem Lilí.” Þetta var óvægin árás.
Fyrirlitningin skein í gegn en að
undanskilinni byrjunarsetning-
unni var nokkurn veginn rétt
haft eftir. Þvi miður var Kata
óvart skrifuð fyrir greininni.
„Gott,” sagði Scotty. „Al-
gjört dúndur.”
Kata sprakk af reiði. „Af
hverju var ég skrifuð fyrir
þessu?”
Scotty yppti öxlum. „Þú veist
að allt getur gerst á dagblaði. ’ ’
„Þarna sérðu hvað gerist ef
tekin eru við þig viðtöl og ég er
ekki á staðnum.” Serge fitjaði
reiðilega upp á nefið. „Þessi
enska belja óð alveg ofan í þig!
Þú getur ekkert gert almennilega
upp á eigin spýtur, hvort sem
það er að láta taka við þig viðtal
eða stökkva út um glugga!
„Ég stökk ekki!”
„Nei, en þú ætlaðir að gera
það í París ef ég hefði ekki komið
að þér og gripið í þig. ”
Serge fleygði dagblaðinu á
gólfið í hótelherberginu og fékk
sér annað glas af viskíi. „Af
hverju getur maður ekki fengið
fulla fötu af ís? Meira að segja á
þessu fjandans Dorchester!”
Hann stóð og horfði út yfir
trjátoppana í Hyde Park og á
blauta umferðina sem færðist
hægt framhjá í skini götuljós-
anna fyrir neðan, draugaleg í
Lundúnaþokunni.
„Ég veit hvað er að þér, Lilí.
Þú ert svo helvíti heimsk. Þú
veist ekki einu sinni hver ég er
nema ég sé nálægt þér til að segja
þér það.”
„Nei,” svaraði Lilí dapurlega
og hugsaði til „réttu
mömmunnar”, „égveitekki
hver éger.”
„En þú verður aldrei fær um
að standa á eigin fótum nema þú
komist að því, og þangað til
þarfnastu mín, væna! Þangað til
skaltu muna að þú ert komin of-
arlega og skalt fara að haga þér í
samræmi við það!” Hann tók
krumpað eintakið af Globe upp af
gólfinu. „Þú hlýmr að hafa sagt
þetta. Þetta er alveg í þínum anda,
„alltaf í rúminu með hinum eða
þessum karlmanninum’ ’, guð hvað
þú ert mikill asni! ”
„Hún sleppti hluta af því sem
ég sagði. Ég meinti það ekki
svona. Við töluðum saman í
meira en klukkutíma um kvöldið
og mér fannst svo erfitt að fara að
tala ensku allt í einu.’’
„En allt þetta kjaftæði um
gegnsæja fermingarkjólinn! Þú
ert eins og beint úr ræsinu, ótínd
hóra!”
,Jæja, er ég það ekki?” Lilí
var aðrennaískap.
„Hvaða tilgangi þjónar að
gista á bestu hótelunum, kaupa
handa þér bestu fötin, beina allri
athygli fjölmiðla að leik þínum
ef þú lætur einhverja útsmogna
blaðatruntu segja að þú sért bara
ómerkileg brjóstabína?”
Serge leit með viðbjóði á hana
og tæmdi glasið sitt í botn.
, Jafnvel þó það sé satt,” sagði
hann, „þá hefur það slæm áhrif
á viðskiptin.”
Um 1968 var „Swinging
London” í hvað mestri upp-
sveiflu. Tískan var allt í einu eins
og eitt allsherjar grímuball.
Stuttpilsin gerðu lostafulla
drauma karlpeningsins á leið í
vinnuna raunverulegri. Konur
klæddu sig eins og tötralegar
sígaunakonur, indíánakonur
með ennisbönd úr leðri, eigin
útgáfur af kvenkyns kúrekum í
stuttbuxum úr skinni með kögri,
landnemar í bótasaumsfötum
eða mjaltastúlkur í rósóttum
kjólum með stráhatta. Laura
Ashley græddi vel. Carnaby
Street var ævintýralandið þar
sem breskir kaupsýslumenn, sem
eitt sinn vom svo óhagganlegir í
klæðaburði, keypm sér nú sjó-
liðabuxur, flauelsföt með vesti,
rósóttar skyrtur, regnbogarönd-
óttar peysur, háhæluð stígvél,
hálsfestar og jafnvel handtöskur.
42. tbl. Vikan 49