Vikan - 07.11.1985, Blaðsíða 13

I
kleift að prenta bækur á blindra-
letri eftir tölvuforriti. Gísli Helga-
son gaf út plötu til styrktar kaup-
um á vélinni. Það fé sem safnast
hefur með sölu plötunnar auk
áheita og gjafa er hátt í eina millj-
ón en okkur vantar ennþá 5—700
þúsund krónur. Við höfum verið
að leita til ýmissa samtaka þessu
máli til styrktar. Það er ævintýra-
legt að hugsa til þess að hægt verði
að gefa út samtímis jólabækur á
blindraletri og venjulegu letri. Við
erum komnir með í hendurnar
texta sem hefur verið unninn á
þennan hátt. Það er kennslubók
eftir Heimi Pálsson og við von-
umst til að geta hafið bókaútgáfu
af fullum krafti á næsta ári.
Blindrafélagið á tímamótum
Hvort lífið er léttara blindum nú
eða fyrir nokkrum árum fer eftir
því hverjir lífshættirnir eru. I
sambandi við nám eru aðstæður
allt aðrar en þær voru fyrir tíu ár-
um. Nú er skólafólki veitt lág-
marksaðstoð og ýmis ný tækni
hefur opnað nýjar atvinnugreinar.
En fólk þarf stuðning til náms og
til dæmis er blindum lífsnauðsyn
að hafa aðgang að sérstökum að-
stoðarmanni. Og ef við tökum
ýmsar handiðnir þá hefur þeim
hrakað. Það er sérstaklega
áhyggjuefni fyrir þá sem verða
blindir á efri árum.
Félagsleg einangrun hinna
blindu er talsvert mikil. Nú stend-
ur Blindrafélagið á þeim tímamót-
um að byggingu félagsmiðstöðv-
arinnar við Hamrahlíð 17 er lokið
og ákveðinn grundvöllur kominn
fyrir rekstri hússins. Hluti félags-
miðstöðvarinnar verður leigður
einkaaðilum og ríki, sem hefur
yfirtekið ýmsa þjónustu fyrir
þlinda, og því ætti Blindrafélagið
að vera betur í stakk búið en áður
að sinna raunverulegri félagslegri
þjónustu. Það þarf að kynna hag
blindra meðal sjáandi og skapa
tengiliði sem taka að sér aö líta
eftir einstaklingum og sjá til að
þeir fái félagslegar þarfir sínar
uppfylltar. Þetta tekst auðvitað
ekki nema áhugi sé fyrir hendi,
það er ekki hægt að þvinga neinn
Arnþór Helgason: „Ég er ekki
beiskur vegna hlutskiptis míns en
óg get orflið snöggillur ef um mál
min og annarra er fjallað á rœtinn
hátt."
en ef fólk hefur áhuga þá getur
ánægjan verið á báða bóga því fáir
eru þannig settir að þeir hafi ekki
eitthvað að gefa.
Á móti fóstureyðingum
I umræðunni um blindu er oft
rætt um afburðamenn og þá sem
hafa skarað fram úr að einhverju
leyti. Það er örugglega ágætt en
ég til dæmis hef aldrei getað sætt
mig við að það sé hetjuskapur að
vera blindur. Alveg eins og mér
finnst það enginn hetjuskapur að
vera kona. Hvort tveggja er fötlun
í því þjóðfélagi sem við lifum í.
Hver sá sem uppfyllir ekki þau
viðmið sem samfélagið setur
hverju sinni er fatlaður. Þar af leið-
ir að konur og fatlaðir eiga sam-
eiginlegra hagsmuna að gæta þeg-
ar reynt er að gera samfélagið
sveigjanlegra til að fatlaðir geti
fengið starf við sitt hæfi og konur
geti notað þá hæfileika sem þeim
eru gefnir og þá menntun sem þær
hafa öðlast.
Eitt af því sem mér hefur orðið
á í jafnréttisumræðunni var að
samþykkja nefndarálit þar sem
mælt var með frjálsum fóstureyð-
ingum. Nú er hægt að greina ýmsa
sjúkdóma á fósturskeiði. Við tví-
burarnir fæddumst með mjög van-
þroskuð augu þó annar okkar
haldi nokkurri sjón. Augun eru eitt
af þeim líffærum sem þroskast
fyrst í móðurkviði og ef til vill
veröur hægt eftir nokkur ár að
greina hvort barn er blint í móður-
kviði. Ég spyr í einfeldni minni —
á að svipta barnið möguleikum til
lífsins?
Ég leyfi mér aö halda því fram
að þó ég hafi hvorki lifað lengi né
verið stórtækur þá hafi ég þó
markað nokkur spor sem ef til vill
hefðu veriö síðar stigin ef mér
hefði verið eytt. Þetta kann að
hljóma sem gorgeir en ég held að
hver einstaklingur verði að gera
sér grein fyrir að hann er ekki al-
45. tbl. Vikan X3