Vikan - 07.11.1985, Síða 22

„M ar bara afl byrja upp á nýtt." Horft i rústir þairrar banskilausu.
Ekkert er Þyt flvlflkomandi, ekki einu sinnl þyrluútgerfl.
karaðan smávæng sem yfir því
hangir og hrópar: „Sjáðu, sjáðu
nákvæmnina í uppbyggingunni
og. . . og vandvirknina. Heldurðu
að það liggi ekki vinna í þessu —
ognostur?”
Jú, blaðamaður viðurkennir
það fúslega og viðhefur orð um að
í raun og veru séu vélar þessar
sýningarhæfir listgripir. Svo
dettur honum í hug að spyrja:
— Er kannski hægt að nýta
þessar vélar í hernaöarþágu?
„Jú, jú, jú,” Lárus Jónsson
heldur þaö nú og flytur lærðan
fyrirlestur um gyðinglega hern-
aðarsnilli í Bekadalnum forðum.
Þá sendu Sharon og hans menn
einmitt smávélar á undan megin-
vélunum. Þær hristu svo upp í
radarkerfi óvinarins að flugflotinn
átti greiða leiö og Begin lofaði guð
fyrir smávélar. Og þar sem um-
ræðan er nú farin að beinast svona
inn á alþjóðlegar brautir spyr
blaðamaður í beinu framhaldi:
— Hvar er smáflug annars
stundað í heiminum?
„Þetta hefur nú verið stundað
bæöi í Bretlandi og Bandaríkjun-
um frá ómunatíð og eiginlega þró-
ast með almenna fluginu frá upp-
hafi. Nú, þetta er náttúrlega víða í
Evrópu og mjög vinsælt í Japan,
hef ég heyrt,” fræðir ritarinn.
Sovét-elítan söm viö sig
— En hvað um austantjaldsrík-
in?
„Maður hefur nú ekki greiðan
aðgang að þeim þarna fyrir aust-
an enda lokað fyrir allt upplýs-
ingastreymi en varðandi smáflug-
ið held ég að séu fáir, nema
kannski eilítan hjá þeim, sem hafa
tök á svona löguðu. Almenningur
þarna er alveg utan við myndina.
Ja, maður er bara ánægður
meðan ennþá er hægt að velja og
hafna hérna megin án þess að
stóri bróðir sé með puttana á
milli,” segir Lárus ábúðarmikill
og blaðamanni fer brátt að skilj-
ast að fátt undir sólunni sé smá-
flugi óviðkomandi. Hins vegar
hefur honum þegar skilist fyrir
nokkru aö best sé fyrir hann að
fara að hyggja að brottför því eins
og áður hefur komið fram á hann
sér varla miklu fleiri viðhlæjend-
ur þarna inni en margnefndan
Lárus Jónsson. Nestorinn í Flug-
leiðasloppnum og ungu mennirnir
eru greinilega ekki sjóaðir í blaða-
mannafundatækni — fyrir þeim
eru vélarnar allt. Lárus karlinn
virðist aftur á móti hafa standsett
allt fyrir löngu, nema þá hann ætli
aö tefla í þeim mun meiri tvísýnu
daginn eftir. Hvað sem því líð'ur er
Vikumaður þakklátur fyrir að
hafa hitt á þennan mikla tengilið
Þyts út á við enda er lokaspurn-
ingunni beint til hans svo til ein-
göngu:
— Getur þessi félagsskapur
ykkar á einhvern hátt talist til
hefðbundinna heldri manna
klúbba, eins og til dæmis Rotary,
Kiwanis og Lions?
„Nei, við erum „Flions”, ha,
ha, ha,” skríkir ritarinn en bætir
svo við fróðleiksmolum um þann
sanna félagsanda og bræðralag
sem ríki innan Þyts, þeir haldi
sína fræðslu- og skemmtisam-
kundur og til að kóróna gleðina
tjaldi eiginkonurnar á stundum í
grennd við flugsvæði til að votta
þeim stuðning sinn og skilning í
erfiðu tómstundastarfi.
„Og svo er það mín reynsla að
almennt sameini þetta fjölskyldu-
una afskaplega vel. Þetta er sport
fyrir alla aldurshópa ef menn
bara vilja eyða peningum og tíma
í þetta. Og krökkunum finnst þeir
þá hafa eitthvað við tímann að
gera. . . þetta hangir þá að
minnsta kosti ekki niðri á Hgll-
ærisplani á meðan. .. ”
— Þarna er þá að minnsta kosti
komin mikil réttlæting fyrir ykk-
ur, en varla hefur ungmenna-
gæsluhugsjón drifið ykkur áfram.
Hvers vegna eruð þið að þessu,
hver er frumhvatinn hjá ykkur?
„Frumhvatinn að þessu hjá
okkur er að gera eitthvað sem
mann langar til,” viðurkennir
Lárus snaggaralega. „I raun og
veru er það strákurinn í manni
sem er að brjótast fram þarna
eins og þegar pabbamir kaupa
leikfangalestirnar handa strákun-
um og sitja svo sjálfir yfir þessu
öllkvöld.”
Nú telur blaðamaður kvótann
sinn fylltán, þakkar viðurgjörn-
inginn og biðst innilega afsökunar
á töfinni sem hann hefur valdið
þeim flugköppum með þaulsetu
sinni. Lárus vill ekki heyra slíkt
nefnt og býður blaðamanni að
dvelja svo lengi sem hann óski,
það sé hvort sem er ekkert við að
vera hjá þeim. Heldur verða
sumir handverksmanna þungleit-
ir við þau orö ritara síns. En rétt
áður en blaðamaður hverfur út í
svalt septembermyrkrið kallar
ungliði klíkunnar og jafnframt
formaður Þyts, Kristinn Gunnars-
son, upp að hann skuli blessaður
skrifa það hjá sér að þeir sem vilji
afla sér frekari vitneskju um
starfsemina skuli gera sér ferð í
Tómstundahúsið, þar verði úr
flækjum þeirra greitt. Skal það
hér meö gert þó ef til vill sé slíkt
framferði brot á hlutleysisregl-
unni, en einhvem veginn verður
hann aö geta sýnt í verki þakklæti
sitt fyrir fría kókið og pólóiö. Þá er
ekkert eftir nema mælast til
endurfunda við Geirsnef við
Elliðaárvog næsta dag en þá
munu smáflugkappar sviðsetja
síðustu stórsýningu sumarsins.
Sú splundraðist
rosalega, maður
Og dagurinn sá rennur upp með
glampandi sól á djúpbláu himin-
hvolfi, smáflugköppum til dýrðar.
Niðri viö Geirsnef er þegar múgur
manns og ekki sér fyrir endann á
aðstreymi litskrúðugra flugdýrk-
enda. Menn eru jafnvel að pískra
um það sín á milli að önnur eins
mæting hafi vart sést í allt sumar.
Þaö er máske heldur ekki seinna
vænna því senn mun versti óvinur
22 Vikan 45. tbl.