Vikan - 18.12.1986, Qupperneq 55

6. hluti
ritstjórninni. kenna mönnum að hafa áhuga
á því sent var að gerast í kringum þá. - Blað
sem hefur ekki áhuga á daglegu lífi fólksins
í landinu tapar öllum lesendum á nokkrum
dögum. sagði hann. Og Guðgeir hraktist til
hliðar með langtímasjónarmið sín og pólitískt
ráðabrugg.
Ég sveiflaðist nteð í þessum nýja takti.
Hákon vakti áhuga okkar á starfmu og til-
gangi þess sem við vorum að fást við. Hann
gat útskýrt fyrir fólki - og bent okkur á sjón-
arhorn þannig að það sem manni hafði áður
fundist dauflegt varð nú skemmtilegt. Við
komum snennna í vinnuna hvern morgun og
fórum hálfnauðug heim seint á kvöldin. Stella
var um hríð aukaatriði í lífi mínu. Og Guð-
geir ekki nema svipur sem stöku sinnum var
staddur þar sem ég var. Blaðið. vinnan. ég -
við vorum þríein. Mér fannst ég standa á
þröskuldi nýrra tima. fannst ég ævinlega þurfa
og eiga að vera viðbúinn því að „hinn rnikli
leiðangur" hæfist; leiðangurinn að uppruna
lífsins þar sem sjálfur tilgangurinn yrði opin-
beraður, þegar mér yrði gefið tækifæri til að
skrifa þá frétt sem ein skiptir máli.
Páll hló og sagði að ég væri galinn. Auðvit-
að var ég galinn. Ég var svo bandvitlaus að
ég fann það sjálfur - og fannst það gott. Ég
var ákveðinn í að halda áfram að vera vit-
laus; vitlaus í það sem ég var, vitlaus í það
sem ég fékkst við; vitlaus í Stellu, vitlaus í að
lifa. Það seni flaug gegnum huga minn þenn-
an undarlega tíma þegar ég stóð bæði í
ástarsambandi við konu og starf breytti mér
í einhvers konar umferðarmiðstöð fyrir hug-
dettur, hughrif og stundum gat ég ekki annað
en létt á mér. Og valdi þá Pál.
- Mér finnst ég vera að missa stjórn á sjálf-
um mér.
Taktu ekki lífið svona alvarlega, sagði
hann. Lífið er ekki eins flókið og þú held-
ur. Það er flóknara. Og líka einfaldara. Þú
skynjar ekki nema brot af þessu frá degi til
dags.
En það er ekki hægt að ráðleggja gölnum
manni.
Stella var hætt að bíða mín i bílnum eða
koma upp til að sækja mig. Ég hafði nokkrum
sinnum látið hana bíða svo lengi að hún gafst
upp. lét duga að hringja og láta mig vita hvar
hún væri niðurkomin og hvar við gætum hist
eftir vinnu.
Vegna þess að hún bjó heima hjá móður
sinni fannst mér að ég gæti ekki skundað
þangað heim á hverjum degi eins og ég væri
fluttur þar inn. Ég fór heim til mín. hringdi.
bað hana að hitta ntig einhvers staðar, bauð
henni að heimsækja mig. bað hana að flytja
til mín - fiytja í þessa stóru íbúð sem ég borg-
aði morðfjár fyrir bara til að gefa henni færi
á að fara að búa með mér.
- Nei.
Hvers vegna ekki?
- Ég get ekki farið frá mömmu. Ég hef
lofað henni því. Þar að auki finnst mér gott
að búa þar. (Ekki að undra, sú gamla annað-
ist hana eins og barn og Stella þurfti ekki
fyrir neinu að hafa, bjó eins og velkominn
gestur heima hjá sér.) Fólk getur þekkst. ver-
ið í nánu sambandi, þótt það búi ekki saman.
Svo gistum við á víxl hvort hjá öðru. Það
getur ekki verið betra.
- Nei, sagði ég og ræddi ntálið ekki frekar
því bæði var að ég vissi að hún hafði rétt
fyrir sér - og svo var hitt, að ég vildi ekki
gefa henni til kynna að Guðgeir var aðili að
málinu. Hann var enn á höttunum á eftir
henni. skaut upp kollinum á skemmtistöðum
og sveimaði framhjá húsinu í bílnum sínum.
Hver? Hann? Ég þekki hann ekki, sagði
hún þegar ég spurði hana hvort hún hefði
orðið vör við hann eða hann gefið sig að
henni. - Góði byrjaðu ekki á þessu. Þú æsir
þig bara upp. verður afbrýðisamur og það er
ekki til neins. Ef það kemur annar maður inn
í líf mitt þá læt ég þig vita. Ég lofa því.
- Ég drep hann. sama hver hann er.
- Auðvitað.
- Mér er alvara.
Auðvitað. En það kernur að því að þú
missir áhugann á mér og þá verðurðu bara
feginn að einhver annar skuli leysa þig af.
Er það ekki?
Ég missi aldrei áhugann á þér.
- Hvers vegna ertu hættur að ganga tvisvar
á dag suður í Skógrækt að hitta mig?
Eg má ekki vera að því. Þar að auki vildi
ég ekki vera að trufla þig í vinnunni. Mér
sýndist þér vera illa við það.
- En mér fannst það - æsandi.
- En núna? Hvernig er santband okkar
núna?
- Venjulegt. Er það ekki?
- Nei. Ekkert við þig er venjulegt. En auð-
vitað er samband okkar öðruvísi en fyrst. Við
breytumst. Allt breytist.
- Ekki ég.
Hún sat á rúminu og ég kraup fyrir framan
hana. Hún hallaði sér aftur á olnþogana, leit
til hliðar, jafnan eins og annars hugar eða
eins og hún væri að bíða eftir einhverju. Ég
dró af henni sokkana og hún spyrnti í brjóst
mér, spyrnti á móti þegar ég renndi höndum
undir pilsið, gaf svo skyndilega eftir, leyfði
mér að gæla við fætur, hné, læri og lyfti sér
upp þegar ég dró af henni buxurnar; hárið
svo mjúkt, þétt, ilmandi og svo lét hún af
striðnislegri vörninni. lagðist aftur og dró mig
að sér, vafði mig örmum, fótum, lærum og
hélt mér, hélt mér föstum, horfði ákveðin í
augu mér, hvíslaði nafn mitt, spurði hvern
fjandann ég vildi, hvað ég væri eiginlega að
gera, hvort ég bæri ekki grantm af virðingu
fyrir henni, hvort mig skipti engu hvað hún
vildi, til hvers hana langaði; svört augun í
senn full af löngun og full af fjandskap og
ég lyppaðist niður á hana, skelkaður, ráðvillt-
ur að sjá hana svona reiða og um leið svona
ákafa og hún spurði rnig hvað ég vildi henni,
hvers vegna ég væri að skipta rnér af henni.
- Ég elska þig.
Þú veist ekki hvað ást er.
- Gefðu mér tíma - kotndu til móts við mig.
- Þú veist ekki hvað þú vilt.
- Við þurfum að tala saman. Á ég ekki að
kotna á morgun og hitta þig í vinnunni, við
getum farið í gönguferð.
- Já, sagði hún. - Komdu á morgun.
Gönguferð! Og svo velti hún mér á bakið,
hélt mér föstum milli læra sér, sneri andlitinu
frá nrér, hallaði sér fram og svo var eins og
hún skipti um hlutverk við mig - nokkrar
snöggar hreyfingar og allt var búið.
Hún klæddi sig með hraði, fór fram, ég reis
á fætur, fann fötin, opnaði dyrnar og sá hana
leggja útihurðina að stöfum. Móðir hennar
sat inni í stofu og virtist sofandi, hallaði sér
aftur í hægindastól og bókin sem hún hafði
verið að lesa fallin í kjöltu hennar. Ég heyrði
í bíl niðri á götunni, ýtti gluggatjöldum til
hliðar og sá hana í bílnum hjá Guðgeiri - þau
óku frá húsinu.
Já, sagði konan í hægindastólnum og
hafði ekki fyrir því að opna augun. - Eftir-
spurnin eftir henni Stellu minni er söm við
sig og hún gerir hvað hún getur til að sinna
henni. Ef okkur þykir vænt unt hana verðum
við bara að bíða.
Veinin í henni skáru sér leið gegnunt sof-
andi vitund mína, komu til mín um langan
veg og ég neyddist til að opna augun til að
komast eftir því hvað var á seyði.
- Slepptu mér! æpti hún og ég skildi ekki
í fyrstu hver það var sem átti að sleppa.
- Slepptu! þetta er nauðgun! grenjaði Elsa
af öllum kröftum. Hún sat ofan á mér, reif í
axlir mér og danglaði í andlitið á mér og mér
fannst að henni væri ekki fullkomin alvara.
Hvað? Hvað ert þú að gera? spurði ég
undrandi.
- Ég! Og þá uppgötvaði ég að ég hélt henni
fastri, hélt handleggnum yfir mjóhrygginn á
henni og fingur hægri handar grófu sig í hold-
ið á mjöðmum hennar. - Þú ert brjálaður!
Þú ert með óráð!
Ég sleppti. Hún velti sér af mér og fram á
gólf. Ég lá á mjóu fletinu og vissi ekki hvað
ég átti af mér að gera.
- Ég hafði ekki hugmynd - ég veit ekki -
- Þú ert brjálaður!
- Já, ætli það ekki bara.
- Þú notfærðir þér að ég var full. Og hvar
átti ég svo sem að sofa? Það var ekki verið
að taka frá herbergi handa mér - nei! nei! Ijós-
myndaradruslan gat bara séð um sig! Þið eruð
allir eins, auntingjar og nauðgarar!
- Fjandinn hafi það, Elsa, ekki setti ég þig
niður á mig - ég veit annars ekki neitt.
- Ég er farin. Og ég klaga þig. Og hún tók
skóna sína, slétti úr jakkanum, greip mynda-
vél sem hún hafði fleygt frá sérá gólfið kvöldið
áður og rauk á dyr.
Ég fálmaði eftir sjálfum mér, fann að ég var
í aðalatriðum heill heilsu og að viðbótar-
hausinn sem ég fann fyrir kvöldið áður var
horfinn. Á gólfinu lá plastpoki með vatni í;
utan dyra var orðið bjart, engin rigning að
heyra heldur taktföst, tíð vélarslög frá þyrlu
sem var að lenda. Lögreglan? hugsaði ég.
51. TBL VIKAN 55