Vikan - 16.04.1987, Blaðsíða 54

Loforð jarðarinnar
Pétur settist strax upp.
„Veistu hvað varð Rómarveldi að
falli?“
Pétur hristi höfuðið.
„Þeir lágu meðan þeir átu,“ hróp-
aði gamli maðurinn.
„Þegiðu,“ sagði amma. „Láttu
drenginn minn í friði.“
Hún kallaði á Pétur og hann renndi
sér úr stólnum og fór til hennar.
Amma setti lítinn soðinn lauk í
skjóðu sem var bundin um háls
drengsins, við hlið annarrar sem var
fyllt afjurtakvoðu. Það var hræðileg
lykt afþessu.
„Verð ég að vera með þetta,
amma?“
„Það kemur í veg fyrir að þú veik-
ist,“ sagði hún.
„Bull!“ hrópaði afi.
Amma smeygði lauknum undir
nærbol Péturs.
„Svona, fallegi drengurinn minn,“
sagði hún. „Hvað lagði páskakanín-
an mörg egg, Pétur?“
„Átta súkkulaðiegg,“ sagði Pétur,
stoltur yfir því að kunna að telja.
„Fimmtán sælgætisegg og mörg
pínulítil sem ég hef ekki talið.“
Hnefinn á afa lenti í borðinu.
„Bull!“ hrópaði hann. „Hvernig get-
ur kanína lagt egg, drengur?“
Pétur hélt sér í svuntuna á ömmu
og hún setti handlegg sinn utan um
hann.
„Komdu þér út,“ sagði hún við
afa. „Flýttu þér, farðu út og láttu
drenginn minn í friði. Þú hræðir
hann til dauða.“
Afi stóð upp, hræðilegur og ákaf-
ur. „Drengur,“ sagði hann. „Þær
munu gera sitt besta til að hafa þig
að fifli. Þegar þú verður leiður á
bullinu, komdu þá til mín. Heyrirðu
það? Ég skal segja þér hreint og
beint allt sem þig langar að vita.“
Pétur gat ekki sagt orð. Hann
þrýsti andlitinu að mjöðm ömmu.
„Eg sætti mig ekki við þetta,“ sagði
amma. „Þú skalt ekki reyna að fylla
drenginn minn með þessu heiðingja-
tali þínu! Út með þig.“
Það rumdi í afa, hann fór í yfir-
höfnina sína, setti á sig gamla svarta
hattinn og þrammaði út úr eldhús-
inu.
Svona hafði það verið síðan Pétur
og mamma hans höfðu komið hing-
að til að búa hjá ömmu. Afi var
alltaf að hrópa út af einhverju. Dag-
inn sem stormurinn kom og elding-
unni sló niður í hlyninn í garðinum
fyrir framan húsið stóð afi úti i rign-
ingunni og veifaði eldingunni og hló
að þrumunni. Stormurinn varð
sterkari og amma hafði tekið i hönd
Péturs og leitt hann niður í kjallara,
þar sem þau voru öruggari. Áfi kom
niður oghlóað þeim.
„Gamla kona,“ hrópaði hann. „Þú
getur ekki falið þig fyrir Honum.“
Svo tók hann tvær flöskur af heima-
brugginu sínu og fór upp í eldhús.
Amma varð hræðilega reið þegar
gamli maðurinn hagaði sér svona.
Reiðust var hún þó daginn sem hún
hafði klætt sig í sparifötin til að fara
í kirkju.
Afi öskraði á hana: „Gamla kona,
þú getur ekki blekkt Hann, ekki einu
sinni með þetta hveiti í andlitinu og
hænufjaðrirnar á höfðinu!“
Þá sagði amma orðin: trúleysingi,
heiðingi. Það var það sem afi var.
Hann var vondur og illgjarn og hann
fór aldrei í kirkju. Jafnvel Stóri-
Pési, þegar hann hafði verið með
þeim, sagði að afi væri gamall
skrattakollur.
Amma var dýrðlingur. Þegar Pétur
átti heima í hinu húsinu með
mömmu og Stóra-Pésa kom amma
í heimsókn á hverjum degi. Hún
hjálpaði öllum. Hún hjálpaði móður
Péturs með því að segja henni hvað
hún ætti að gera í húsinu, hvað hún
ætti að elda og hvernig hún ætti að
fara með Stóra-Pésa. Og hún sagði
Stóra-Pésa líka hvað hann ætti að
gera, hvernig hann ætti stjórna fyrir-
tækinu sínu, hvað hann ætti að
kjósa. Og hún leiðrétti hann þegar
hann gerði rangt. Stóri-Pési sagði
ekkert um langa hríð en hann kunni
ekki að meta hjálp ömmu. Kvöld
eitt, þegar Pétur grét sárt og gat
ekki hætt, sagði Stóri-Pési hræðileg
orð við ömmu. Það var kvöldið sem
hún hafði sagt Pétri frá því sem bjó
í myrkrinu og gat tekið hann þar -
draugunum og skrímslunum sem
fela sig í svartnættinu og borða litla
drengi.
Stóri-Pési hafði sagt ömmu að fara
út úr húsinu og koma ekki aftur.
Allir urðu reiðir. Og þetta sama
kvöld hafði móðir Péturs komið inn
til hans, klætt hann og þau höfðu
farið úr húsi Stóra-Pésa til að búa
hjá ömmu.
Þennan páskamorgun, eftir að afi
hafði þrammað út úr eldhúsinu,
beygði amma sig niður og kyssti
Pétur. Honum fannst það ekki gott.
Það var ellilykt af henni og hárin á
kinninni rispuðu hann í andlitið.
„Taktu ekkert mark á þessum
gamla djöfli,“ sagði hún. „Hlauptu
nú upp og vektu móður þína.
Klukkan er orðin meira en sex.“
„Amma. . .“
„Já, Pétur.“
„Hvar er Stóri-Pési?“
„Ha! Sá þorpari,“ sagði hún.
„Hlauptu nú upp, drengur.“
Pétur drattaðist áfram og upp stig-
ann. Móðir hans var vöknuð, hún
lá og horfði upp i loftið. Það var
ekkert uppi í loftinu. Pétur gáði.
„Sæll, engillinn minn,“ sagði hún.
Hún lyfti sænginni, dró hann til sín
og kyssti hann. Það var góð lykt af
henni „Þú borðaðirekki allt sælgæt-
ið, er það?“
„Nei, mamma.“
„Þú ert góður strákur.“
„Mamma. . .“
„Mmm.“
„Hvenær ætlum við að fara aftur
til að búa hjá Stóra-Pésa?“
Mamma lagði beran handlegginn
yfir augun. „Hlauptu nú niður og
leiktu þér,“ sagði hún.
„Stóri-Pési er þorpari,“ sagði Pétur
stoltur.
„Pétur!“ Mamma settist snögglega
upp. „Hver sagði það?“
„Amma.“
Mamma sat þarna og það komu
tár úr augunum á henni og runnu
niður kinnarnar.
54 VIKAN 16. TBL