Vikan - 18.06.1987, Qupperneq 12

FJÖKNEPPT
TTLHUGALÍF
Smásaga eftír Halla Teits - seinm hluti
Það var ekki þetta nýja líf sveitarstjór-
ans sem olli Ara Jóa áhyggjum heldur
annað og kannski ískyggilegra sem hann
hafði veitt eftirtekl tvisvar sinnum með
stuttu millibili.
Í fyrra skiptið hafði hann verið á leið-
inni á sorphaugana. Hann hafði verið
allan daginn að hreinsa og taka til i verk-
færageymslu hreppsins og frestað því þar
til um tíuleytið um kvöldið að fara með
draslið, sem hann hafði safnað saman og
kastað upp á vörubílinn, á sorphaugana.
Og hann varð var við mannaferðir þarna
en því hafði hann alls ekki átt von á.
Þegar hann hafði lokið við að sturta
draslinu ofan í skurðinn, sem ætlaður var
fyrir það, var hann eitthvað að stússast
við afturhlerann á pallinum. Þá lók hann
eftir bíl sem stóð á afleggjaranum upp að
innsiglingarmerkjunum á hæðinni skammt
fyrir ofan haugana. Hann varla greindi
bílinn í myrkrinu en hafði mikinn áhuga
á að vita hvaða bíll þetta var og var fljót-
ur að hugsa út leið til þess. Hann þyrfti
ekki annað en snúa bilnum við með ljósin
á þegar hann æki á brott.
Og það gerði hann og tókst vel. Hann
þekkti strax bílinn og vissi mætavel að
þetta var bíllinn hans Dagfmns á Bergi.
Og það sem meira var: Hann sá Dagfinn
sitja undir stýri og við hlið hans var kona.
Ekki treysti Ari Jóa sér til þess þá að
ákvarða hvaða kona þetta var. En kven-
maður var það! - Jæja, lagsmaður, ég er
svo rasandi, varð Ara Jóa á að tauta hálf-
hátt. Eitthvað var nú skondið við þetta.
Hann hélt áfram ferð sinni heim en
nokkru síðar fór hann í eftirlitsferð á sín-
um eigin bíl. Hann ók framhjá Ösp og
þar logaði dauft ljós í stofunni. Síðan ók
hann niður brekkuna og rétt ofan við
Skálm, sem stóð í miðri brekkunni, var
bíllinn hans Dagfinns og hann var mann-
laus. Heima hjá Dagfmni var svo allt í
myrkri.
- Og hvar var Toggi?
Ara Jóa var fullkunnugt um það. Toggi
hafði farið árdegis með rútunni austur á
Núpsíjörð og þaðan með áætlunarfluginu
til Reykjavíkur. Hann fór þeirra erinda
að ganga frá afgreiðslu á heimild hús-
næðismálastjórnar til Fjarðarhrepps til
byggingar tveggja íbúða innan verka-
mannabústaðakerfisins. Hann var vænt-
anlegur heim aftur eftir tvo daga.
- Þegar kötturinn er ekki heima leika
mýsnar sér, sagði hann við Tótu, konuna
sína, þegar hann kom heim úr eftirlits-
ferðinni og honum fannst hann hafa hitt
naglann á höfuðið með þessari hnyttnu
athugasemd og brosti allhróðugur. Tótu
þótti hann hvorki snjall né fyndinn og
hélt sínu striki við yfirheyrsluna:
- Hvers vcgna heldurðu að hann hafi
verið hjá Möggu þegar bíllinn var niðri
við Skálm?
Það var enginn heima í Skálm, Jói er
á sjó og Erna fór inn að Gili í morgun
með mjólkurbílnum.
Þetta gat Tóta vel sætt sig við að væru
haldbær rök og þau ræddu saman langt
fram eftir kvöldi. Það var deginum ljósara
í þeirra augum að þarna var maðkur i
mysunni. Hvaða erindi gátu þau Magga
og Dagfinnur átt út á hauga og síðan
heim til hennar?
Dagflnnur á Bergi var alræmdur
kvennamaður og þá alveg sérstaklega fyr-
ir að hafa haldið við nokkrar giftar konur
í plássinu. Sjálfur var hann einhleypur og
vel efnum búinn enda bæði vinnusamur
og algjör reglumaður. Hann kom á vertíð
til hans Jóns í Vör þegar hann var liðlega
tvítugur og reri með Jóni í Ijögur ár en
þá fór hann að vinna hjá Sveini smið og
hjá honum var hann í fáein ár uns hann
fór að vinna sjálfstætt við smíðar. Hann
kom sér upp litlu verkstæði á lóðinni sinni
þar sem hann hafði byggt sér stórt og
glæsilegt íbúðarhús, bjó þar aleinn með
allt húsið uppmublað á finasta máta. Og
hann var svona heldur betur seigur að
næla í kvenfólkið enda fjallmyndarlegur
maður.
Og nú fóru að berast fréttir. Magga var
ekki aldeilis alltaf ein á ferðinni eða með
Togga. Það brást varla að það sæist til
hennar og Dagfinns i hvert skipti sem
Toggi þurfti að bregða sér af bæ fyrir sveit-
arfélagið, til Núpsfjarðar, Reykjavíkur
eða hvert annað sem var. Það var eins
og við stæðum öll á öndinni og biðum
eftir einhverju sem væri alveg yfirvofandi.
Það voru oft fjörugar umræður niðri
við fiskverkunarhúsið á gömlu bryggj-
12 VI KAN 25. TBL