Vikan - 18.06.1987, Blaðsíða 44

Bréf til Bóa
Bréfið, sem fer hér á eftir, sendi einn lesandi Vikunnar. Höfundurinn kallar
sig Sillu og segir okkur frá því að það er ekki alltaf eintóm gleði að eiga dýr.
var víst aðeins einn tími, stakk ég
upp á því að fara heim, kisi biði
okkar áreiðanlega þar. Við þessari
uppástungu fékk ég áköf mótmæli.
Ég rölti því áfram. En þegar ég var
alveg að gefast upp og leið okkar lá
i gegnum besta berjasvæðið hér fyrir
sunnan hrasaði ég og fleytti kerling-
ar langar leiðir en krakkarnir þeytt-
ust sitt í hvora áttina eins og flugur.
Hjalla, 24. ágús,
Komdu sæll, Bói minn.
Þakka þér fyrir síðasta bréf. Auð-
vitað er allt gott að frétta héðan.
Allir eru í sólskinsskapi eins og
venjulega og til viðbótar við það er
sól og blíða hvern daginn á fætur
öðrum. Skúli fór í bæinn fyrir
nokkru og keypti sér nýjan bíl og
fékk sér í leiðinni tíu hænur sem
spóka sig hér úti í sólinni en fara inn
í kofann þegar kvölda fer. Já, þú
veist, kofann sem stendur niðri við
lækinn. Um daginn gerðist frekar
leiðinlegt atvik eða það fannst
krökkunum, Denna og Rósu. Það
var þessi guðdómlegi köttur þeirra
sem, eins og þú veist, er orðinn svo
feitur að hann getur varla stokkið
upp í sófa hjálparlaust. Jæja, hann
hafði sést vera að rölta í kringum
fiðurfénaðinn hans Skúla og Skúli
var að tala um að það yrði að taka
köttinn í karphúsið ef hann léti ekki
hænurnar í friði. Nú, lengra náði
það ekki, en um kvöldið kom kött-
urinn ekki inn hvernig sem Denni
og Rósa kölluðu. Ég lét þetta af-
skiptalaust því eins og þú veist frnnst
mér kettir vera skelfing hvimleið
dýr. Það voru döpur börn sem fóru
í rúmið um kvöldið. Ekki var ég
fyrr búin að opna augun næsta
morgun en í eyrum mér glumdi:
Kisi minn, kisi minn, hvar ertu,
greyið? Kiss, kis. Ég tautaði með
sjálfri mér: Er nú kattarkvikindið
ekki komið ennþá? Komin var þoka
og súld úti svo að áhyggjur barn-
anna og reyndar foreldranna líka
af kisa voru hálfu meiri. Ég hnuss-
aði aðeins, kötturinn hlyti að koma
heim ef hann væri þá ekki svo feitur
að hann hefði dáið úr hjartaslagi
einhvers staðar. Þetta olli miklu
fjaðrafoki. Hvernig gat ég sagt slíkt
og þvílíkt um þetta djásn?
Skúli kom og spurði hvort ég gæti
ekki róað krakkakrílin og leitað úti
með þeim smástund. Ég get sagt þér
það að ég hef oft verið glaðlegri á
svipinn en þegar ég gekk niður tún-
ið, kappklædd þvi veðrið hafði
versnað til muna, með Denna og
Rósu sitt við hvora hlið.
Þegar ég hafði stikað um mela og
móa í tólf tíma, að mér fannst en
M VI K A N 25 TBL