Vikan - 18.06.1987, Qupperneq 34

Laugardagur á Seltjarnarnesi
Algjör paradls
A golfvellinum a Seltjarnarnesi
voru snjóbreiður hér og þar en
það skipti kylfingana engu máli.
Þegar okkur bar að garði var
Ragnar Lár teiknari að ljúka
hringnum.
„Eg kent alltaf hingað þegar ég
hef tíma,“ sagði Ragnar þegar við
báðum hann um stutt viðtal.
„Ætli ég hafi ekki mætt hér að
meðaltali tvisvar í viku frá því á
þrettándanum. Þetta er níu hola
völlur og rnargir halda að hann
sé auðveldur þegar þeir koma
hingað í fyrsta skipti, en komast
síðan að raun um annað. Það er
mjög gaman að spila hér enda er
þetta algjör paradís með allt
fuglaiílið og nálægð sjávarins.
Fuglarnir eru ekki hræddir við
okkur og verpa hér víða. Ef við
göngurn fram á hreiður setjum við
niður stengur til að vernda þau
gegn ágangi.
Þessi staður hefur sterkt að-
Ragnar Lár golfari.
dráttarafl. Ef veðrið er óhagstætt
kemur maður hingað samt og sit-
ur þá að spjalli í skálanum.
Krían getur verið býsna ágeng
á varptímanum en flestir venjast
henni og læra að verjast ágengni
hennar, þó eru þess dærni að krían
hafi fiæmt burtu hraustustu
menn."
Ragnar segir okkur skemmti-
legar sögur af óvæntum uppá-
komum í golfinu og skal hér reynt
að endursegja eina:
Ónefndur kylfingur skaut kúlu
sinni gegnum rúðu á golfskálan-
um. Krafturinn var ntikill og
hentist kúlan ntilli veggja á fieygi-
ferð en endaði á borðstofuborð-
inu. Kylfingurinn sá nú í hendi
sér að hann gæti slegið kúluna
uppi á borðinu og út um dyrnar.
I fögnuði sínum yfir þessari lausn
gætti hann ekki að sér og bað
nærstaddan að opna dyrnar.
Hann sló kúluna með meistara-
töktum út úr skálanum en áttaði
sig þá á því að þrátt fyrir alla
meistarataktana fengi hann víti.
Ef hann hefði opnað sjálfur hefði
hann sloppið við vítið því golfari
má ekki fá neins konar hjálp við
að skjóta.
Hér nieó annaii t’ótinn
Maggi, Adda og Sigurbjörg voru á ferð í
Gróttu að skoða náttúruna og nutu góða
veðursins út í ystu æsar.
Þau eru öll fædd og uppalin í Vestmanna-
eyjum en koma oft til Reykjavíkur eða eins
og þau sögðu sjálf:
„Við erum alltaf hér með annan fótinn."
Maggi er kjötiðnaðarmaður og lærði í
Reykjavík. Adda og Sigurbjörg voru í Fóstur-
skólanum í Reykjavík og bjuggu þar í þrjú ár.
Þær voru að koma i fyrsta skipti í Gróttu
en Maggi i annað sinn.
„Þetta er æðislegt í svona veðri, maður
nýtur sín vel og stemningin er ljúf."
Nú berst talið að draugagangi í Gróttu.
„Það var eina aftanstund að suntri til,"
sagði Maggi, „þegar kríurnar voru hér að
bróðir pabba var að sýna ntér svæðið. Frændi
minn hafði drukknað hér út frá og á víst að
ganga aftur hér. Við fórum í skúrinn hér (og
Maggi bendir) og vorum að fikta í tækjunum
sem voru þar en eru þar ekki lengur. Það var
blankalogn. Við lokuðunt vel á eftir okkur
þegar við fórum út. Þegar ég var kominn um
það bil tvó til þrjá metra frá skúrnum vissi
ég ekki af mér fyrr en hurðin flaug í hnakk-
ann á mér og vankaðist ég við höggið.
Þetta gerðist sumarið '79, eftir að ég kom
úr Vatnaskógi - þá var ég ellefu eða tólf ára.
Atvik þetta hafði rnikil áhrif á mig og vakti
mig til umhugsunar um að þetta væri til. Svo
var andrúmsloftið þannig að það hefði getað
verið fullt af draugum þarna."
Það var auðséð á stelpunum að þær trúðu
frásögn Magga og ekki var laust við að hroll-
ur færi um fieiri svo við beindum talinu að
öðru.
Hvað finnst ykkur merkilegast við
Gróttu?
„Maður hrífst af náttúrunni og kyrrðinni,
svona þegar Maggi hættir að tala, hann er
alltaf að tala," og þær hlógu dátt.
- Stundið þið klifur eða veiðar í Eyjum?
Maggi: „Ég fer alltaf árlega í klifur, er al-
gjör klifurköttur." Adda og Sigurbjörg: „Við
göngum á fjöll og þess háttar. Svo vorum við
oft með veiðistöngina í gamla daga en fiskuð-
urn ósköp lítið."
- Ætliði að koma aftur í Gróttu í surnar?
Maggi, Adda og Sigurbjörg: „Við ætlum
að reyna að passa upp á náttúruna og vernda
þetta fallega land."
Adda, Sigurbjörg og Maggi, náttúruunnendur frá Vestmannaeyjum.
34 VIKAN 25. TBL