Vikan - 18.06.1987, Side 54

Maðurinn sem kunni vel við hunda
Ég fór á eftir honum upp stigann. Það var
þrælavinna. Hann skilaði mér másandi í illu
þefjandi klefa, fullan af kössum og tunnum.
R ’ttur skutust í felur í dimmum skúmaskot-
um. Stóri maðurinn hvíslaði að mér:
- Héðan er auðveld leið í ganginn hjá katl-
inum. Það verður að vera heit gufa í einum
aukatanki til að hafa heitt vatn og fyrir rafal-
inn. Það þýðir einn náungi. Ég sé um hann.
Áhöfnin tvöfaldast í messanum uppi. Ur ketil-
klefanum skal ég sýna þér loftgöng sern engin
grind er fyrir. Hún liggur upp á bátadekk.
Þaðan er leiðin greið.
Þú hlýtur að eiga ættingja um borð, sagði
ég-
Pældu ekki í því. Maður lærir ýmislegt á
ströndinni. Kannski stend ég næst þeim sem
eiga að koma þessu skipi fyrir kattarnef. Kem-
urðu fljótlega aftur?
- Ég hlýt að komast í feitt frá bátadekk-
inu, sagði ég. Hérna.
Ég dró fleiri seðla úr veskinu mínu og rétti
honum.
Hann hristi rauðan hausinn. - Uhu, þetta
er fyrir bakaleiðinni.
- Ég er að kaupa hana núna, sagði ég.
- Jafnvel þó ég noti hana ekki. Taktu við
þessu áður en ég fer að gráta.
- Jæja, takk, vinur. Þú ert alntennilegur
maður.
Við fórum gegnum kassastafla og tunnur.
Gulleita birtan kom utan af gangi handan við
kassana og við fórum eftir slóð að mjóum
járndyrum. Leiðin lá út á brú yfir vélarrúm-
inu. Við laumuðumst eftir henni, niður
járnstiga, sent var löðrandi í olíu. heyrðum
lágt hvæsið i olíubrennurunum og gengum á
hljóðið meðfram fjöllum af járni.
Handan við hornið sáunt við stuttan. digran
ítala í fjólublárri silkiskyrtu. Hann sat í stál-
slegnum skrifstofustól undir rússneskri ljósa-
krónu og las blaðið með aðstoð gleraugna í
stálumgjörð og svarts vísifíngurs.
Rauður sagði vingjarnlega: - Sæll. Stubb-
ur. Hvernig líður litlu bambínóunum?
ítalinn opnaði munninn og greip eitthvað
snögglega. Rauður sló hann niður. Við settum
hann á gólfið og rifum /jjólubláu skyrtuna
hans í ræmur til að nota við að fjötra hann
og kefla.
- Maður á víst ekki að lemja menn með
gleraugu, sagði Rauður.
- En málið er að það er ferlegt vesen að
fara upp loftræstinguna fram hjá þessum
hérna. Þeir uppi heyra ekkert.
Ég sagði að svona vildi ég einmitt hafa
þetta og við fundum loftræstiopið sem var
ekki með neinni grind fyrir. Ég tók í höndina
á Rauði og sagði að ég vonaðist til að sjá
hann aftur og fór að fikra mig upp stigann í
loftrörinu.
Það var kalt og dimmt og þokuloftið barst
þarna niður. Leiðin upp virtist löng. Eftir
þrjár mínútur, sem virtust vera klukkustund,
kom ég upp og gægðist varlega. Bátum með
strigayfirbreiðslum hafði verið komið fyrir á
davíðum meðfram bátadekkinu. Það heyrðist
lágt hvískur í myrkrinu bak við tvo þeirra.
Hávær tónlist barst neðan að. Yfir lýsti ljós
úr mastri og gegnum þunn lög af mistri hærra
uppi grillti í nokkrar naprar stjörnur sem
störðu niður.
Ég hlustaði en heyrði engar sírenur í lög-
reglubátum. Ég fór út um loftopið og beygði
mig niður.
Hvískrið kom frá pari í faðmlögum sem lá
í hnipri undir báti. Það tók ekkert eftir mér.
Ég fór eft'r dekkinu, fram hjá lokuðum dyrurn
á þrem e'fjórum klefum. Það var ljósglæta
bak við gluggahlerana á tveirn þeirra. Ég
hlustaði en heyrði ekki neitt annað en glaurn-
inn frá viðskiptavinunum niðri á aðaldekkinu.
Ég skellti mér í dimman skugga, andaði
djúpt að mér og rak síðan upp gól - gjallandi
ýlfrið sem grái úlfurinn gefur frá sér, einmana
og hungraður og langt í burtu, nógu illskulegt
til að bjóða upp á sjö gerðir af mismunandi
vandræðum.
Djúp hundgá úr barka lögregluhunds svar-
aði mér. Stúlka hljóp veinandi eftir dimmu
dekkinu og karlmannsrödd sagði: - Ég hélt
að allar skósvertuæturnar væru dauðar.
Ég rétti úr mér, brá byssunni upp og hljóp
áleiðis að geltinu. Hljóðið kom úr klefa hinum
megin á dekkinu.
Ég lagði eyrað við dyrnar. hlustaði á karl-
mannsrödd sem var að róa hundinn.
Hundurinn hætti að gelta en ýlfraði einu sinni
eða tvisvar, síðan þagnaði hann. Lykill sner-
ist i skránni á hurðinni sem ég var við.
Ég fór frá og á annað hnéð. Dyrnai oppuð-
ust utn fet og grannholda höfuð gægðist fram
fyrir. Ljós frá lampa með ábreiðu á brá bjarma
á svart hárið.
Ég stóð upp og sló í höfuðið með byssu-
skeftinu. Maðurinn seig rólega niður nteð
dyrakarminum og í hendurnar á mér. Ég dró
hann aftur inn í klefann og ýtti honum niður
á uppbúið rúm.
Ég lokaði dyrunum og læsti. Lágvaxin, stór-
eygð stúlka sat í hnipri á hinu rúminu. Ég
sagði:
- Sæl, ungfrú Snare. Ég hef haft mikið fyr-
ir því að finna þig. Viltu fara heim?
Dýrlingur bóndi velti sér, settist og hélt um
höfuðið á sér. Síðan varð hann grafkyrr.
starði á mig með leiftrandi, svörtum augun-
um. Um varir hans lék þvingað bros, hérumbil
glaðlegt.
Ég leit í kringum ntig í klefanum en sá ekki
í fljótu bragði hvar hundurinn var, en hins
vegar innri dyr sem hann gat sem best verið
bak við. Ég leit aftur á stúlkuna. Hún var
ekkert sérstakt fyrir augað fremur en flest það
fólk sem veldur mestum vandræðum. Hún var
samanhnipruð á fietinu og hárið féll yfir ann-
að augað á henni. Hún var i prjónakjól.
íþróttasokkum og íþróttaskóm með breiðri
tungu. Hnén voru nakin og beinaber fram
undan pilsinu. Hún var eins og skólastelpa.
Ég fór til Dýrlingsins til að ná i byssu en
fann cnga. Hann brosti að mér.
Stúlkan lyfti upp hendinni og kastaði hárinu
aftur. Hún leit á mig eins og ég væri langt í
burtu. Svo greip hún andann á lofti og fór
að gráta.
Við erum gift, sagði Dýrlingurinn rólega.
Hún heldur að þú sért hér til að gata á
mé_r skrokkinn. Úlfavælið var snjallt bragð.
Ég sagði ekkert. Ég hlustaði. Það var eng-
inn hávaði úti fyrir.
- Hvernig vissirðu hvert þú áttir að fara?
spurði Dýrlingurinn.
- Díana sagði mér það - áður en hún dó,
sagði ég ruddalega.
Hann var særður til augnanna. - Ég trúi
því ekki, snuðrari.
Þú hljópst burt og skildir hana eftir í
pyttinum. Við hverju bjóstu?
- Ég átti ekki von á að löggan myndi kála
kvenmanni og hélt ég gæti sarnið um eitthvað
úti fyrir. Hver náði henni?
- Einn af ntönnum Fulwiders. Þú náðir
honum.
Hann rykkti höfðinu aftur og tryllingslegur
svipur konr á hann en hvarf jafnskjótt. Hann
brosti til stúlkunnar.
- Sæl, sæta. Ég losa þig. Hann leit aftur á
nrig. - Ef ég kem án mótþróa. sleppur hún
þá kannski einhvern veginn?
- Hvað áttu við með nrótþróa? sagði ég
önugur.
- Ég á fullt af vinum á skipinu. snuðrari.
Þú ert ekki byrjaður ennþá.
- Þú komst henni í þetta, sagði ég. - Þú
getur ekki kontið henni út úr þessu. Það er
hluti af dæminu.
12
Hann kinkaði kolli hægt, horfði niður á
gólfið milli fóta sér. Stúlkan hætti að gráta
nógu lengi til að þurrka sér um kinnarnar,
svo byrjaði hún aftur.
- Veit Fulwider af mér hérna? spurði Dýrl-
ingurinn mig hægt.
- Já.
- Ætlarðu að láta hann fá málið?
- Já.
Hann yppti öxlum. - Það er allt í lagi af
þinni hálfu, auðvitað. En það er bara eitt að,
ég tala ekki ef Fulwider plokkar í mig. Ef ég
gæti fengið að tala við umdæmissaksóknarann
gæti ég kannski sannfært hann um að hún er
ekki bendluð við min mál.
- Þú hefðir átt að hugsa fyrir því líka. sagði
ég með áherslu. - Þú þurftir ekki að fara
aftur til Sundstrands og taka kast á skamm-
byssuna þína.
Hann hnykkti aftur höfðinu og hló. - Nei?
En ef þú hefðir borgað náunga stórfé fyrir
vernd og hann sviki þig þannig að hann næði
í konuna þína og setti hana á svikulan og
dópaðan spítala og segði þér svo að forða
þér og vera þægur, eða hún kæmi með flóðinu
upp á ströndina - hvað rnyndir þú gera?
Mundirðu borga eða nota dálítið af blýi til
að ræða málin við náungann?
54 VI KAN 25. TBL