Vikan - 13.08.1987, Qupperneq 53

Heba Herbertsdóttir
Stefnumótið
Feimnin var farin að rjátlast .
af henni. Það var eins og hún
fyndi einhverja fótfestu í upprifj-
uninni á Guggu sem hún fann
ekki í venjulegu hversdagsmasi.
Hún sagði mér frá því hvernig
Gugga hefði haldið upp á fimm-
tugsafmælið sitt drekkandi
kampavín í gondól með mannin-
um sínum, honum Gilla, í
Feneyjum, alla leið úti á Italíu.
Og með grátblæ í röddinni árétt-
aði konan enn skemmtilegheitin,
það sniðuga og óvanalega í lífi
annarra; að þeir væru aldrei
þreyttir, óupplagðir eða lasnir
eins og við og okkar líkar.
Ég kláraði kökuna. Mér fannst
ég verða að heyra eigin rödd
kljúfa Guggumúrinn, komast inn
til konunnar sjálfrar. Ég spurði
hana hvað hún væri sjálf að gera
sniðugt. Hún horfði á mig skiln-
ingssljóum augum, sagði svo að
hún hefði aldrei upplifað neitt
sniðugt. Hún væri bara gift hon-
um Jóa, ætti fimm börn og sex
barnabörn, ynni alltaf í efnalaug-
inni og Jói keyrði ennþá vöru-
bíla. Lífið væri bara eins og það
væri hjá henni. Harðneskjuleg á
svip leit hún á mig og sagði:
„Sniðugt? Nei, ekki hjá mér. Það
er sko enginn STÆLL yfir mér.
En hún Gugga...“
Og þar með var hún komin
út úr sínum eigin gráleika, inn á
rósrauða Gugguskýið sitt.
Dreymin leit hún út um gluggann
og sagði: „Upp á hverju skyld’ún
Gugga hafa fundið núna?"
Með þessum orðum sínum
minnti hún sjálfa sig á stað og
stund, spratt á fætur og slengdi
kápunni utan um sig, sagði af-
sakandi að nú þyrfti hún að
þjóta, hún ætlaði að hitta hana
systurdóttur mágkonu sinnar til
að fá fréttir af henni Guggu. Ég
umlaði eitthvað um að Gugga
minnti mig á söguhetjurnar í
Dallas en konan heyrði ekki til
mín, sagði eitthvað um að gaman
hefði verið að hitta mig aftur.
Svo kvöddumst við og hún
hljóp á vit Gugguævintýranna,
út úr sínum eigin hversdagsleika
sem hún taldi mig greinilega
hluta af. Og eftir sat ég, hugsaði
um söguna, sem ég var að hugsa
um að skrifa, og spekúleraði i
því hver þessi hversdagshetja
væri í raun og veru. Því að ekki
heiti ég Jóna.
Búðin var lítil og full af fólki.
Það leit út fyrir að allir hefðu
fengið sömu hugmynd og
hún; virtust hafa gleymt að
kaupa kerti fyrir kvöldið. Það var
gamlárskvöld og kerti eru nauðsyn-
legur hluti af hátíðlegu kvöldi.
Hún náði til skápsins þar sem
rauðleitu kertin voru geymd. Hún
grandskoðaði hillumar en gat ekki
komið litnum, sem hún hafði í huga,
saman við neinn þann lit sem hún
sá. Ergileg tók hún upp tvö kerti
með mismunandi litbrigðum. Ann-
að var örugglega of rautt og hitt
of fjólublátt. Henni fannst hún hafa
verið svipt einhveiju sem hún gat
ekki nákvæmlega sett fram í orðum.
Það var eins og að ganga niður fjöl-
menna götu með lykkjufall á
sokknum. Hún hafði óskað svo
heitt að finna alveg rétta litinn.
Eftir að hafa borgað fyrir vörur
sínargekk hún hægt heimleiðis. Hún
staðnæmdist fyrir framan gamla
húsið þar sem hún bjó. Húsið bar
aldurinn með sér. Það virtist standa
þama eins og af gömlum vana og
hallaðist upp að og studdist við
húsin tvö sem stóðu sitt hvorum
megin við það. „Það lítur út eins
og ég. Við pössum vel saman
hugsaði hún með sjálfri sér, „tveir
úr sér gengnir hlutir sem ætti að
endumýja."
Þegar hún var komin inn í íbúð
sína stóð hún stundarkom og leit
ráðvillt í kringum sig. Hún var ekki
viss um hvað hún ætti að gera næst.
Hún gekk inn í stofuna þar sem
allt var tilbúið. Borðstofuborðið var
dúkað með gamla bleikrauða dúkn-
um. Hún tók kertin upp úr tösk-
unni, prófaði sig áfram en komst
að þeirri niðurstöðu að hvorugur
liturinn hentaði. Hún setti bæði kert-
in á borðið. Hún yrði að taka
ákvörðun um þau seinna.
Enn gekk hún eins og í leiðslu.
Hún gekk fram að fatahenginu, fór
úr kápunni og hengdi hana upp.
Hún fann hvemig gremjan náði tök-
um á henni en vissi ekki orsökina.
Hún leit í kringum sig, skoðaði hin
gamalkunnu húsgögn enn einu sinni
þangað til augnaráð hennar stað-
næmdist að lokum við spegilinn.
Hún kipraði augun við spegilmynd
sinni, henni hnykkti við, hún hafði
verið búin að gleyma. Hún rétti úr
bakinu, lyfti annarri hendinni og
strauk létt yfir hár sér. Liturinn var
reglulega fallegur, rauðbrúnn, litur-
inn sem hún hafði alltaf þráð.
Horfið var gráa, miðaldra hárstrýið
og í staðinn var komin þessi dásam-
lega hárkóróna. Hvemig gat hún
hafa gleymt gærdeginum?
Daginn áður hafði hún farið á
hárgreiðslustofuna og látið klippa
sig og lita á sér hárið. Hún mundi
hvað stúlkumar á skrifstofunni
höfðu orðið undrandi þegar hún
kom aftur og höfðu þyrpst í kring-
um hana og dáðst að henni. Svo
33. TBL VIKAN 53