Vikan - 22.03.1990, Blaðsíða 62

5MA5AC5A
illa kvenna, sem báru kistur mínar á höfð-
inu, og þegar ég nálgaðist gistihúsið varð
ég undrandi yfir því að sjá að ég var ekki
eini gesturinn. Þjónninn, Guiseppe, gamall
vinur minn, starfaði nú sem dyravörður,
þjónn, vinnustúlka og bryti og gerði allt
saman í senn. Hann sagði mér að amerísk-
ur herramaður hefði þegar búið þar í þrjá
mánuði.
— Er hann listmálari eða rithöfúndur
eða eitthvað því um líkt? spurði ég.
— Nei, signore, hann er aðeins herra.
Það er undarlegt, hugsaði ég með sjálf-
um mér. Á þessum tíma koma ekki aðrir
ókunnugir hingað en þýskir farfuglar,
sveittir og rykugir með bakpoka, og þeir
eru hér aðeins yfir nóttina. Ég gat ekki
ímyndað mér að nokkur hefði löngun til
þess að eyða þremur mánuðum hér, nema
því aðeins hann væri í felum. Skyndilega
fékk ég þá kynlegu hugmynd að ef til vill
væri hann bankamaður sá sem dregið
hafði sér lævíslega fé í London og strokið
svo með allt saman eftir að hafa sett borg-
ina á annan endann. Ég ímyndaði mér að
þessi dularfulli ókunnugi maður væri sjálf-
ur víxlarinn. Ég þekkti hann í sjón og ég
bjóst við að ég kæmi honum alveg á óvart.
— Þér hittið manninn niðri við strönd-
ina, sagði Guiseppe þegar ég var um það
bil að fara út. Hann borðar þar alltaf.
Að vísu var hann þar ekki þegar ég kom.
Ég spurði hvað væri til kvöldverðar og
drakk síðan einn americano sem alls ekki
var verri en venjulegur kokdillir. Nokkr-
um mínútum síðar kom niður eftir maður
sem gat ekki verið neitt annað en gestur á
gistihúsinu. Ég varð fyrir vonbrigðum
andartak þegar ég sá að hann var ekki
strokumaður. Þetta var hár, miðaldra
maður, dökkbrúnn á litarhátt eftir að hafa
dvalist allt sumarið við Miðjarðarhaflð.
Andlitsdrættir hans voru fíngerðir og hann
hafði fremur lítið höfuð. Hann var óvenju-
lega smekklegur í klæðaburði, klæddist
rjómagulum silkifötum. Framúrskarandi
fallegum. Hann var berhöfðaður og grátt
hárið var klippt mjög snöggt, samt var það
líflegt. Það var sérkennilegur þokki yfir
lfamkomu hans allri. Hann leit í kringum
sig, skimandi allt í kring á þau fimm eða
sex borð sem voru þarna undir hvelfing-
unni. Við þau sátu þorpsbúar og spiluðu á
spil eða tefldu. Augnaráð hans staðnæmd-
ist á mér, hann brosti vingjarnlega og gekk
í áttina til mín.
— Ég hef frétt að þér séuð nýkominn til
gistihússins. Guiseppe hélt að þér mund-
uð ekki taka það illa upp að ég kynnti mig
sjálfur þar sem hann gat ekki komið með
og kynnt okkur. Angrar það yður að setjast
að snæðingi með algjörlega ókunnugum?
— Alls ekki, gerið svo vel, fáið yður sæti.
Hann sneri sér að stúlkunni sem lagt
hafði á borð fyrir mig og sagði henni á
fallegri og hljómskærri ítölsku að ég ætlaði
að borða með honum. Hann leit á glasið
mitt.
— Ég hef fengið þá til þess að flytja svo-
lítið gin og ffanskt Vermouth hingað.
Mætti ég gefa yður einn martini?
— Jú, þakka yður fyrir.
— Hann veldur því að umhverfið verður
svolítið fjarrænt og litbrigði staðarins sjást
betur samanborið við það sem við eigum
að venjast.
Hann blandaði reyndar ákaflega ljúf-
fengan drykk og við snæddum með auk-
inni lyst reykta svínslærið og kryddsíldina,
sem var forrétturinn. Gestgjafi minn var
elskulegur í viðmóti og fjörugt tal hans var
mjög þægilegt.
— Ég bið yður að afsaka ef ég tala of
mikið, sagði hann. — Þetta er í fyrsta skipti
í þrjá mánuði sem ég fæ tækiferi til að tala
ensku og ég býst ekki við að þér verðið
hér lengi. Ég ætla því að nota þetta tæki-
feri.
— Þrír mánuðir í Positano er langur
tími.
— Ég hef leigt mér bát, ég fe mér bað í
sjónum og fer á fiskveiðar. Ég les líka
mikið, hef nóg af bókum og ef það er
eitthvað sem ég get lánað yður mun ég
gera það með ánægju.
Ég gat ekki ímyndað
mér að nokkur hefði
löngun til þess að
eyða þremur
mánuðum hér, nema
því aðeins að hann
væri i felum...
— Ég held að ég hafi nóg að lesa. En mér
þætti gaman að sjá hvað þér hafið af
bókum. Það er alltaf skemmtilegt að skoða
annarra manna bækur.
Hann leit hvasst á mig og drap tittlinga.
— Það segir mér líka mikið um yður,
muldraði hann.
Þegar við höfðum lokið við að borða
héldum við áffam samtali okkar. Hinn ó-
kunni var víðlesinn og hafði áhuga á mörg-
um mismunandi málefhum. Hann talaði af
þekkingu um málaralist svo að ég hélt að
hann væri gagnrýnandi eða listaverkasali.
En þegar í ljós kom að hann hafði lesið
Svetoníus nýlega réð ég af öllu að hann
kenndi við háskóla. Ég spurði hann að
heiti.
— Barnaby, svaraði hann.
— Þetta nafn vakti fyrir skömmu mikla
athygli.
— Nú, já.
— Hafið þér ekki heyrt um hina dáðu
ffú Barnaby? Hún er landi yðar.
— Ég verð að játa að ég hef séð nafn
hennar í blöðunum upp á síðkastið. Þekk-
ið þér hana?
— Já, mjög vel. Hún hélt margar stór-
kostlegar veislur fýrir skömmu og ég fór
þangað í hvert skipti sem hún bað mig um
það. Það gerðu allir. Hún er stórkostleg
kona. Hún kom til London til þess að taka
þátt í samkvæmislífinu. Það veit trúa mín
að hún gerði það líka.
— Mér skilst að hún sé auðug?
— Ótrúlega, held ég, en það eitt hefúr
ekki orsakað velgengni hennar. Það er nóg
af amerískum konum sem eiga peninga.
Frú Barnaby er samkvæmismanneskja ein-
göngu af því að hún hefúr þann persónu-
leika til að bera. Hún verður aldrei annað,
hvað svo sem hún er í rauninni. Hún er al-
veg eðlileg sem slík. Hún er óviðjafhanleg.
Þér þekkið að sjálfsögðu sögu hennar?
Vinur minn brosti.
— Frú Barnaby er ef til vill mjög ffæg
samkvæmismanneskja í London en svo
langt sem ég man er hún algerlega óþekkt
í Ameríku.
Ég brosti líka en aðeins með sjálfum
mér. Ég gat auðveldlega ímyndað mér hve
léttlyndi þessarar stórkostlegu konu og
hispurslaus hreinskilni hennar hefði feng-
ið á hann.
— Ég skal segja yður ffá henni. Eigin-
maður hennar virðist vera einhvers konar
óslípaður demantur. Hann er stór og
samanrekinn náungi segir hún. Hann getur
slegið stóra holu í harðan jarðveg með
berum hnúunum. í Arisona gengur hann
undir nafhinu „Einnar-kúlu Mike“.
— Hamingjan góða! Hvers vegna?
— Jú, eitt sinn fýrir mörgum árum drap
hann tvo menn með sömu byssukúlunni.
Hún segir, að hann sé enn besta skyttan
vestan Klettafjalla. Hann er nú gullgrafari
en hann hefur verið kúasmali, vopna-
smyglari og guð veit hvað, á sínum tíma.
— Ósvikinn maður að vestan, sagði pró-
fessorinn og mér virtist hann vera dálítið
bitur í röddinni.
— Dálítill ævintýramaður held ég. Frú
Barnaby kann urmul af sögum um hann.
Auðvitað hafa allir beðið hana um að fá
hann til þess að koma til London en hún
segir að hann vilji ekki yfirgefa víðáttu-
miklu slétturnar. Hann fann olíu fyrir
nokkrum árum og nú veður hann í pening-
um. Hann hlýtur að vera stórkostlegur
maður. Ég hef verið viðstaddur í sam-
kvæmi hjá henni þegar allt fólkið stóð á
öndinni af spenningi yfir sögum þeim sem
frúin sagði af þeim þegar þau löptu dauð-
ann úr skel og sátu að dýrum kræsingum.
Það er ótrúlega spennandi að sjá þessa
gráhærðu konu — enda þótt hún sé langt
frá því að vera fögur, samt sem áður vel
klædd og með dásamlegar perlur - og
heyra hana segja frá því hvernig hún þvoði
áhöld gullgrafaranna og hvernig hún bjó
til mat í tjaldbúðunum. Konur ykkar
Ameríkumanna hafa alveg sérstakan að-
lögunarhæfileika sem er blátt áffam hríf-
andi. Þegar maður sér frú Barnaby sitja við
borðsendann er hún alveg eins og heima
hjá sér innan um prinsa og sendiherra,
ráðherra og hertoga frá hinu og þessu hér-
aði. Það er þess vegna ekki laust við að
manni þyki ótrúlegt að hún hafi fyrir að-
eins fáum árum búið til mat fýrir tugi af
gullgröfurum.
— Er hún læs og skrifandi?
— Ég er næstum viss um að boðskortin
hennar eru skrifuð af einkaritara en hún er
alls ekki fáffóð af konu að vera. Hún sagði
60 VIKAN 6. TBL. 1990