Vikan - 22.03.1990, Síða 63

mér að hún hefði verið vön að lesa Time á
hverju kvöldi eftir að mennirnir í tjald-
búðunum voru farnir að sofa.
— Sei, sei.
— Aftur á móti lærði „Einnar-kúlu Mike“
fyrst að skrifa nafhið sitt, þegar hann þurfti
nauðsynlega að skrifa undir ávísun.
Við gengum upp brattann áleiðis að
gistihúsinu. Áður en við skildum afréðum
við að taka með okkur morgunverð næsta
dag og róa yfir í vík eina sem vinur minn
hafði uppgötvað.
Við áttum dásamlegan dag. Við fórum í
hressandi bað, lásum, borðuðum, sváfum
og töluðum saman. Næsta morgun, eftir
árbít, minnti ég Barnaby á loforð sitt að
sýna mér bækur sínar.
— Komið með mér.
Ég fór með honum upp í svefnherbergið
hans. Þjónninn var að búa um rúmið. Það
fyrsta sem ég kom auga á var mynd í
íburðarmiklum ramma — af hinni ffægu frú
Barnaby. Vinur minn kom líka auga á hana
og varð fölur af bræði.
— Asninn þinn, Guiseppe, hvers vegna
hefur þú tekið myndina mína upp úr tösk-
unni minni? Hvers vegna heldurðu, að ég
hafi geymt hana niðri í tösku?
— Ég veit það ekki, signore. Það var
vegna þess sem ég stillti myndinni á
borðið. Ég hélt að signore mæti það mikils
að hafa mynd af sinni signoru á borðinu.
Ég varð mjög undrandi.
— Er ffú Barnaby eiginkona yðar?
spurði ég.
- Já.
— Hamingjan góða! Eruð þér „Einnar-
kúlu Mike“?
— Lít ég þannig út?
Ég fór að hlæja.
— Nei, satt að segja.
— Nei, ég hef aldrei slegið holu niður í
harðan jarðveginn með berum hnúunum.
Andartak horfðum við hvor á annan,
þögulir.
— Hún fyrirgefur mér aldrei, andvarp-
aði hann. Hún vildi að ég lifði undir fölsku
nafni og hún varð hræðilega stygg við þeg-
ar ég vildi það ekki. Hún sagði að það væri
nógu erfltt að fela sig í þrjá mánuði í Pos-
itano en mér yrði það enn bölvanlegra ef
ég notaði annað en mitt eigið nafn. Hann
þagnaði andartak en sagði síðan: - Ég skír-
skota tii miskunnsemi yðar. Ég reiði mig á
að þér séuð svo hugumstór að skýra ekki
ffá þessu leyndarmáli sem þér hafið kom-
ist að af einskærri tilviljun.
— Ég skal vera þögull sem gröfln en ég
skil þetta satt að segja ekki. Hvað á þetta
allt saman að þýða?
— Ég er læknir. Síðustu þrjátíu árin höf-
um við, ég og eiginkona mín, búið í Penn-
sylvaníu. Ég veit ekki hvort ég hef komið
yður nokkuð ruddalega fyrir sjónir en
hinu get ég bætt við, að eiginkona mín er
mjög siðfáguð kona. Frændi hennar dó og
hún erfði miklar eignir eftir hann. Það er
satt, kona mín er mjög svo auðug kona.
Hún hefur lesið margar enskar skáldsögur
og einasta ósk hennar var að komast inn í
samkvæmislífið í London á þeim tíma sem
5MÁ5AC5A
það væri og skemmta sér konuglega með
öllu því sem hún hafði lesið um í bókun-
um. Það voru peningarnir hennar en ekki
horfurnar á þessu sem freistuðu mín og ég
var mjög glaður yfir að óskir hennar upp-
fýlltust. Við sigldum í apríl í fyrra og af
einskærri tilviljun voru ungu hertoga-
hjónin af Herford um borð.
- Ég veit það. Það voru þau sem fyrst
uppgötvuðu ffú Barnaby. Þau voru alveg
yfir sig hrifin af henni. Þau hafa eins og
blaðafulltrúar komið því þannig fyrir að
hún er umkringd her manna.
— Ég var veikur þegar við sigldum. Ég
var með kýli og varð að halda mig í koj-
unni svo að eiginkona mín þurfti að verð
sér úti um félagsskap. Af tilviljun stóð
þilfarsstóll hertogaynjunnar við hliðina á
hennar og af athugasemd nokkurri, sem
hún heyrði, skildi hún að hinn enski há-
aðall lét sig stéttaskiptinguna í þjóðfélag-
inu ekki eins miklu skipta og maður hafði
vænst. Eiginkona mín er orðheppin og
orðhvöt lítil kona. Hún sagði við mig að ef
maður ætti forföður sem undirskrifað
hefði Magna Carta væri maður kannski
ekkert ógurlega hrifinn af að eiga kunn-
ingja sem selt hefðu skunkaskinn eða stýrt
fljótaskipi. Kona mín hefur alveg sérstaka
kímnigáfú. Hún fór að tala við hertogaynj-
una og sagði henni skrítlu úr villta vestr-
inu og til þess að lífga svolítið upp á sög-
una sagði hún frá henni eins og hún sjálf
hefði verið mitt í atburðarásinni. Sagan féll
í mjög góðan jarðveg og hertogaynjan bað
um eina skrítlu til. Kona mín hætti sér
lengra út á þennan hála ís.
Sólarhring seinna komu hertogahjónin
til hennar og ætluðu bókstaflega að gleypa
hana. Af og til kom hún niður í káetuna til
mín og sagði mér frá velgengni sinni. Ég
hló í minni hjartans einfeldni, ég var að
springa af hlátri. Þar sem ég hafði ekki ann-
að að gera sendi ég í bókasafnið eftir rit-
safhi Bret Hartes og þaðan tók ég nokkrar
sögur sem ég svo sagði henni.
Skyndilega rifjaðist þetta upp fyrir mér.
- Við vorum einmitt sammála um að
hún væri næstum því eins góð og Bret
Hartes, sagði ég.
— Ég skemmti mér konunglega við um-
hugsunina, hvernig þessír vinir konu
minnar mundu standa líkt og þvörur á
leiðarenda, þegar ég kæmi og segði þeim
sannleikann. En ég hafði reiknað dæmið
skakkt. Daginn áður en við komum til
Southampton sagði hún mér að hertoga-
hjónin af Herford ætluðu að halda veislu
fýrir hana. Hertogaynjan vildi óð og upp-
væg kynna hana fyrir alls konar dásamlegu
fólki. Þetta var einstakt tækifæri en nær-
vera mín mundi auðvitað eyðileggja allt
saman. Hún játaði að vegna þessara kring-
umstæðna yrði ég að látast vera allt annar
en ég var í raun og veru. Ég vissi ekki enn
að hún hafði gert mig að „Einnar-kúlu
Mike“ en ég hafði lúmskan grun um að
hún hefði gleymt að segja frá því að eigin-
maður hennar var um borð. í stuttu máli
sagt, hún bað mig að fara til Parísar og vera
þar í nokkrar vikur uns hún hefði komið
sér nógu vel fýrir. Ég hafði engin orð þar
um. Auk þess hafði ég meiri löngun til
þess að lesa og vinna svolítið á Sorbonne
heldur en fara í veislur í Mayfair, svo að ég
lét hana fara aleina frá Southampton og fór
sjálfur frá borði í Cherbourg. En þegar ég
hafði verið tíu daga í París kom hún með
flugvél að heimsækja mig. Hún sagði að
velgengni hennar hefði farið ffam úr glæst-
ustu vonum hennar — þetta væri tíu sinn-
um dásamlegra en í skáldsögunum. Ef ég
birtist skyndilega á sjónarsviðinu myndi
það eyðileggja allt. Gott og vel, sagði ég,
þá verð ég í París. En það vildi hún ekki
hafa. Hún sagði að hún fengi aldrei augna-
bliks ró, svo lengi sem ég væri ekki lengra
burtu en að einhver gæti rekist á mig sem
þekkti mig. Ég stakk upp á Vín eða Róm.
En það dugði ekki heldur og endalokin
urðu þau að ég fór hingað og hér hef ég
leynst í þrjá óendanlega mánuði, eins og
hver annar glæpamaður.
— Svo að þér haflð þá aldrei skotið tvo
spilara, annan með hægri og hinn með
vinstri hendi?
— Maður minn, ég hef aldrei á ævinni
hleypt skoti af byssu.
— Og svo var það þegar mexíkönsku
glæpamennirnir réðust á bjálkakofa yðar
og kona yðar hlóð byssurnar fyrir yður og
þér veittuð viðnám í þrjá daga, þangað til
hersveitir sambandsríkjanna komu á
vettvang.
Hr. Barnaby brosti kaldranalega.
- Þessa hef ég ekki heyrt áður. Er hún
ekki einum of ýkt?
— Of ýkt? Hún er alveg eins góð og hver
önnur kvikmynd úr villta vestrinu.
- Ef mér leyfist að geta hefur kona mín
örugglega fengið hugmyndina úr þeim.
— En þvottabalinn. Og allt um það
hvernig hún þvoði föt gullgrafaranna. Þér
hafið ekki hugmynd um að með þeirri
sögu fékk hún okkur bókstaflega til að
rifna af hlátri. Já, hún sigldi beinlínis inn í
samkvæmislífið í London á þvottabalan-
um.
Ég fór að hlæja.
— Hún hefur haft okkur að hræðilegum
fíflum, sagði ég.
— Og hún hefur gert mig að mesta bján-
anum. Það vil ég biðja yður að hafa í huga,
sagði hr. Barnaby.
— Hún er dásamleg kona og þér megið
vera hreykinn af henni. Ég hef alltaf sagt að
hún væri ómetanleg. Hún skildi hve Eng-
lendingar eru rómantískir í sér og hún
veitti okkur ánægju sem við gleymum
ekki. Umfram allt mun ég ekki koma upp
um hana.
— Það er nú allt saman gott og blessað,
herra minn. London hefur ef til vill eignast
dásamlega samkvæmiskonu en ég held að
ég hafi misst ágæta eiginkonu.
- Fyrir „Einnar-kúlu Mike“ er aðeins
einn staður — hin víðáttumikla slétta. Kæri
hr. Barnaby, aðeins ein leið er yður fær.
Þér verðið að halda áfram að vera í felum.
— Já, þakka yður fyrir.
Það var ekki laust við að mér fyndist
kenna svolítillar beiskju í svari hans. □
6.TBL 1990 VIKAN 61