Vikan - 17.05.1990, Blaðsíða 19

V/ ið höfðum mæit okkur mót klukkan
/ fimm en hún var tvær mínútur yfir
' þegar ég kom. Þorgils Óttar hafði
mætt á slaginu og ég minntist þess
þá að hann er frægur fyrir stundvísi.
Hann er rólegur og íhugull, virðist fremur al-
vörugefinn en þó stutt í bros þegar tilefni gefst.
Við ræðum aö sjálfsögðu nokkuð um feril hans
sem handboltamanns, ákvörðun hans um að
taka þátt í stjórnmálum og komum inn á lífið og
tilveruna. I lokin kemur í Ijós að hann á sér
leyndan draum ...
„Ég hef alist upp á heimili þar sem mikill
áhugi er fyrir handbolta. Móðir mín, Sigrún
Þorgilsdóttir, stundaði handbolta á sínum tíma
og bróðir hennar, Birgir Þorgilsson ferðamála-
stjóri, var líka á kafi í þessu. Keppti hann með-
al annars með fyrsta landsliðinu í handbolta.
Faðir minn var líka í handbolta á sínum yngri
árum og systkini mín bæði og mágur eru í
handbolta. Ég var ekki nema fimm ára gamall
þegar ég fór að sækja leiki í höllinni með for-
eldrum mínum. Þá hafði ég raunar meiri áhuga
á að safna tómum flöskum til að selja,“ segir
Þorgils Óttar og kímir þegar hann rifjar þetta
upp.
„Þá var ég oft lukkupolli FH-liðsins og fékk
því að vera með strákunum í búningsklefunum
fyrir og eftir kappleiki og leit auövitað á mig
sem ómissandi mann í liðinu. Þaö kom því af
sjálfu sér að ég fór að æfa handbolta í FH
strax og ég hafði aldur til eöa níu ára gamall.
Ég byrjaði þá þegar að spila sem línumaður og
setti strax markið hátt í handbolta og einbeitti
mér að því. Aðrar íþróttagreinar komust því
ekki að og þó ég bæri það við að sparka fót-
bolta þótti ég lélegur á því sviði. Þetta var á
þeim árum sem Geir Hallsteinsson var upp á
sitt besta og hann var mín fyrirmynd og félagar
hans.“
BYRJAÐI 19 ÁRA í LANDSLIÐINU
Það er því óhætt að segja að snemma hafi
verið mörkuð sú braut sem Þorgils Óttar hefur
hiklaust fylgt til þessa. Hann neitar því að
foreldrarnir hafi ýtt honum út í handboltann og
hann hafi látið tilleiðast.
„Ég hef alltaf fengið mikinn stuðning hjá fjöl-
skyldu minni á öllum mínum handboltaferli. En
það var alls ekki svo að ég væri í þessu þeirra
vegna eöa til að þóknast þeim. Ég hafði sjálfur
brennandi áhuga á handboltanum og hef reynt
að leggja mig allan fram til að ná sem bestum
árangri því þetta var það sem ég vildi sjálfur,"
segir Þorgils Óttar ákveðinn.
Reyndar kemur það oftarfram (samtali okk-
ar að hann er maður sem fer sínar eigin leiðir,
er sjálfstæöur og fylgir þeim ákvörðunum sem
hann hefur tekið. Kærir sig ekki um sýndar-
mennsku. En við skulum halda áfram með
handboltann.
„Þegar ég var 18 ára byrjaði ég í meistara-
flokki FH og þessi fyrsti vetur minn þar var jafn-
framt sá síðasti sem Geir Hallsteinsson lék
með liðinu. Hann var þjálfari liðsins næstu árin
og þremur eöa fjórum árum seinna unnum við
íslandsmótið og vorum íslandsmeistarartvö ár
í röð. Um það leyti sem ég byrjaði komu ýmsir
góðir inn í liðið, til dæmis Kristján Arason,
Sveinn Bragason og Hans Guðmundsson.
Það var svo árið eftir að ég kom í meistaraflokk
sem ég byrjaði með landsliðinu, eða þegar ég
var 19 ára, og hef síðan leilkið með því allt til
þessa.“ Þess má geta að Þorgils Óttar verður
28 ára þann 17. maí, sama dag og þetta tölu-
blað VikunnarJ<emur út.
MIKIL BREYTING ÞEGAR
BOGDAN TÓK VIÐ
I níu ár er Þorgils Óttar búinn að vera í fremstu
víglínu landsliðsins í handbolta og þótt liðið
hafi á þessum árum oftast átt velgengni að
fagna hafa skipst á skin og skúrir. Þjóðin hefur
gert miklar kröfur til liðsins og nánast talið sjálf-
sagt að það væri í röð bestu liða heims. En
árangur liðsins er engin tilviljun og hefur ekki
náðst fyrirhafnarlaust. Það ætti Þorgils Óttar
að vita manna best.
„Þetta breyttist mikið þegar Bogdan tók við
sem þjálfari liðsins. Þá hófst þessi kerfisbolti,
sem að vísu var kominn áður en Bogdan fylgdi
honum eftir alla leið. Þetta voru allt önnur vinnu-
brögð en menn áttu að venjast. Við fórum að
æfa miklu meira og aginn var mun meiri en áður
þekktist. Það var samt ekki svo að hann tæki
þetta í einu stökki heldur jók hann við æfing-
arnar jafnt og þétt. Áður en við vissum af
vorum við farnir að æfa tvisvar á dag og brátt
var svo komið að við vorum beinlinis orðnir
háðir þessu fyrirkomulagi. Menn vissu ekki
hvað þeir áttu af sér að gera ef ekki var æft
kvölds og morgna. Þetta þykir sjálfsagt hjá at-
vinnumannaliðum þar sem það er fullt starf að
æfa og leika. Við vorum hins vegar áhuga-
mannalið sem er allt annað mál. En þetta voru
ungir strákar sem voru tilbúnir að fylgja þjálfar-
anum og við fundum að hann var að gera rétt.“
LIÐSSTJÓRI HSÍ
UM ÞORGILS
„BESTI LÍNU-
MAÐUR HEIMS“
„Þorgils Óttar var náttúrlega frábær hand-
knattleiksmaður og þaö hefur verið sagt með
réttu að hann hafi verið besti línumaður heims
og jafnframt besti fyrirliðinn," sagði Guðjón
Guðmundsson liðsstjóri HSÍ.
„Hann hefur fastmótaðar skoðanir en er þó
ekki einstrengingslegur. Er sjálfum sér sam-
kvæmur en sanngjarn og samvinnuþýður. Við
erum mjög þakklátir fyrir allt það sem hann
gerði fyrir landsliðið og það er ómetanlegt að
það var hægt að treysta Þorgils Óttari hundrað
prósent öll þessi ár,“ sagði Guðjón.
DUTTUM INN Á ÓLYMPÍULEIKANA
Árangur erfiðisins fór brátt að koma í Ijós.
Landsliðið hélt á ólympíuleikana í Los Angeles
árið 1984. Það má hins vegar segja að liðið
hafi ekki unnið sér rétt til þátttöku þar heldur
kom þar til stórveldapólitík, en hún getur haft
áhrif á hina ólíklegustu hluti, meira að segja
tækifæri íslenska landsliðsins í handbolta.
„Já, við duttum eiginlega inn í keppnina í
Los Angeles. Sovétmenn mættu ekki til leiks til
að mótmæla því að Bandaríkjamenn tóku ekki
þátt í ÓL i Moskvu árið 1980 til að mótmæla
innrásinni í Afganistan. Austurblokkin tók því
ekki þátt í ólympíuleikunum í Los Angeles en
við tókum sæti Sovétmanna í handboltanum.
Við náðum mjög góðum árangri og vorum í
sjötta sæti í keppninni. Síðan var það heims-
meistarakeppnin [ Sviss árið 1986 þar sem
austantjaldsliðin voru mætt til leiks á ný. Við
spiluðum mjög vel og náðum sjötta sætinu
aftur. Áfram var haldið og ekkert gefið eftir
enda vorum við stoltir af því að vera í A flokki,
sem sagt í hópi bestu handboltaliða heims. Á
ólympíuleikunum í Seoul árið 1988 höfnuðum
við hins vegar í áttunda sæti og duttum þar
með niður í B flokk. Þetta þótti víst ekki nógu
góð útkoma en engu að síður var þetta samt
næstbesti árangur liðsins til þessa og keppni
jafnan hörð meðal bestu liðanna."
NÚ ER KOMIÐ NÓG
Þegar hér var komið sögu hafði landsliöinu
tekist að halda sér á toppnum árum saman
með gífurlegri vinnu og atorku. Þjóöin krafðist
sigra í hverjum landsleik og nú kom ekki ann-
að til greina en að liðið ynni sig upp i A flokk á
nýjan leik. Tækifærið kom í B keppninni í
Frakklandi í fyrra, sællar minningar.
„Við sigruðum í keppninni og það var sæt-
asti sigurinn á öllum mínum ferli. Úrslitaleikur-
inn við Pólverja er ógleymanlegur. Það var
toppurinn. Alveg tvímælalaust. Sannleikurinn
er samt sem áður sá að ég hafði hugsað mér
að hætta eftir ólympíuleikana 1988 og svo var
um fleiri. Við áhugamennirnir höfðum mjög
lengi æft eins og um atvinnumenn væri að
ræða. Geysimikill tími hafði farið í æfingar og
keppnisferðir og þetta var því aðeins mögulegt
fyrir okkur áhugamennina að vinnuveitendur
okkar sýndu þessu jafnmikinn skilning og raun
ber vitni. Það hefði verið rétt að gera breytingar
á liðinu á þessum tfma og fá nýja leikmenn inn,
það er að segja eftir ÓL1988. En Bogdan vildi
að liðið héldi áfram og við fylgdum honum,
enda ekki tími eða aðstæður til að gera miklar
breytingar. Við héldum áfram til að Ijúka verk-
inu og freista þess að halda sæti í A flokki í
keppninni í Tékkóslóvakíu fyrr á þessu ári.
Hugsunin var sú að byggja síðan upp lið fyrir
keppni á ólympíuleikunum 1992 og keppnina í
Svíþjóð árið eftir en síðan tæki liðið sjálfkrafa
þátt í heimsmeistarakeppninni hér 1995 sem
gestgjafar. En þetta reyndist okkur ofviða og
við erum í B flokki eftir keppnina í Tékkó-
slóvakíu eins og allir vita og þurfum því að
halda áfram þar. Þessi úrslit komu mér ekki
alveg á óvart.“
LÍFIÐ MEÐ STÓRUM STAF
Þorgils Óttar tók við þjálfun meistaraflokks FH
fyrir ári og lék einnig með liðinu í vetur. Árang-
urinn er öllum kunnur sem á annað borð fylaj-
ast eitthvað með handbolta því FH vann ís-
landsmeistaratitilinn á dögunum. Þorgils Óttar
mun þjálfa FH liðið áfram en hann segist nú
vera hættur keppni.
„Þetta er orðið nóg. Ég ætla ekki að sigla
niður í öldudalinn sem leikmaður. Vil heldur
hætta á réttum tíma. Ég met það svo að minn
tími sé kominn."
Við förum að ræða um árin hans í landslið-
inu. Ég spyr hvað þessi tími skilji eftir. Hvort
hann hafi lært eitthvað á þátttöku sinni í hand-
boltanum og hvort menn þurfi ekki að vera
miklir skaphundar til að standa í svo hörðum
slag árum saman. Hvort ekki komi upp afbrýði-
semi milli leikmanna og sitthvað fleira tíni ég til
eins og vera ber af manni sem þekkir íþróttir
aðeins af sjónvarpsskjánum eða úr útvarps-
tækinu. Þorgils Óttar veltir þessu fyrir sér um
leið og hann svarar.
„Þetta hefur verið strangur skóli í sérstak-
lega góðum félagsskap. Ég hef lært að vinna
undir álagi og aga. Þetta hefur reynt á skap-
10. TBL. 1990 VIKAN 19
VIÐTAL: SÆMUNDUR GUÐVINSSON