Vikan - 17.05.1990, Blaðsíða 22

ÆVINTYRIIBRUDARSÆNGINNI
Þ
að hlýtur að hafa verið baunasúp-
an, sem ég sofnaði af, herra dóm-
ari.
- Nú, ekki sofnar maður af
baunasúpu.
- Það var, sko, eitthvað skrítið meö þessa
súpu.
- Þér voruð með þrjátíu krónur í vasanum,
þegar þér fóruð inn í veitingahúsið að því er
þér segið. Og svo borðuðuð þér súpu og feng-
uð reikning upp á tuttugu og sjö krónur.
- Já, ég drakk svolítið af öli með henni.
- Það hlýtur að hafa verið töluvert meira af
öli en baunasúpu.
- Nokkrar merkur urðu það reyndar, en
ekkert sosum umtalsvert, - en svo var það
náttúrlega baunasúpan, já.
Dómarinn skotrar augunum vantrúaður yfir
gleraugun og lítur á Kalla Klump, hnellinn og
þéttan á velli. Aldrei hefur Kalli nú verið talinn
neitt kvennagull, en þó lítur hann út fyrir að
hafa strítt í einhverju óvenjuströngu núna, þar
sem hann stendur fyrir bæjarréttinum í Osló,
yfirgefinn af guði og mönnum, buxnabrotum,
hálsbindi og hnöppum hér og þar.
- Þér voruð ekki að fela yður í versluninni af
ásettu ráði - eða hvað?
Kalli Klumpur lyftir þessu rokna handabaki
sínu og strýkur því yfir nefið á sér, eins og
hann er vanur að gera, þegar aðrir segja
eitthvað, sem er honum svo lítt að skapi að
honum finnst hann verða að láta svo lítið aö
svara því með óhrekjandi staöreyndum.
- Ég skal nú segja yður aldeilis eins og þaö
var, herra dómari. Já, ég var búinn að borða
þessa baunasúpu og kominn út á götu. Það
var kalt og ónotalegt, - æi-já. Ég var svona til
fara eins og þér sjáið mig núna, í jakka og
buxum, og fyrir framan einn gluggann á klæða-
versluninni fannst mér ég mega til með að
doka við því að þar var stóreflis-auglýsing og
hún var svona:
Nú eru góð ráð dýr. Saumið yður Kasmír-
frakka. Öllu dýrari yfirhöfn getið þér ekki
fengið.
- Þarna stóð ég, og það var ekki til sá hlutur
(veröldinni, sem ég þarfnaðist meira en frakki.
Það var eitthvað skrítið með þessa auglýsingu,
herra dómari, það var eins og hún drægi mig
inn í búðina. Ég mátti til með að sjá þennan
dýra frakka.
- En þér höfðuð þó ekki nema þrjár krónur
á yður.
- Hárrétt, herra dómari. Og þess vegna
hugsaði ég svona með mér, að það er akkúrat
sama, hvort ég fer inn að skoða dýran frakka
eða ódýran frakka - ég hef ekki efni á að
kaupa neinn, hvort sem er.
- En hvers vegna áttuð þér þá að vera að
líta á frakka yfirleitt?
- Þegar maður röltir svona hálfskjálfandi og
lætur sig dreyma um eitthvað hlýtt til að hylja
sig í - ja, þá er maður nú veikur fyrir aö langa
til að labba inní verslunina og líta nánar á það,
kannski að halda á því í hendinni.
- Fenguð þér þá að handfjatla frakkann?
- Nei, það voru svo margir fyrir framan búð-
arborðið, en fáir fyrir innan það að ég komst
aldrei að. Og meðan ég stóð þarna þá fór
baunasúpan að verka á mig og þá fór ég á bak
22 VIKAN 10. TBL. 1990
við hengi með einhverjum fötum og tyllti mér til
að hvíla mig obbolítið. Og þar sofnaði ég.
- Og svo?
- Já, og þegar ég vaknaði aftur, var ég al-
einn. Svo gekk ég þarna um og skoðaði margt
fínt og fágætt, og þá sagði ég svona við sjálfan
mig: „Nú hafa forlögin lagt fyrir þig harða raun,
Kalli?“ sagði ég. „Nú gætirðu labbað rakleitt út
með allt, sem hjarta þitt girnist, og farið í allt
nýtt frá hvirfli til ilja og miklu meira. En nú
skaltu sýna, að þú sért karl, sem kann aö
mæta freistingum," sagði ég, -„svoleiðis aö ef
þú hittir nokkurn tíma lögregluþjón eða dóm-
ara eða aðra, sem halda Ijótt um þig, - að þá
geturðu bara horfst í augu við þá og sagt þeim
frá öllu, sem þú hefðir getað stolið en tókst
ekki.“
Svo fór ég út úr búðinni, herra dómari - það
gerði ég og það er besta sönnunin fyrir þvf að
ég hafi engu ætlað aö stela, ekki einu sinni fína
frakkanum.
- En þegar þér fóruð, skilduð þér samt
dyrnar eftir ólæstar.
- Já, ég opnaði sko, dyrnar og stóð þarna í
kuldanum og kolsvartri vetrarnóttinni og þá
kom það svona yfir mig að ef ég skellti í lás á
eftir mér - ja, þá, sko, væri það nærri því eins
og að útloka sig úr sjálfri paradís.
- Svo þér ætluðuð yður að koma aftur, var
ekki svo?
- Ætlaði? Ég ætlaði mér sosum ekki neitt,
herra dómari, ég bara gekk út í vetrarnóttina.
Og þá hittist svo skrítilega á að ég hafði ekki
gengið lengi þegar ég kom auga á mann með
böggul sem var þriggja metra langur og mjór
eins og prik. Maðurinn var í svoleiðis ásig-
komulagi að gatan varö af og til of lítil fyrir
þennan voða langa böggul - rak hann, sko, í
veggi og glugga. Maðurinn var að elta
kvenmann, og þegar ég kom nær, sá ég, að
konan var engin önnur en frú Soffía Rósen-
kvist.
- Þér hafið þá þekkt þessa konu?
- Hún frú Soffía Rósenkvist er dama, herra
dómari. Hvort ég þekki hana? Við vorum harð-
trúlofuð fyrir stríð, en svo fór hún sína leið og
ég mína. Hún giftist karlvargi og komst í forlfk-
unarbækurnar, en ég braskaði einn út af fyrir
mig og komst í bækur lögreglunnar.
„Ert þetta þú, Soffía?" sagði ég.
„En Kalli þó,“ sagði hún. „Nú kemurðu þó
eins og þú sért kallaður, Kalli, því að þessi
náungi er með þriggja metra langar þakrennur
í pappír fer að verða nokkuð nærgöngull."
„Eru það þakrennur, sem hann er með í
bögglinum, Soffía?"
„Já, hann á heima í Skíða og gerði sér ferð
til bæjarins á gildaskála, þar sem hann var aö
halda upp á bæjarferöina en nú ræður hann
ekki við að stjórna rennunum lengur. Hann fer
að mölva gluggana með þeim.“
- Mér tókst að koma frú Soffíu Rósenkvist
fyrir nokkur götuhorn, svo að við losnuð-
um við manninn og við Soffía höfðum um svo
margt að spjalla síðan seinast og loksins fór-
um við inn á gildaskála.
- En þér voruð ekki með nema þrjár
krónur?
- Akkúrat, en frú Soffía vildi endilega
borga. Hún var nefnilega gift svo ríkum manni.
- Var? Eru þau skilin?
- Já, hún kann nefnilega aö fara með pen-
inga og eftir því sem ég hef frétt, þá brúkaði
hún svo mikið af þeim að maðurinn fór á hvín-
andi hausinn og er núna bara ekki skítsvirði.
Og í gjaldþrotinu fór hjónabandið líka í hund-
ana. Nema við settumst þarna inn og einhverj-
ar flöskur voru bornar á borð. Við höfðum svo
margt aö spjalla við Soffía um gamla daga og
hvernig seinna fór fyrir henni og svo spurði hún
mig: - „Og gerir þú þá nokkuð núna, Kalli?“
„Ég,“ segi ég, „ég er svona yfirnæturvörður
hjá stóru fyrirtæki, það held ég nú.“
- En hvers vegna sögðuð þér það, þetta var
þó ekki satt?
- Nei, það getur verið, herra dómari. En
þegar maöur hittir eina kærustuna frá fyrri
dögum, ekki síst aðra eins dömu og Soffía er,
iangar mann gjarnan til að hún fái hugmynd
um að maður hafi einhverja köllun í lífinu eða
svoleiðis. Rétt í þessu þá slökkva þeir Ijósið og
við urðum að fara og þá vildi svo til að ég segi
svona að við gætum tekið með okkur eins og
tvær flöskur og haldið áfram samræðunum yfir
í vöruhúsinu.
- Hugsaðist yður ekki að þér væruð að leiða
hana út i ólöglegt athæfi?
- Mér fannst það alls ekki svo athugavert.
Ég hafði sofnað í þessari búð, og dyrnar voru
ólæstar, og eins og kalt var úti var betra
að sitja inni og spjalla saman.
- En það varð nú eitthvað meira en spjall.
- Já, þegar við komum inn og gengum
gegnum þessa miklu verslun, varð Soffía dá-
lítið óstýrilát og þegar hún sá allt þetta fínirf,
langaði hana til að hreyfa ögn upp á sér.
„Heyrðu Kalli," sagði hún, þegar við fórum
um einhverja kjóladeild. „Kannski ég mætti
máta á mig Parísarkjólinn þann arna?“ segir
hún.