Vikan - 24.11.1938, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 2, 1938
Skerðu á reipið!
Framh. frá síðu 11.
— Hafið þér séð Valio? spurði hann.
Leutner horfði framan í hann.
— Þau fóru með fyrsta vagninum upp á
fjallabrautina, herra læknir.
— Þau? Hver?
— Hr. Valio og ungfrú Ellison. Þau eru
á leið til Bergil-kofans, þvert yfir skriðjök-
ulinn. Þegar ég heyrði, hvert þau ætluðu,
réði ég þeim frá því. Það er líka að verða
svo heitt.
— Guð minn góður, hrópaði Dr. Mason.
— Er unga stúlkan ekki alveg óvön þess-
ari íþrótt?
Leutner yppti öxlum.
— Ég veit það ekki. Annars er skrið-
jökullinn góð æfing fyrir byrjendur. Það
er bara hitinn, sem ég er hræddur við. Ég
er að hugsa um að fara upp á jökulbrún.
Þaðan sér maður fánann á Bergil-kofan-
um. Ég bað þau um að draga upp fánann,
þegar þau kæmu í kofann. Ég býst við,
að þau verði þar um hádegi. Ég er dálítið
órólegur vegna ungu stúlkunnar.
— Ég fer með yður, sagði Dr. Mason.
Þegar Christine og Valio höfðu gengið
fjallabrautina á enda, tók Valio að sér
stjórnina. Hann gekk á undan, þangað til
þau komu efst upp í bratta, skógi vaxna
brekku. Þar staðnæmdist hann til að setja
langar skinnræmur á skíðin, svo að þau
rynnu ekki aftur á bak. Því næst héldu þau
áfram í gegnum furuskóginn.
Valio var ekki sérstaklega ræðinn. Hún
var farin að þekkja dutlunga hans. Þó að
hann væri í bezta skapi, gat hann allt í
einu orðið háalvarlegur án minnsta til-
efnis. Augu hans gátu leiftrað af ofsa og
jafn skjótt varð hann ofsalega kátur, al-
veg upp úr þurru. Hún var orðin viss um,
að það yrði sigling í roki að giftast hon-
um.
Hún tók að hugsa um Jasper Brian og
með nokkurri sjálfsásökun. Hann hafði
orðið svo óhamingjusamur, þegar hún
sagði honum frá trúlofun sinni. Og hún
hélt áfram að hugsa: En hvað við kon-
umar erum undarlegar. Við fyrirlítum allt,
sem er gott, heiðarlegt og tryggt, af því
að stundum er það svo, að það síðasta,
sem við girnumst er öryggi. Það er þetta,
sem menn eins og Jasper geta aldrei
skilið.
Um hádegi komust þau út úr skóginum.
Efstu tindar Bergil-fjallsins blöstu við
þeim í mjúkum, hvítum bylgjum og þau
verkjaði í augun. Þau settu upp sólgler-
augun.
— Þarna fyrir handan er skriðjökull-
inn, sagði Gregory Valio og benti. — Beint
fyrir neðan er kofinn, litli, svarti ferhyrn-
ingurinn, sem þú sérð úti við sjóndeild-
arhringinn. Þegar við emm búin að borða
miðdegisverð þar, förum við niður hinu
megin — þaðan liggur vegur til Kirch-
berg, og þar getum við tekið lestina heim.
Fyrsta breiðan, sem lá fyrir þeim, var
auðveld, og tuttugu mínútum síðar voru
þau komin efst upp á jökulinn.
— Nú er bezt, að við notum reipið,
sagði hann. — Leutner hefir haft rétt
fyrir sér. Snjórinn er meyr núna. Það
verður ekki erfitt að finna sprungurnar,
en — ég kæri mig ekkert um að missa
þig strax. Hann brosti, töfrandi brosi.
Síðan tók hann reipið upp úr bakpokan-
um, brá því yfir um hana og batt það
síðan utan um sig. Það voru 25 metrar
á milli þeirra.
— Mundu það, að reipið á alltaf að vera
strítt á milli okkar, sagði hann hvetjandi.
— Það er hin gullna regla fyrir fjall-
göngumenn.
Hægt miðaði þeim, í hverju spori reyndi
Valio fyrir sér með öxinni, hvort þar væru
sprungur fyrir. Hann fór gætilega, því að
þau gengu meðfram breiðri jökulgjá og
alltaf gat verið hætta á, að hlaup kæmi í
snjóinn. Þau hefðu ekki þurft að fara
þessa leið, en þetta var skemmsta leið til
kofans, og munaði nokkrum hundruðum
metra. Þau komu að fyrstu snjóbrúnni,
mjórri, bugðóttri brú, sem lá yfir djúpa
sprungu, um 7 metra breiða. Á henni voru
gömul för eftir skíði.
— Hver, sem fer yfir svona snjóbrú,
sagði Valio, skilur hana eftir dálítið hrör-
legri fyrir þá, sem síðar koma. Mundu það.
Hann fór hægt yfir brúna. Þegar hann
var kominn yfir, hjó hann exinni niður og
vafði reipinu um hana. Þá gaf hann henni
bendingu. Hún fór yfir brúna, en ekki geðj-
aðist henni að hinum vatnsbláu ísröndum
báðum megin við skíðin. Það sást ekki
niður í botn á djúpinu.
— Hvað eru brýmar margar? spurði
hún, og það fór hrollur um hana.
— Tvær enn. Það er enginn hætta, þeg-
ar snjórinn er svona fastur eins og héma.
Þau héldu áfram leiðar sinnar. Næsta
sprunga var full af góðum, föstum snjó,
sem þau komust yfir heilu og höldnu. Síð-
an lá stutt, brött brekka upp að síðustu
snjóbrúnni. Hún virðist vera miklu auð-
veldari en hin fyrsta. Hún var breið-
ari og styttri. Valio fór fljótt yfir hana.
Aftur hjó hann exinni niður og fór
að stríkka reipið. En Christine var svo
óþolinmóð að komast yfir, að hún gleymdi
leiðbeiningum hans. Hún tók að færa sig
nær Valio, en hann stóð boginn yfir ex-
inni og snéri við henni bakinu. Það slak-
aði stöðugt á reipinu.
Þegar hún var komin hálfa leið yfir
brúna, heyrði hún brest, sem var eins og
smásprenging. Hún leit niður og sá
sprungu í brúnni, rétt hjá skíðinu sínu.
Sprungan breikkaði. Snjórinn undir hægra
skíðinu losnaði — hún vissi, að hún myndi
hrapa.
Reipið liðaðist eins og slanga á snjó-
brúnnni. Hraðar og hraðar og stríkkaði
með snöggum kipp. Valio kastaði sér niður
rétt við barminn á djúpinu og greip um
reipið með báðum höndum. 1 spmngunni
fyrir neðan, kom hann aðeins auga á hina
hárauðu húfu stúlkunnar. Valio vissi, að
hún hékk þarna í lausu lofti. Reipið hafði
til allrar hamingju haldið. En enginn gat
vitað, hvað dýpið var mikið fyrir neðan
hana. *
Hann hrópaði örvinglaður:
— Ertu meidd?
Hún kallaði aftur:
— Nei . . . getur þú ekki . . . dregið
mig upp.
Hann reyndi að toga í reipið, en það var
fast. Svo kallaði hann:
— Vertu róleg. Reyndu að losa þig við
skíðin og bakpokan — þá verðurðu léttari.
Reipið fluttist dálítið úr stað. Þá heyrði
hann, að hún kallaði:
— Ég get það ekki.
Reipið skarst inn í hann. Á enni hans
voru svitadropar, þó að hitinn væri marg-
ar gráður undir frostmarki. Alltaf sá hann
á rauðu húfuna.
— Geturðu ekki dregið mig upp? kall-
aði hún aftur.
Hann tók eftir því, að rödd hennar var
óvenjulega róleg.
1 sama bili heyrði hann brest rétt fyrir
aftan sig. Hann vissi um leið, að öxinn
hafði látið undan.
Hann greip fastara um reipið, 'en var
nú farinn að renna í áttina til djúpsins.
Reipið meiddi hann, svo það var hreinasta
kvöl. Hann æpti: — Ég renn — ég renn —!
Svarið kom um hæl úr djúpinu, langt frá
en greinilega: — Skerðu á reipið! Það er
engin þörf á því, að við bæði . . . !
Hann var með hníf í vasanum. Eitt
andartak — og Valio skar á reipið.-------
#
Efst á fjallabrautinni skildi Leutner
stundarkorn við Dr. Mason og fór inn í
Kulms veitingahúsið. Hann kom aftur með
þyngri og stærri bakpoka, sem í var kað-
all og exi.
— Við þurfum ef til vill að nota þetta,
sagði hann. Á leiðinni í gegnum furuskóg-
inn borðuðu þeir nestið sitt, og klukkan
var orðin tvö, þegar þeir komu upp á jök-
ulinn.
— Þeim hefir seinkað mikið, sagði
Leutner. — Ég skil þetta ekki. Það getur
ekki verið tveggja tíma ferð yfir jökulinn.
— Þau hafa gleymt að draga upp fán-
ann, sagði Dr. Mason. — Þau sitja líklega
inni og borða morgunverð.
Leutner hrissti höfuðið. — Hann er
þaulvanur f jallgöngumaður, og hann veit,
að fáninn er dreginn upp til að sýna, að
fólk sé í kofanum. Þér skuluð bíða hér,
herra læknir. Ég skal draga upp fánann,
þegar ég er búin að finna þau.
Dr. Mason beið þarna við jökulinn og
renndi sér fram og aftur á skíðunum.
Hann tók eftir því, að óveður var í að-
sigi. Skömmu síðar heyrði hann hróp í
fjarska.
Hann stanzaði og beið án þess að hreyfa
sig. Síðan Jieyrði hann veikan hvin í skíð-
um. Allt í einu kom hann auga á mann,
sem dró eitthvað á eftir sér. Það var
Leutner, sem dró skíði á eftir sér og á