Vikan - 24.11.1938, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 2, 1938
Lásbogi
Barnasaga
eftir Valdemar Larsen.
NDRÉS lék Indíánahöfðingja.
Hann átti bæði höfðingjafjaðrir og
belti, og heróp hans hvinu í gegnum garð-
inn, sem lá í kringum lystihúsið. Þar var
hann einvaldi — að minnsta kosti, þegar
mamma hans var ekki með höfuðverk.
Hann var einkabarn, og öll fjölskyldan
lét mikið með hann. En hann var hraust-
ur strákur og þoldi mikið dálæti, án þess
að verða óþolandi.
Andrés hafði sérstakan hæfileika til að
skemmta sér einn. Stundum sat hann í
djúpum hægindastól og sökkti sér niður í
einhverja áhrifamikla drengjabók, eða
hann framkvæmdi eitthvað af því, sem
hann hafði lesið um í bókunum. Stundum
var hann á tígrisdýraveiðum í kjarrinu í
garðinum. Stundum lá hann í leyni fyrir
friðsömum vegfarendum með vasaklútinn
fyrir andlitinu og hvellhettubyssuna í
hendinni, tilbúinn að skjóta.
Stundum var hann æfintýraprinz með
riddarahjálm og sverð við hlið eða Tarzan,
konungur apanna, og heyrðust siguróp
hans um allt nágrennið. Andrés var svo
lánsamur, að nágrannarnir voru gott og
gamalt fólk, enda notaði hann sér
það. Bak við húsið var skíðgarður. Ef
hann klifraði upp á gamlan trjábol, sem
stóð þar, gat hann séð inn í garðinn til
Fríðu. Fríða þurfti aðeins að standa uppi
á bekk, sem var í garðinum hjá. henni, til
að sjá yfir allt konungsríki Andrésar. Að
vísu var þarna einn staður, þar sem börn-
in gátu án minnstu fyrirhafnar séð hvort
til annars. Það hafði nefnilega dottið kvist-
ur úr einu borðinu á skíðgarðinum og ein-
mitt í þessu rétta horni.
Jæja! Andrés var nú Indíánahöfðing-
inn Hvít-Örn í dag. Daginn áður hafði
hann verið önnum kafinn að búa til stór-
an lásboga og það hafði tekizt framar
öllum vonum. Hann var tæpur metri á
lengd, hreinasta gersemi, að því er Andrési
þótti, með löngum bambusörvum, sem voru
þar að auki með stýrisfjöðrum og löng-
um oddum. Mamma hans varð mjög hugs-
andi, þegar hún sá þetta, en af því hann
hafði haft svo mikið fyrir að búa þetta til,
gat hún ekki fengið af sér að banna hon-
um að leika sér að boganum. Auk þess
var hann alltaf einn í garðinum.
Andrés skemmti sér dásamlega. Hvað
eftir annað skaut hann örvunum af bog-
anum. Stundum lá hann í leyni í kjarr-
inu. Stundum þaut hann á fleygiferð yfir
flötina, og þegar honum tókst að láta ör-
ina standa hvínandi í berkinum á einhverju
af gömlu trjánum í garðinum, hljómuðu
Hvít-Arnar.
siguróp hans svo hvell, að Fríða stóðst
að lokum ekki mátið og fór upp á bekinn.
„En hvað þú lætur illa í dag, Andrés,“
hastaði hún á hann. Það var einmitt kaffi-
boð fyrir alla brúðufjölskylduna hennar í
dag, hennar megin við skíðgarðinn, og
þessi hræðilegu óp trufluðu gestina.
,,Að sjá, hvað þú hefir óhreinkað þig
í framan,“ bætti hún svo við, hneyksluð
af að sjá, hvernig Hvít-Örn hafði málað
sig í framan.
Það var ekki laust við að höfðinginn
væri dálítið móðgaður af skilningsskorti
hvítu konunnar á þýðingu hermálanna, en
löngunin til að ganga í augun á henni með
hermennsku sinni, kom honum til að láta
sem ekkert væri.
„Hvíta kona,“ sagði hann og benti á
stóran púða, sem lá í grasinu. „Sérðu
stóra vísundinn þarna úti á sléttunni?
Hann skal liggja fyrir meistaraskoti
Hvít-Arnar.“
Hann miðaði og hleypti af, og honum
til mikillar ánægju stóð örin föst í bak-
inu á vísundinum.
„Hó-hó, þetta var nú skot.“
„Andrés! Ertu alveg vitlaus! Þenna
fallega, útsaumaða púða. Hvað heldurðu
að mamma þin segi?
Það er ekki beint skemmtilegt fyrir
Indíánahöfðingja að vera minntur á yfir-
ráð móður sinnar, sérstaklega þegar
hann er nýbúinn að vinna hreystiverk,
sem móðuraugað er ekkert sérlega lirifið
af, og því er ekki hægt að lá Hvít-Erni,
þó honum rynni í skap.
„Hirtu þessar heimsku brúður þínar,
annars skal ég skjóta ör í gegnum mag-
ann á þeirri feitustu,“ sagði hann, gram-
ur af þessum fullkomna skilningsskorti
hennar á Indíánum.
„En hvað þú getur verið óþægur í dag.
Ég vil bara alls ekki vera hérna lengur,“
sagði Fríða og þrýsti að sér brúðunni
Fjólu, því hótuninni var áreiðanlega
beint að henni. Síðan stökk hún ofan af
bekknum, tók allan brúðuhópinn og flýtti
sér heim. En Andrés klifraði upp á trjá-
bohnn til þess að vera viðstaddur, þegar
hún kæmi aftur.
Honum gramdist, að hún skyldi hafa
haft síðasta orðið, og til að ná aftur
virðingu sinni, datt honum í hug að gera
eitthvað, sem gæti hvorttveggja í senn,
hrætt hana og hrifið hana dálítið.
Hann stökk ofan af trjábolnum, stað-
næmdist fast við skíðgarðinn, og án þess
að hugsa meira um þetta, spennti hann
bogann eins og hann gat og sendi örina
í gegnum gatið.
Á sömu sekúndu og hann sleppti
strengnum, stóð þessi taamarkalausa létt-
úð skýr fyrir hugskotssjónum hans.
Á augabragði minntist hann þess, hvað
Fríða hafði oft gægzt yfir til hans, ein-
mitt í gegnum þetta gat. 1 sama bili
heyrðist skerandi vein og á eftir örvingluð
kvenmannsrödd: „Barn, veslings barn! —
Augað — augað!“
Andrés stirðnaði upp af hræðslu. Hann
braut bogann og örvarnar með skjálfandi
höndum, eins og hann gæti hindrað það,
sem skeð hafði, og stakk öllu undir kjarr-
ið. En hljóðin voru alltaf fyrir eyrunum
á honum.
Nú heyrði hann til fullorðins fólks, sem
spurði og spurði.
í dyrunum, sem sneru út í garðinn, birt-
ist móðir hans.
„Hvað hefir komið fyrir, Andrés?“
spurði hún hrædd.
Drengurinn þaut kjökrandi til hennar
og hjúfraði sig að henni.
„Mamma, mamma, ég skaut ör í augað
á Fríðu.“
„Hvað segirðu drengur ?“ stamaði hún,
án þess að geta trúað þessu. Ósjálfrátt
hrissti hún drenginn til þess að koma hon-
um til sjálfs sín.
„Hvað segirðu?“ endurtók hún æstari,
um leið og hún starði á skíðgarðinn, en
handan frá honum heyrðust ópin og óró-
inn, þó lægra en áður.
Andrés var alveg utan við sig af örvingl-
un. Hann gat ekki sagt annað en: „Hvað
á ég að gera, hvað á ég að gera?“
Hinn nístandi grátur og óhamingja
drengsins opnaði augu móður hans fyrir
skelfingu slyssins.
„Drengurinn minn, drengurinn minn,“
stamaði hún örvingluð um leið og hún hálf-
leiddi hann og hálf bar hann inn og lagði
á legubekinn.
„Litli drengurinn minn, þetta er allt
saman mömmu að kenna. Hvers vegna
bannaði ég þér ekki að leika þér að þess-
um hræðilegu örvum? Það var þó skylda
mín.“
Þau kipptust bæði við, þegar blástur
sjúkravagnsins barst inn til þeirra. Þau
heyrðu hann koma nær og nær.
Nokkrar glaðar drengjaraddir úti á göt-
unni hrópuðu upp: „Hæ, Siggi, það er eitt-
hvað um að vera. Þarna kemur sjúkrabíll-
inn. Við skulum fara þangað og sjá.“
Andrés gróf andlitið niður í legubekk-
inn og stakk fingrinum upp 1 eyrun, en
hann skalf allur af nýrri og ákafri grát-
kviðu.
Það leið dálítil stund, áður en móðir
hans gat róað hann. Svo stóð hún upp og
hljóp út og heim til Fríðu. Þegar hún kom
þangað, var sjúkravagninn farinn. Utan
við húsið stóð fólk og talaði í hálfum hljóð-
um.
Heima hjá Fríðu var aðeins vinnukonan
heima, og hún vissi ekkert.
„Hún missir líklega annað augað,“ stam-
aði hún, og augun í henni urðu stór og
kringlótt af hræðslu. „Bæði húsbóndinn
og húsmóðirin fóru með hana á sjúkra-
húsið.“
Móður Andrésar lá við yfirliði, þegar
hún kom heim. Síðar vissi hvorki hún né