Vikan - 24.11.1938, Blaðsíða 19

Nr. 2, 1938
VIKAN
19
Andrés, hvernig tíminn leið. Þau mundu
aðeins eftir hræðslunni, sem greip þau,
þegar móðir Fríðu stóð allt í einu í dyr-
unum. Hvorugt þeirra þorði að yrða á
hana. Þarna stóð hún, útgrátin, en þó
þannig á svipinn, að þau gátu ekki ann-
að en starað á hana.
„Mér var sagt, að þér hefðuð komið
heim og spurt um Fríðu, og mér fannst
ég þurfa að segja yður, að það er til allrar
hamingju ekki eins hættulegt og það leit í
fyrstu út fyrir að verða. Læknarnir sögðu
okkur, að það væri engin hætta á, að hún
missti sjónina. Oddurinn hefði farið rétt
hjá auganu á henni.“
,,Ó, guði sé lof vegna drengsins míns,“
sagði móðir Andrésar kjökrandi. „Þetta
hefði orðið svo erfitt fyrir hann. Hann
hefir alveg verið eyðilagður af þessu hugs-
unarleysi sínu.“
Móðir Fríðu virtist ekkert skilja, en
sagði svo hrærð um leið og augu hennar
fylltust tárum:
„Ef nokkur hefir verið kærulaus, er það
ég. Því það var ég, sem lét hrífuna liggja
á götunni.
„Hrífuna, segið þér?“ stamaði móðir
Andrésar.
Andrés leit upp stórum, útgrátnum aug-
um, alveg ruglaður.
,,Já, hún datt um hrífuskaftið, og hrífu-
tindarnir skullu í andlitið á henni. Ég á
alls ekki skilið að fá litlu stúlkuna mína
ómeidda af sjúkrahúsinu.”
Andrés og móðir hans horfðu hvort á
annað. Þau voru of hrærð til þess að geta
komið upp nokkru orði.
dllíhfe 4 ^úmmistimplar
i frá Steindórsprenti eru beztir.
Konan: „Að þú skulir geta horft fram-
an í mig.“
Maðurinn: „O! Menn venjast öllum
fjandanum.“
Læknir nokkur bað kunningja sinn að
skrifa eitthvað í stefjabók sína, er lá á
borðinu. Maðurinn settist við og fór að
skrif a:
„Síðan þessi ágæti læknir fór að stunda
sjúklinga, hafa sjúkrahúsin algerlega
lagzt niður---------“
Þá greip læknirinn fram í og sagði:
„Nei, blessaðir verið þér, þetta er allt
of mikið hól.“
„Bíðið þér ofurlítið," mælti hinn, „ég
var ekki alveg búinn.“
Og bætti svo við:
„— — en kirkjugörðum hefir fjölgað
að mun.“
*
Kennarinn: „Hvernig stendur á því, að
þið hafið bætt við laun allra kennaranna
nema ungfrú Láru?“
Skólastjórinn: „Af því hún vill reyna að
líta út sem ung væri, þá getum við ekki
verið að veita henni ellistyrk.“
*
Anna: „Nú er langt síðan við höfum
sést. Lifir maðurinn þinn ennþá?“
Stína: „Nei, hann drukknaði."
Anna: „Já, — ekkert er sögulegt við
það. Karlinn minn er líka dáinn. Hann var
hengdur eftir langt málastapp fyrir lítil-
ræði.“
Hreppstjóri nokkur skrifaði á skjöl skip-
stjóra, sem sigldi skipi sínu í strand:
„Við dagbókina er ekkert að athuga,
skipið er löglega strandað.“
Rándýr al ótrúlegri stœrð.
Framh. af síðu 8.
Flest bein hellisbjarna hafa fundizt í hell-
um, sem menn bjuggu þá í, og sýnir það,
að mennirnir hafa sótzt mikið eftir hellis-
biminum, og þá getað lagt þessi risa-
vöxnu dýr að velli með hinum frumstæðu
áhöldum sínum.
I sama jarðlagi og bein hellisbjarnanna
hafa fundizt, hafa líka fundizt beinagrind-
ur hellisljónanna. Þau voru hér um bil
helmingi stærri en venjuleg ljón og voru
allsstaðar í Evrópu, þar sem jökul-
laust var. 1 hellum mannanna hafa mjög
sjaldan fundizt bein úr hellisljónum, en aft-
ur á móti oft myndir af þeim á veggjun-
um. Ibúarnir hafa því þekkt hellisljón, en
þessir fáu beinafundir í hellunum sýna, að
þeim hefir mjög sjaldan tekizt að ráða nið-
urlögum þessara stóru rándýra.
Loks er að geta hellishýenanna, sem
voru samtíða manninum á ísöldinni. Þær
voru talsvert stærri en hýenur eru nú, en
einkum voru tennur þeirra sterkari og
bendir það á, að þær hafa ekki lifað á
hræjum heldur lagt bráðina að velli. Beina-
grindur þeirra hafa fundizt ásamt beinum
villidýra, hjarta og villisvína. Það verð-
ur að skýra á þann hátt, að hýenurnar
hafi reikað í hópum og þannig rekið önn-
ur dýr í smáhópum á undan sér.
Samtíða hellishýenunum lifðu í Evrópu
á ísöldinni bröndóttu hýenurnar. Hellis-
hýenurnar urðu kyrrar í Evrópu og biðu
lægri hlut í baráttunni við hina óblíðu veðr-
áttu á ísöldinni, en bröndóttu hýenurnar
voru það skynsamari, að þær leituðu til
Afríku og Vestur-Asíu, og þar á steppun-
um sjást þær enn þann dag í dag a reiki í
smáhópum.
Litla bókin mín.
Nr. 4 Töfrasledinn og
Bangsi málar dagstofuna sína
Nr. 5 Lítill Kútur
og gestir hans.
Herra Froskur smurði kökuna.
Nóttina fyrir afmælið hans
Kalla litla.
Bœkur yngstu barnanna.
Nr. ó 'Labbi Hvíta-skott
og Leit ad örkinni hans Nóa.
Það er vist að koma syndaflóð.
Nr.7 Stubbur missir skottid
Snapp! Bang! söng í boganum
Veslings Stubbur misti skottið
„Berðu þrjú högg í borðið.“ — Við
fyrsta höggið kom diskur — hviss!
Verð hverrar hákar 50 anrar