Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 8

8
V IK A N
Nr. 3, 1938
ar línur. Þar að auki biður hann hlust-
endur enn að hringja í hin og þessi síma-
númer til að skýra frá því, hvernig þeim
líki sýning kvöldsins — hópur af síma-
stúlkum sitja tilbúnar til að skrifa niður
hrós og skammir. Að lokum auglýsir hann
bíla firmans, síðan er kallað á
næsta leikmann.
Það er lítil, 9 ára gömul
stúlka með gríðarstóra harmo-
niku og majórinn segir: —
Segðu okkur, hvað þú ert göm-
ul, Gladys?
Gladys svarar glaðlega: — Ég
er 9 ára og er 49 kíló að þyngd, en ég
borða ekkert mjög mikið. Áheyrendur
hlæja.
Gladys er í hvítum kjól með borða í
hárinu. Hún spilar vel og heldur á har-
monikunni eins og fullorðinn maður og er
ekkert feimin.
Feit, ung stúlka kemur næst fram og
segist vera fædd í Rússlandi, en hafa geng-
ið í skóla í Ameríku. Nú er hún bókhald-
ari. Annars er henni sama, þó hún svari
öllum spurningum nema einni.
— Hvað er nú það? spyr majórinn.
— Hvað ég er þung, svarar hún.
— Nú gerið þér okkur forvitin, segir
majórinn.
— Hvað eruð þér þá þungar?
Andvarpandi hvíslar hún, þó þannig að
allir heyra það: — 110 kiló.
Áheyrendur veltast um af hlátri og
hrópa uppörfunarorðum til hennar. Hún
syngur eins og negrarnir í Suðurríkjun-
um syngja og fagnaðarlátunum ætlar
aldrei að linna. Sá, sem næstur er, er kom-
inn inn á leiksviðið. Það er ung stúlka í
hversdagskjól. Majór
Bows kynnir hana og
spyr, hvort hún vilji
syngja.
Framh. á bls. 19.
Þar eru píanó og önnur hljóð-
færi, og ljóskastarar í öllum
regnbogans htum. 1 kvöld —
þegar við erum viðstödd útvarpstíma
majórs Bowes — eru 10—11 stórir
blómvendir á leiksviðinu með rauð-
um og fallegum rósum.
Hljóðneminn er settur á mitt leik-
sviðið. Til hægri handar er skrifborð
og á því er annar hljóðnemi. Við
skrifborðið situr majór Bowes og
einkaritari hans.
Rétt fyrir kl. 21 hringir hann bjöllu
og talar til áheyrendanna:
— Kæru áheyrendur og vinir!
Eftir örfáar mínútur hefst leik-
mannatíminn. Fyrst langar mig til
þess að þakka fyrir þessi yndislegu
blóm, sem mér hafa verið send. Því
næst ætla ég að biðja ykkur öll að
koma eins eðlilega fram og mögulegt
er. Það er að segja, hlæja, þegar ykk-
ur lystir, klappa, þegar þið viljið og
vera ekki hrædd við að hvetja leik-
Hjá majór Bowes eru 40 símastúlkur, sem skrifa niður dóma hlustendanna um leikmennina. Eftir hvem leik-
mannatíma afgreiða þær 50,000 símtöl auk fjölda bréfa og símskeyta.
mennina, sem koma fram í kvöld, og
eru meira og minna kvíðafullir.
Nú er klukkan 21. Bjallan hringir!
Sex ungir strákar með munnhörp-
ur koma fram á leiksviðið. Þeir eru
sparibúnir og virðast ekki vera vit-
und feimnir. Þeir spila hratt,
nýtízku lag. Áheyrendur klappa.
Piltarnir hneigja sig og fara.
Því næst kemur fram pres-
bytera-prestur. Majór Bowes
biður hann að skýra frá því,
hvers vegna hann hafi orðið
sáluhirðir og hver munurinn sé
á presbyterum og mótmælend-
um. Þetta gerir prestur stutt og
laggott. Því næst syngur hann:
He must be born again. (Hann
verður að endurfæðast).
Þetta er líkast sálmi, en lagið
er fallegt og hann hefir góða
lágrödd. Áheyrendur eru svo
hrifnir, að lengi er dauða þögn,
áður en fagnaðarlætin hefjast.
Strax og presturinn hefir lok-
ið máli sínu, tekur majórinn
orðið til þess að minna hlust-
endur á að sérhver, sem álíti sig
einhverja hæfileika hafa og
langi til að spreyta sig í útvarp-
inu, þurfi aðeins að senda örfá-
Hún steppar fyrir
framan hljóðnem-
ann. Efhennitekst
vel, fær hún senni-
lega atvinnu hjá
leikhúsi eða kvik-
myndahúsi.