Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 16

f
16
festina sína. Þegar Worotow varð var við
vandræði hennar, skildi hann hvers virði
henni var ein rúbla, og hve þungt henni
félli að missa þenna möguleika til þess að
vinna fyrir sér.
— Ég verð að segja yður —, sagði hann,
og var nú enn þá vandræðalegri en áður;
eitthvað herptist saman í brjósti hans,
hann stakk umslaginu á sig aftur í flýti og
hélt áfram: — Afsakið--------ég verð að
biðja yður að bíða í tíu mínútur.
Hann lét, sem hann hefði alls ekki ætlað
sér að segja henni upp, heldur vildi að-
eins biðja hana um leyfi til þess að skreppa
yfir í næsta herbergi. Hann fór þangað og
var þar í tíu mínútur. Þegar hann kom aft-
ur, var hann í enn þá meiri vandræðum
en áður. Hann sagði við sjálfan sig, að
hún kynni að misskilja það á einhvern
hátt, að hann fór snöggvast burt, og hon-
um var sár raun að því.
Kennslunni var haldið áfram. Worotow
hafði engan áhuga fyrir náminu. Þegar
hann fann, að hann myndi ekkert læra á
þessu, lét hann ungfrúna alveg sjálfráða,
spurði einskis og greip ekki framar fram
í fyrir henni. Hún þýddi viðstöðulaust, allt
að tíu blaðsíðum á klukkustund, en hann
hlustaði ekki einu sinni á hana, heldur dró
andann þungt, og til þess að drepa tímann,
horfði hann ýmist á hrokkið hár hennar,
hálsinn, mjúkar og hvítar hendur hennar
og andaði að sér ilminum af kjól hennar.
Syndsamlegar hugsanir ásóttu hann og
hann fyrirvarð sig fyrir þær; eða hann
hinsvegar lét sér þær vel líka, og þá gramd-
ist honum, að hún skyldi haga sér svona
kuldalega gagnvart honum, rétt eins og
hún ætti við venjulegan skólapilt, að hún
brosti aldrei, og hún virtist óttast, að hann
kynni af tilviljun að snerta hana. Hann
spurði sjálfan sig stöðugt, hvernig hann
gæti áunnið sér traust hennar og kynnzt
henni nánar, til þess þá að hjálpa henni
og gera henni það ljóst, hversu klaufalega
henni tækist með kennsluna, veslingnum.
Eitt sinn kom Alice Ossipowna til hans
í skrautlegum, rósrauðum kjól, dálítið
flegnum í hálsmálið. Frá henni lagði sterk-
an ilm, og maður hefði getað ímyndað sér,
að hún væri sveipuð skýi og myndi fljúga
burt, eða fjúka eins og reykur, ef blásið
væri á hana.
Hún afsakaði sig og sagði, að í dag
gæti hún aðeins verið í hálftíma, því að
strax eftir kennslustundina ætlaði hún á
dansleik.
Hann sá beran háls hennar og niður á
bak, og nú þóttist h'ann skilja, hvers vegna
franskar stúlkur eru álitnar léttúðugar og
tælandi verur; hann drukknaði, að honum
fannst, í þessari þoku ilms og fegurðar.
En hún hafði engan grun um þessar hug-
renningar hans, og kærði sig líklega ekki
heldur neitt um þær, fletti bara í flýti
einu blaðinu eftir annað og þýddi í ákafa:
— Hann gekk yfir götuna og hitti kunn-
ingja sinn og sagði: — Hvert ætlið þér,
mér þykir sárt að sjá yður svona fölan í
framan.
VIKAN
Alice hafði nú fyrir löngu lokið við
„Endurminningarnar" og var nú að þýða
aðra bók. Einu sinni kom hún klukkutíma
fyrr en vanalega og afsakaði sig með því
að hún ætlaði í leikhúsið. Þegar hún var
farin hafði Worotow fataskipti og fór líka
í leikhúsið. Hann fór þangað einungis til
þess að skemmta sér og lyfta sér upp, og
hugsaði alls ekki um Alice í því sambandi.
Hann hefði líka alls ekki getað kannast við
það, að alvarlega hugsandi og þar að auki
þunglamalegur maður, sem var að búa sig
undir vísindalegt lífsstarf, gæti látið allt
sitja á sínu og farið í leikhúsið til þess
eins, að hitta þar unga, miðlungi vel greinda
stúlkukind, sem hann auk þess þekkti lítið
sem ekki.
1 hléunum hafði hann samt hjartslátt,
hann vissi ekki sjálfur hvers vegna. Án
þess að taka eftir því, þaut hann eins og
stráklingur um alla áhorfendapallana og
gangana og skimaði óþolinmóður um allt;
en þegar hléið var á enda, fann hann til
leiðinda. Þegar hann sá rósrauða kjólinn
og fallegu herðarnar, sem hann kannað-
ist svo vel við, fékk hann ákafan hjart-
slátt, í sælh von um nálægð hamingjunn-
ar brosti hann glaðlega og — í fyrsta sinn
á æfinni fann hann til einhvers, sem líkt-
ist afbrýðisemi.
Alice var með tveimur ófríðum stúdent-
um og einum liðsforingja. Hún hló, talaði
hátt og daðraði við þá. Worotow hafði
aldrei séð hana svona. Hún var augsýni-
lega í essinu sínu, kát, ánægð og blátt
áfram. Hvers vegna? Af hverju? Ef til
vill vegna þess, að þessir menn voru henni
nákomnir og af sama sauðahúsi og hún
sjálf. — Worotow fann, að mikið djúp var
staðfest milli hans og þeirra. — Hann
hneigði sig í áttina til hennar, en hún
kinkaði kolli til hans og flýtti sér fram
hjá. Hún vildi augsýnilega ekki, að félag-
ar hennar kæmist að því, að hún hefði
nemendur og stundaði kennslu út úr neyð.
Eftir að Worotow hafði mætt henni
þarna í leikhúsinu, skildi hann, að hann
var orðinn alvarlega skotinn.
Þegar hann í næstu kennslustundum
starði á hina laglegu kennslukonu sína,
rétt eins og hann ætlaði að éta hana með
augunum, lét hann allar skírlífishugsanir
sigla sinn sjó. En andlit Alice Ossipowna
var eftir sem áður kuldalegt. Á hverju
kvöldi klukkan átta stundvíslega, sagði
hún rólega: — Au revoir, monsieur, og
hann fann að henni var alveg sama um
hann, og henni myndi alltaf vera sama uin
hann. Og honum fannst afstaða sín vera
gersamlega vonlaus.
Stundum gaf hann, meðan á kennslu
stóð, hugmyndaflugi sínu lausan tauminn,
vonaði og byggði loftkastala, samdi ást-
arjátningu í huganum og hugsaði um það,
að franskar stúlkur væru léttúðugar og
tælandi, en þegar hann horfði framan í
kennslukonuna sína, hurfu þessar hugsan-
ir eins og dögg fyrir sólu. Einu sinni varð
hann svo heillaður, að hann gleymdi sjálf-
um sér alveg, og þegar hún ætlaði að fara
Nr. 3, 1938
út úr herbergi hans, gekk hann í veg fyrir
hana, og hóf ástarjátningu sína, stamandi
og stynjandi: — Þér eruð mér dýrmæt!
Ég-------elska yður. Leyfið mér að tala!
Alice fölnaði — líklega af hræðslu við
það, að eftir þessa játningu gæti hún ekki
komið framar til hans, og tapaði þannig
þessari einu rúblu á dag. Hún setti upp
óttasvip og hvíslaði hátt:
— Æi — ein! Þetta megið þér ekki!
Talið ekki svona! Þetta megið þér ekki!
Worotow gat ekki sofið næstu nótt.
Hann skammaðist sín niður fyrir allar
hellur, ásakaði sjálfan sig og hugsaði um
þetta afturábak og áfram. Honum virtist
hann hafa móðgað ungu stúlkuna með ást-
arjátningu sinni, og nú myndi hún aldrei
koma framar.
Hann ákvað að fara strax næsta morg-
un á lögreglustöðina og fá þar upplýsing-
ar um heimilisfang hennar og skrifa henni
síðan afsökunarbréf.
En Alice kom, þó að hún hefði ekkert
bréf fengið. 1 fyrstu var hún eins og dá-
lítið utan við sig, en svo áttaði hún sig,
fletti upp í bókinni og byrjaði að þýða,
fljótt og fimlega, eins og hún var vön:
Ó, ungi maður, eyðileggið ekki blómin, sem
ég ætla að gefa veiku dóttur minni. —
Hún kemur til hans enn í dag.
Hún er búin að þýða fyrir hann fjórar
bækur, en Worotow, man ekki stakt orð
af því, nema aðeins „Mémoires“.
En ef hann er spurður um vísindastörf
sín, bandar hann bara með hendinni og
fer að tala um veðrið.
Síðasta árið, sem Geir heitinn Zoega,
rektor Menntaskólans í Reykjavík lifði,
var hann orðinn mjög sljór af elli. Fékk
hann því tvo Menntaskólakennara, þá Jón
heitinn Ófeigsson og Pál Sveinsson, til
þess að gæta siðferðisins á danzleikjum
skólans.
Þorvaldur Þórarinsson, nú lögfræðing-
ur í Reykjavík, var þá í skólanum.
Eitt laugardagskvöld var danzleikur sem
oftar í skólanum, og kom Þorvaldur upp-
eftir, allmikið drukkinn.
Gengur Jón heitinn Ófeigsson til hans
inn í sal og segir, að honum sé bezt að
fara heim.
Tekur Þorvaldur því vel og fer.
Þegar Þorvaldur kemur niður á gang,
hittir hann Pál Sveinsson og segir Páll
honum líka að fara heim, en Þorvaldur
segist vera á leiðinni.
Næsta mánudag á eftir kallar rektor
Þorvald inn til sín og fer að vanda um
við hann. Segir að bæði Jón og Páll hafi
séð hann drukkinn á danzleiknum. Lauk
rektor áminningarræðu sinni með þessum
orðum:
— Ég hefi ekkert á móti því, þó að
menn fái sér í staupinu. En að vera tvisv-
ar fullur á sama ballinu, það sjáið þér
sjálfur, Þorvaldur, að getur ekki gengið.