Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 22

Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 22
22 VIKAN Nr. 3, 1938 Æfintýrin i New York út- varpinu. Frh. af bls. 19. Majórinn talaði við hann. Maðurinn sagðist heita Skeets Simmons, vera ferða- langur og ferðalöngunin væri sér í blóð borin. Hann kvaðst leita sér vinnu, hann þyrfti að ferðast, þegar hann gæti. Hann fékk dollarann og lofaði að koma daginn eftir. Það gerði hann líka og majór- inn talaði við hann góða stund, lét hann syngja og lofaði honum, að hann skyldi fá að syngja í næsta leikmanna-tíma. Á tilteknum tíma gekk Skeets að hljóð- némanum, en hann fékk alls ekki að syngja. Hann hafði ekki við að svara spumingum majórsins og svaraði þeim svo kaldranalega og fruntalega, að áheyrendur veltust um af hlátri. Majór Bowes sagði í útvarpið, að Skeets væri tramp — flækingur —. Því reiddist hann og skýrði frá því, að hann væri eig- inlega ekki tramp heldur hobo. Hobo væri maður, sem flæktist reyndar um en fengi sér vinnu hér og þar, tramp væri aftur á móti bara flækingur og nennti aldrei að vinna, bum væri maður, sem nennti hvorki að ferðast um né vinna. Daginn eftir sagði majórinn: — Mig langar til þess að senda yður með einum af fjölleika-flokkunum mínum, en ég er hræddur um, að það sé svo mikið flækings- eðli í yður og að þér hlaupið burtu einn góðan veðurdag. Skeets sór og sárt við lagði, að hann mundi ekki strjúka, svo að Bowes lét hann fara. I fyrstu fékk hann 60 dollara á viku, og helminginn af því setti hann í' banka í New York. Skeets hafði heppnina með sér. Alls- staðar urðu áheyrendurnir stór hrifnir af sögum hans frá þjóðvegunum, stundum hlóu þeir og stundum voru þeir með tár- in í augunum af meðaumkun með vesalings manninum, sem hafði reynt svona margt og hvaðanæfa voru Skeets sendar gjafir: Skór, sokkar, skyrtur, notuð föt og ýmis- legt fleira frá gefendum, sem vildu honum vel. Hann fékk miklar gjafir, og það, sem hann þurfti ekki sjálfur að nota gaf hann flækingunum á þjóðvegunum, þeim sem bágast voru staddir. Nú er Skeets forstjóri eins flokksins og hefir í kaup 125 dollara á viku, en þetta hefir ekki stigið honum til höfuðs. I hverri viku skrifar hann majórnum, og alltaf þegar ferðalöngunin grípur hann, biður hann um ferðaleyfi. Helming launa sinna setur hann á vöxtu í banka. Hinum helm- ingnum skiptir hann í tvennt, sjálfur fær hann annan helminginn, en hinn helming- inn fær móðir hans, sem búsett er í Pen- sylvaniu. Majór Bowes hefir allra manna mesta almenningshylli í útvarpi Bandaríkjanna. Auðvitað er það sumpart því að þakka, hvað hann finnur vel, hvað áheyrendum fellur bezt, en kannske enn meira því, hve hlustendurnir eru hrifnir af maunúð hans Á flótta fró lifinu. - Framh. af bls. 11. urdag fékk hann svo bréf, þess efnis að hún hefði kynnzt öðrum, sem hún hélt, að hún myndi verða hamingjusamari með. Þetta hafði komið eins og þruma úr heiðskíru lofti og lamað hann andlega. Þegar hann kom til sjálfs sín, hafði hann flúið til Sandeyrar til þess að vera einn, langt frá öllum mönnum. Hann var svo kurteis að segja mönnum, en ekki konum. Enginn gat skihð þetta betur en Isabel. Hún þekkti allar tilfinningarnar — sorg, gremju og kvíða fyrir því, að allt væri hégómi. — Því að hún hafði komizt í alveg það sama með Reggie. Þau sátu lengi og horfðu inn í eldinn, og þegar John var búinn að fylgja Isabel og Binkie heim, stóð hann dálitla stund fyrir utan dyrnar hjá sér í storminum og gladdist í fyrsta sinn yfir Ijósinu, sem skein svo vingjarnlega til hans á meðal allra auðu húsanna. Daginn eftir hafði storminn lægt, og snjórinn var að hverfa. Fyrstur kom mjólkurpósturinn, síðar bakarinn og síð- ast hætti svo pósturinn sér út. En Isabel og John sáu engan þeirra, því að þau höfðu farið í gönguferð út eftir strönd- inni. Nú var úti sú tíð, að annað gengi í norð- ur, þegar hitt fór í suður. Nú sáust þau allsstaðar saman og Binkie hoppandi og skoppandi í kring um þau. Mjólkurpóst- urinn deplaði augunum framan í bakar- ann, sem brosti svo framan í mjólkurpóst- inn eins og hann skildi allt, — en þar skjátlaðist þeim. John og Isabel elskuðu ekki hvort ann- að, heldur voru þau táldregnar mann- eskjur, sem leituðu huggunar en ekki ást- ar hvors annars. — Stundum dettur mér í hug, hvort Gay hafi í raun og veru verðskuldað ást mína, sagði hann. Þegar Isabel sat ein heima datt henni oft þetta sama í hug um Reggie.--------- Að viku liðinni voru þau hér um bil hætt að minnast á Gay og Reggie. Þau þurftu að tala um svo margt annað. Vinnu Johns, systur Isabel, Monu, sem Isabel annaðist heimili fyrir — en hafði svo far- ið frá, fyrirvaralaust. Morgun nokkum, rétt eftir að póstur- inn var farinn, kom Isabel þjótandi inn til John, er hann sat yfir morgunkaffinu með blaðið útbreitt fyrir framan sig. — Gjörðu svo vel og fáðu þér sæti, sagði hann og ýtti burtu peysu, sem lá á stólnum. Isabel settist niður og breiddi út blað- ið, sem hún hélt á í hendinni, fyrir fram- an sig. og hjálpsemi. Og þegar Ameríkönum fell- ur vel við einhvem, er þeim síður en svo á móti skapi, að hann geti grætt peninga. — Reggie gifti sig í gær, sagði hún, en það var ekki að heyra, að hún væri frekar sorgmædd, en þó að hún hefði sagt, að það hefði verið sunnudagur í gær. John var svo niðursokkinn í blað sitt, að hann heyrði ekki hvað hún sagði — en tautaði: — Jæja! Rétt á eftir sagði hann án þess að líta upp: — Það er satt, Gay var að gifta sig i gær. — Hvað segir þú? Þá leit hann upp: — Gay var að gifta sig í gær, endurtók hann rólega. — En hvað það er skrítið, að þau skyldu gifta sig sama daginn, sagði Isabel undrandi. — Sjáðu. Hér er mynd af henni í blað- inu. í gær voru gefin saman í hjónaband ungfrú Gabriella Smith og Reginald Gar- rich Moore, liðsforingi í lífverði konungs. — Þau em gift. Isabel sló hendinni í blaðið. -— Þarna sérðu — Gabrielle Smith, það er Gay þín. Ég hafði ekki hugmynd um það. — Hún er gift Reggie þínum. En hvað þetta er hlægilegt, Isabel. John hallaði sér aftur á bak í stólnum og hló hjartanlega. Isabel hló líka. — Er þetta ekki vond mynd af henni? spurði Isabel dálítilli stundu síðar og færði blaðið upp að augunum. — Hún er ekkert sérstaklega lagleg á henni, finnst þér það? — Það er hún ekki heldur í rauninni — ekkert sérstaklega, rétt eins og stúlkur em yfirleitt. John sló hendinni allt í einu í borðið, svo að bollarnir fóm af stað. — Nei, mér finnst það ekki ná nokkurri átt, að þessi náungi, hann Moore, skuli heldur vilja Gay en þig! — Og að hún skuli heldur vilja Reggie en þig! sagði Isabel gremjulega. Það varð dálítil þögn, og var Isabel önnum kafin við að lagfæra beltið sitt, en John við að færa bollana og setja þá hinu megin við blaðið. — Finnst þér þetta? spurði hann loks- ins. Hún kinkaði kolli. Aftur varð þögn og 1 þetta skipti kysst- ust þau lengi og innilega, Isabel og John. — Við eigum nú samt sem áður Gay og Reggie mikið að þakka! sagði Isabel, þeg- ar hann hætti loksins að kyssa hana. Barnapeysur í miklu úrvali frá kr. 5,50. VESTA Laugaveg 40. Sími 4197.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.