Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 10

10
VIK A N
Nr. 3, 1938
Á FLÓTTA frá lífinu —
SMÁSAGA UM DUTLUNGA ÁSTARINNAR,
EFTIR HELEN CHURCHWELL.
SLEPPIÐ þér Binkie strax! sagði Isa-
bel og stappaði baðskónum í stein-
gólfið mjög tryllingslega. Hún
var í rauðri baðkápu, hár hennar var
blautt og ógreitt og augu hennar skutu
neistum af reiði.
John Hollidan horfði á hana með jafn-
mikilli undrun eins og hann hefði horft á
suðandi mýflugu. — Reynið þér að sjá um,
að hundurinn yðar sé innan dyra, og um
leið hóf hann skozka rottuhundinn hennar
í loft upp og hristi hann til. — Ég kæri
mig ekkert um, að hann vaði um inni hjá
mér og rífi þar allt og tæti.
Ef Isabel hefði ekki verið eins reið og hún var, mundi hún hafa farið að hlæja.
Ef Isabel hefði ekki verið eins reið og
hún var, mundi hún hafa farið að hlæja,
því að hann var svo skringilegur í þessum
upplitaða morgunslopp með enska húfu,
sem hékk aftur á hnakka.
— Sleppið þér honum, segi ég, og hún
rétti út hendurnar til að taka við hundin-
um, en hann henti honum í fangið á henni.
— Þér reynið þá ef til vill að sjá um, að
hann vaði ekki inn til mín framvegis! hróp-
aði hann án þess að láta svo lítið að líta
á hið fagra, sólbrennda andlit hennar. Svo
snerist hann á hæli og stikaði inn í sumar-
bústaðinn sinn.
— Dóni, tautaði Isabel reiðilega, um
leið og hún fór, með hundinn undir hand-
leggnum, aftur inn í eldhúsið, þar sem hún
hafði verið að steikja egg og hita sér
kaffi, þegar hún var trufluð af hinu
átakanlega ýlfri í rakkanum.
Isabel þoldi ekki karlmenn. Hún hafði
leigt sér sumarbústað til þess að komast
hjá að sjá aðra karlmenn en nokkra sendi-
sveina og póstinn. Hún hafði búist við, að
um þetta leyti árs, mundi engínn maður
vera á Sandeyri — en það fyrsta, sem hún
sá, var ungur maður, þar að auki korn-
ungur strákur, ruddalegur og andstyggi-
legur í hvívetna.
Hann var granni hennar. Til beggja
handa voru raðir af auðum sumarbústöð-
um, heill bær með niðurdregnum glugga-
tjöldum og hlerum fyrir gluggunum — en
í næsta húsi stóð reykurinn upp úr reyk-
háfnum og ungur maður gekk þar út og
inn, beint framan við nefið á henni.
Þegar Isabel var að steikja svínskjötið
og matreiða morgunverðinn, æddi hann
bölvandi um eldhúsið sitt, sem var alveg
eins og eldhúsið hennar. Hann bölvaði
kaffinu, sem hafði soðið, brauðinu, sem
hafði brunnið, svínakjötinu, sem var seigt
eins og strokleður, en þó bölvaði hann
mest stelpufjandanum í næsta húsi.
John þoldi ekki kvenfólk. Hann hafði
leigt sér sumarbústað á Sandeyri af því
hann hugði að þar gæti hann verið í næði
um þetta leyti árs. Það fyrsta, sem hann
sá, var stelpa — vægast sagt leiðinleg
stelpa. En eitt var áreiðanlegt — ef hún
ætlaði að fara að skipta sér eitthvað af
honum, þá væri hann farinn.
Hann þurfti ekki að hafa neinar áhyggj-
ur út af því. Isabel datt áreiðanlega síðast
af öllu í hug að skipta sér nokkuð af karl-
mönnum. Hún gaf honum nánar gætur, til
þess eins að hætta sér ekki út, nema því
aðeins, að hann væri langt undan.
Ef hann fór norður eftir ströndinni, þá
fór hún í suður. Færi hann út á akurinn,
gekk hún upp á heiði. Tilraunir hennar