Vikan - 01.12.1938, Blaðsíða 11

Nr. 3, 1938
VIKAN
11
til að forðast hann voru svo
bersýnilegar, að John leiddust
þær í stað þess að gleðjast yfir
þeim. Hélt hún kannske, að
hann langaði til að hitta hana ?
Fyrstu dagana, sem Isabel
og John dvöldu á Sandeyri, var
veðrið bjart og kalt, sólarlítið
og loftið kyrrt, en svo tók að
rigna. — Isköldu regni hellti
niður frá morgni til kvölds, og
stormurinn æddi yfir strönd-
ina, svo að brakaði í glugga-
hlerunum og hvein í reykháf-
unum.
Isabel sat fast við logandi
arininn, reykti óteljandi vindl-
inga, las eina skáldsögu á dag,
og varð með hverjum degin-
um sem leið, ljósara, að hún
hefði strax farið aftur til
Lundúna, ef enginn Reggie
væri til. Um leið og hún fór að
hugsa um Reggie, fleygði hún
vindlingnum frá sér, strauk
Binkie og fannst hún vera ein-
mana og óhamingjusöm.
Jim æddi eirðarlaus fram og aftur
um gólfið með þykkt ullarhandklæði um
hálsinn. Eldiviðurinn hans var blautur,
arininn reykti, og ef hann hefði þolað
að hitta Gay aftur, hefði hann farið
rakleiðis heim til Lundúna. En bara
hugsunin um Gay varð til þess, að hann
sparkaði fokreiður í húsgögnin, sem
voru svo óheppin að vera á vegi hans.
Veðrið fór stöðugt versnandi, storm-
urinn varð að ofviðri, og regnið að snjó.
Pósturinn varð fyrstur til að koma
ekki.
Daginn eftir kom hvorki mjólkurpóst-
urinn né bakarinn. Sendisveinn kaup-
mannsins kom ekki heldur og það var
allt of mikið í veði að hætta sér út, því
leiðin til þorpsins var löng og erfið í
þessarri hríð.
Isabel drakk tólf bolla af tei og horfði
hnuggin á tóman matarskápinn, en ekki
datt henni í hug að leita hjálpar nágranna
síns fyrr en Binkie settist fyrir framan
hana og fór að gelta.
Andartak varð hún dauðhrædd um að
John væri farinn, því að nú rauk ekkert
úr reykháfnum hjá honum. En þegar hún
barði að dyrum, gegndi hann og opnaði
dyrnar brosandi.
I sama bili og hann sá, hver kominn
var, hvarf brosið og hann sagði kuldalega:
— Get ég eitthvað hjálpað yður?
— Þér gætuð kannske lánað mér dá-
lítið, sagði Isabel jafn kuldalega. En um
leið og hún fann hinn auðþekkta þef af
brendu brauði leggja fyrir vit sér, gleymdi
hún yfirlæti sínu og sagði áfergjulega:
— Þér eruð ekki með öllum mjalla, mað-
ur! Þér látið brauðið brenna!
Hún ýtti honum frá — þaut inn í eld-
húsið, og þegar hann kom á eftir henni
þangað, var hún í óða önn að skafa
brauðið.
,,Við eignm nú samt sem áður Gay og Reggie
mikið að þakka!"
— Engum dettur í hug að fara þannig
með mat nema karlmönnum, sagði hún
æst.
John, sem var ekkert sérstaklega hrif-
inn af, að hún skyldi sjá alla þá óreiðu,
sem var í húsinu, svaraði hortugur:
— Það hendir aðeins kvensur að hafa
ekki nógan mat heima.
Isabel leit inn í stofuna, þar sem arininn
var tómur og kaldur. — Engir nema karl-
menn gleyma að kaupa eldivið um miðj-
an vetur, sagði hún — og nú ástúðlega.
Þau skiptust enn á nokkrum vingjarn-
legum orðum, þangað til Isabel rauk af
stað jafn tómhent og hún kom.
— Ég vil heldur svelta í hel, en að fá
lánaða brauðskorpu hjá yður, hreytti hún
út úr sér um leið og hún skellti á eftir sér
hurðinni. En John kallaði á eftir henni.
TEIKNINGARNAR
ERU EFTIR MAGGI OLSEN
— Ég vil heldur frjósa í hel, en að fá
lánaða smáspýtu hjá yður.----------
En þegar Isabel sat fyrir framan arin-
inn og heyrði í storminum fyrir utan, gat
hún ekki um annað hugsað, en það, að
þegar öllu væri á botninn hvolft væri þó
kuldinn verri en hungrið.
Er hún hafði setið þarna dálitla stund,
ákvað hún að fara aftur yfir til hans og
gleyma því um stund, að hún gæti ekki
þolað karlmenn. Hún þurfti reyndar ekki
að sjá hann, ef hún setti körfuna með
eldiviðnum fyrir utan dyrnar hjá honum,
berði að dyrum og flýtti sér svo burtu.
Fimm mínútum síðar, þegar Isabel var
að stíga inn í garðinn hjá John, rakst hún
á hann, því að honum hafði einmitt dott-
ið í hug að fara til hennar. Þau rákust
svo hastarlega á, að eldiviðurinn þeyttist
út um allt og Isabel datt niður í snjó-
skalf.
— Hver skollinn, hrópaði John og néri
sköflungimi, sem karfan hafði rekizt í.
— Já, segjum tvö! kallaði Isabel, sem
var að reyna að brölta upp úr skaflinum.
John rétti henni hendina og dró hana
upp.
— Komið þér með mér inn! hvíslaði
hann hlýlega í gegnum storminn.
— En sú ringulreið! var það fyrsta, sem
Isabel sagði, þegar hún stóð aftur í eld-
húsdyrunum hjá John. En þetta sagði hún
svo vingjarnlega, að John játaði, að það
væri líklega rétt.
Hann kraup fyrir framan
arininn til þess að kveikja
upp, en hún fór að þrífa til í
stofunni. Svo opnaði hún dós-
ir, sótti Binkie og matbjó þá
ljúffengustu máltíð, sem hún
hafði fengið í langan tíma.
Engan mundi hafa grunað,
að þau þyldu ekki hvort ann-
að, því að hún sönglaði
ánægjulega frammi í eldhúsinu meðan
hann blístraði falskt og glaðlega í stofunni.
Eftir miðdegisverðinn, þegar þau sátu
í hlýjunni fyrir framan arininn, og Binkie
sat rór og mettur á milli þeirra, þá sagði
John allt í einu:
— Þetta hefði Gay aldrei leikið eftir
yður.
— Matinn — og allt. — Hún lét alltaf
aðra gera allt fyrir sig. — Hún nennti
aldrei að hreyfa sig.
— Hver er Gay, ef ég má spyrja ?, sagði
Isabel og horfði inn í eldinn.
John var í raun og veru ekki beint
ræðinn, en af því að hann var búinn að
vera svona lengi einn, þá þótti honum gott
að geta talað við einhvern, þó að það væri
stelpa. Og á meðan stormurinn æddi fyrir
utan, sagði hann henni allt um Gay, sem
hann hafði haldið, að hann mundi aldrei
segja nokkurri manneskju.
Gay var yndisleg stúlka, geðsleg, ljós-
hærð og góð. Hún og John höfðu verið
trúlofuð og ætluðu að giftast í sumar, þeg-
ar hann hefði lokið prófi. Einn góðan veð-
Framh. á bls. 22.