Vikan - 23.02.1939, Blaðsíða 19

Nr. 8, 1939
VIKAN
19
LITLI
Barnasaga
hershötöinginn.
D aldur kafteinn var alltaf á hraðri ferð
á morgnana, þegar hann var á leiðinni
til stöðvarinnar, en eftir að hann hafði
kynnst litla hershöfðingjanum, fór hann
fimm mínútum fyrr af stað heiman frá
sér til að hafa tíma til að spjalla við litla
snáðann.
Drengurinn var fimm ára gamall og bjó
i litlu, rauðu húsi á horninu á götunni, sem
Baldur kafteinn bjó við. Móðir hans, frú
Hildur, var ekkja eftir liðsforingja, sem
hafði verið skotinn fyrir hálfu ári í einni
orustunni í Indlandi. Hún hafði ofan af
fyrir sér og syni sínum með því að hafa
dagheimili fyrir börn. Allar þessar upp-
lýsingar hafði Baldur fengið hjá ráðskonu
sinni, sem var ágætis manneskja og hafði
mikinn áhuga á mannlífinu.
En það var drengurinn, sem hafði dreg-
ið að sér athygli hans. Baldur kafteinn
var í hermálaráðuneytinu, og fyrsta dag-
inn, sem hann sá drenginn, var hann af
tilviljun í einkennisbúningi. Þegar hann
gekk fram hjá rauða húsinu, stóð litli snáð-
inn inni í garðinum með þrístrendan hatt
á höfðinu og stórt leðurbelti um sig miðj-
an, en við það hékk sverð.
— Góðan dag, kafteinn! sagði hann og
horfði alvarlega framan í stóra manninn
í einkennisbúningnum. — Ertu að fara í
stríð ?
— Góðan daginn, hershöfðingi, svaraði
Baldur kafteinn um hæl. — Já, ég er að
fara í stríð. Hefir hershöfðinginn ein-
hverja sérstaka skipun í dag?
Drengurinn hnyklaði brýrnar hugsandi,
Caterínu Sforza, sem stofnaði hið nýja
stórhertogadæmi Toscana og gerði það að
stórveldi innan Italíu.
Aretino lét taka helgrímu af vini sín-
um, og eftir henni hefir hinn mikli Tizian
málað mynd af Giovanni í svarta búningn-
um.
Cosimo, sonur hans, lét Bandinelli —
lærisvein og keppinaut Michelangelos —
búa til líkneski af honum, sem stendur
á gröf hans. Útivistarmaðurinn Giovanni
hefði ekki kært sig um að vera lokaður
inni í einhverri kirkju eða safni, enda
situr hann nú úti á hinu mannmarga San
Lorenzo-torgi jafnlangt frá Medici-höllinni
og greftrunarkirkju þeirra, mitt á meðal
fólksins, sem syngur um hann: „Þegar
Messer Giovanni delle bande nere varð
leiður á hinni löngu ferð sinni, steig hann
af baki og settist hér að.“
síðan leit hann framan í ókunna manninn
með stórum, aivarlegum augum.
— Já, sagði hann lágt. Þú verður að
sjá um, að engin kona verði drepin!
— Já, hr. hershöfðingi, svaraði Baldur

kafteinn og heilsaði að hermannasið. —
Hvað á ég að gera við þær?
Drengurinn rétti úr sér og setti hend-
urnar á bakið. Litla sverðið slóst í gang-
stéttina, svo að glumdi í.
— Þú átt að vera góður við þær, sagði
hann alvarlega.
— Skipun yðar skal verða hlýtt, hers-
höfðingi, sagði kafteinninn.
Síðan kvöddust þeir með því að setja
hendurnar upp að húfunum, og Baldur
kafteinn hélt áfram til stöðvarinnar.
Baldur kafteinn gat ekki gleymt litla,
alvarlega drengnum. Flestir drengir, sem
leika hermenn, eru vanir að hugsa ekki um
annað en morð — því meira blóð, því betra.
Honum hafði aldrei dottið í hug, ekki einu
sinni þegar hann var drengur, að maður
ætti að vera góður við konurnar. —
Daginn eftir var Baldur kafteinn í borg-
arabúning, þegar hann var á leið til skrif-
stofunnar og var hræddur um, að litli hers-
höfðinginn mundi ekki líta við sér. — En
drengurinn stóð á ný í garðshliðinu og
heilsaði að hermannasið, þegar hann gekk
fram hjá.
— Pabbi var oft 'eins og þú ert núna,
sagði drengurinn. Hann sagði, að það væru
ekki gyltu borðamir, sem gerðu menn að
hermönnum — heldur það að vera hraust-
ur og góður við konur. — Mamma mín
er kona, bætti hann við og það skein
undarlegur svipur út úr stóru, bláu aug-
unum hans.
Það skein blíða út úr gráum augum
Baldurs kafteins um leið og hann horfði
á litla, beinvaxna snáðann. Drengurinn var
í blárri, síðri blússu og stuttum, bláum
buxum, þar fyrir neðan voru tvö rauð hné,
brúnir sokkar og þykkir, brúnir skór.
Hann hafði ákaflega 'falleg, blá augu, sem
voru svo full af trausti, að það fékk hinum
stóra, fullorðna manni mikils, þegar hann
horfði á hann.
Um haustið fékk drengurinn hósta.
Baldur heyrði hinn stutta, þurra hósta,
löngu áður en hann kom að hvíta garðs-
hliðinu. Einn morguninn var drengurinn
ekki í garðshliðinu — í hans stað, stóð
þar kona í svörtum kjól. Baldur var ekki
í efa um, að þetta væri móðir litla hers-
höfðingjans, því að það voru sömu fallegu,
bláu augun, sem horfðu á hann.
— Bragi er lasinn, sagði hún, svo að ég
þorði ekki að láta hann fara út. En hann
er þarna í glugganum,
Baldur leit upp í gíuggann, þar sém
litli hershöfðinginn stóð og heiísaði graf-
alvarlegur að hermannasið. Baldur heils-
aði líka.
— Það er áreiðanlega skynsamlegt að
láta hann vera inni í dálítinn tíma, sagði
Baldur. — Má ég lita inn til hans og heilsa
upp á hann, þegar ég fer heim um fimm-
leytið ?
— Það er ákaflega fallega gert af yður,
sagði frú Hildur brosandi. — Hann verður
svo ánægður. Honum þykir mjög vænt um
yður. Ég er yður svo þakklát, hvað þér
eruð alltaf góðir við hann.
Hún rétti honum höndina, og hann
þrýsti hana vingjarnlega.
Seinna um daginn drakk Baldur kafteinn
kaffi með litla hershöfðingjanum og móð-
ur hans. Alla næstu viku stóð litli vinur
hans við gluggann á morgnana og heils-
aði honum. En einn morguninn var hann
þar ekki, og þegar Baldur kom til hans
um daginn, var hann lagztur í rúmið. Hann
heimsótti drenginn á hverjum degi og
hann sá það greinilega, að drengnum fór
æ versnandi. Frú Hildur gat ekki — eða
vildi ekki — sjá það, og hún sagði alltaf,
að nú færi honum að batna.
Þegar Baldur kafteinn kom eitt kvöldið
inn í litla, rauða húsið, var læknirinn þar.
Augu hershöfðingjans blikuðu af sótthita
og kinnar hans voru brennandi heitar.
Móðir hans sat við rúmið hjá honum. Hún