Vikan - 23.02.1939, Síða 11

Nr. 8, 1939
VIKAN
11
„Vökukona bæjarins“.
úr eldhúsglugganum hjá nágranna okkar.
Síðan hlupum við Niels og leiddumst út
í rigninguna.
Á hlaupunum var ég að hugsa um, að
ef ég hefði verið lítil, lagleg stúlka, hefði
ég verið hjá Ritu, — en nú var ég stór
og klunnaleg. Ég gat ekkert gert nema
hjúkrað sjúkum, og það þótti ekki beint
fínt, — að minnsta kosti
fannst Ritu það ekki.
— Pabbi fór að sækja
lækninn, sagði Niels, þegar
við gengum inn í eldhúsið.
Ég leit í kringum mig. Frú
Jenssen hafði aldrei haft orð
á sér fyrir að vera myndar-
leg húsmóðir. En nú, þegar
hún var veik, var allt miklu
óþrifalegra en venjulega, —
pottar og diskar með leifum
voru allsstaðar, og inni í
svefnherberginu lá frúin sjálf
í óumbúnu rúmi og i óhrein-
um náttkjól.
Hún bylti sér í rúminu. Ég
lagði kalda höndina á sótt-
heitt enni hennar, og hún
starði á mig, án þess að
þekkja mig.
— Auminginn, sagði ég
lágt og fór að hagræða í rúm-
inu.
— Niels, eru systkini þín
háttuð? kallaði ég.
— Já, ungfrú. Pabbi hátt-
aði þau, áður en hann fór,
og við ætluðum að þvo
upp, — en . . . Niels
benti vonleysislega
fram í eldhúsið.
— Ég skal sjá um
það, vinur minn, sagði
ég huggandi og gekk að skápnum til
að ná í hrein rúmföt og náttkjól,
áður en læknirinn kæmi, og mér
til mikillar undrunar fann ég það,
sem ég leitaði að. Síðan kveikti ég
upp í eldavélinni, hitaði vatn og þvoði
sjúklingnum.
Það er enginn furða, þó að ungar
stúlkur vilji ekkert skipta sér af mér,
hugsaði ég og beit á jaxlinn. En ég
gladdist yfir því, að sjúklingnum leið
augsýnilega miklu betur.
Dyrnar lukust upp, og inn kom
Jensen ásamt lækninum, sem var í
síðum, þykkum frakka. Ljósið féll á
andlit hans, og ég hrökk við, þegar
ég sá, að þetta var Karl Berg, en
ekki gamli læknirinn, faðir hans.
— María! hrópaði hann undir eins
og hann kom auga á mig. — Ert þú
hérna ?
Framh. á bls. 21.
— Er mamma þín mikið veik? spurði
ég drenginn.
— Ég veit það ekki, sagði hann hálf
kjökrandi. — En hún er alveg utan við
sig, og ég er svo hræddur.
Ég fór í kápuna 1 flýti. Mamma svaf,
svo að ég vildi ekki ónáða hana. Ég lét
loga á lampanum, svo að ég gæti séð ljósið
Vertu sæl, María, sagði hann innilega . . .
Mamma stóð við gluggann og horfði
á regnið og fólkið, sem hraðaði
sér eins og því var unnt. Síðan
sneri hún sér að mér og sagði:
— Ég skil ekki, hvers vegna Rita bauð
þér ekki til sín, María. Hún bauð öllum
öðrum. — Hvers vegna skildi hún einmitt
þig eftir? Þig, sem aldrei hefir gert neitt
á hluta hennar.
Ég leit upp frá saumunum.
— Ég vildi, að þú hættir að
hugsa um þetta, mamma. Ég
er búin að segja þér, hvað hún
sagði við Gerðu, — að ég væri
vökukona bæjarins. — Og er
nauðsynlegt að rifja þetta
upp?
Augun í mömmu, sem voru
venjulega svo blíðleg, skutu
neistum.
— Vökukona bæjarins! —
Vegna þess, að þú þolir ekki
að sjá fólk þjást og hjúkrar
sjúkum og fátækum! Það er
naumast! Ég vildi gjarnan tala
við stúlkuna. En annars er
þetta engin minnkun fyrir þig,
góða mín.
Ég andvarpaði.
— Þú hefir rétt fyrir þér,
mamma. Það er heimskulegt,
að kæra sig ekki kollótta um þess háttar,
en mig langaði til að hitta Karl Berg í
kvöld. Þú veizt, að hann fer á morgun,
og ég hefi aldrei séð hann núna.
— Þið hafið alltaf verið kunningjar,
síðan þið voruð í skólanum?
— Já, en nú er hann orðinn læknir og
líklega búinn að gleyma mér. Ég sneri mér
undan til að dylja tárin.
Mamma strauk hár mitt.
— Þú ert alveg eins falleg og aðrar
ungar stúlkur, María mín. Þær eru grann-
ar og lágvaxnar, — en þú . . .
— Stór og klunnaleg vökukona, sagði
ég og brosti. — En komdu, mamma. Ég
ætla að hjálpa þér í rúmið.
Ég bar hana svo að segja upp stigann.
Ég hafði hjúkrað henni síðan um sumar-
ið, er hún datt og fótbrotnaði. Fyrrver-
andi vinkonur mínar gerðu bersýnilega
gys að mér, af því að ég skemmti mér
ekki með þeim.
Það rigndi stöðugt, og ég hélt áfram
að sauma. Allt í einu var barið á eldhús-
dymar, og þegar ég lauk þeim upp, stóð
Niels litli, sonur nágranna okkar, holdvot-
ur fyrir framan mig.
— Ó, getið þér ekki komið heim til
okkar, ungfrú. Mamma er orðin svo veik,
og pabbi er ekki heima. — Ég veit ekki,
hvað ég á að gera.