Vikan - 10.08.1939, Blaðsíða 10

10
VlKAN
Nr. 32, 1939
anlegt var, voru úr gleri og stálí — —.
Einn morgun, þegar Kristín sat í hnipri
í einum þægindastólnum, sem minnti öllu
helzt á uppskurðarborð, kom Jóhann inn
með bréf í hendinni.
— Svei mér! hrópaði hann undrandi,
— ef þetta er ekki frá-----jæja, veiztu
hverjum?
— Nei, en ég býst við, að þú hafir í
hyggju að trúa mér fyrir því.
— Það er frá málafærslumanninum. Páll
frændi hefir arfleitt okkur.
— Að hve miklu?
— Ættum við ekki að
fara þangað og athuga
skranið, sagði Jóhann. —
Það getur verið, að þar sé
eitt eða tvö málverk, sem
við getum notað.
— Nei, þakka þér fyrir!
Hvað ættum við að gera
við þau ? Þér hefir vonandi
ekki dottið í hug að hengja
þau upp? Mér finnst nóg
að hafa heimsótt hann
einu sinni. Mér dettur ekki
JkRf tBRlHHI
Hjónaband Jóhanns og Kristínar var
tízkunni jafn samkvæmt og íbúðin
þeirra. Madame reykti mun meira en
monsieur, og monsieur var mun ástleitn-
ari en madame. Hann notaði allskonar ilm-
vötn, hún vínanda. Henni þótti fátt eins
gaman og að aka bíl með fullum hraða.
Hún hafði afarlítinn áhuga á bókmennt-
um, hann alls engan. Ef til vill hefir ástæð-
an verið sú, að þau hafi verið sannfærð
um fullkomleika sinn og þótzt vita allt, þó
að þau hefðu ekkert lært. Þeim kom sam-
an um, að gamalt fólk — en það var fólk,
sem komið var yfir fertugt — væri óþol-
andi og skiptu sér því eins lítið af því og
þau gátu. Þau voru á eilífum þönum í kaffi-
boð, á knæpur, veitingahús og kvikmynda-
hús. Þegar þau voru heima, sem sjaldan
var fyrir miðnætti, var það aðeins til að
borða og sofa.
Ibúðin var auðvitað útbúin samkvæmt
nýjustu tízku. Á veggjunum var
ekki ein einasta mynd, og hús-
gögnin, sem voru eins fá og hugs-
Smásaga.
— Öllu! Það er að segja: engu! Hann
arfleiðir okkur að vinnustofu sinni, ástin
mín, með öllu, sem í henni er.
— Takk! kallarðu það arf? Ryk 'og
skran frá síðastliðinni öld. Svo að ég minn-
ist ekki á flugur og þess háttar. Ætli hann
sé að hæðast að okkur?
— Það gæti næstum því litið þannig út.
Páll frændi var, eða hafði öllu heldur
verið, listmálari. Hann var sérvitur pipar-
sveinn. Þess vegna hafði fjölskyldan látið
hann sigla sinn sjó. Hann lokaði sig inni í
sjálfum sér og vinnustofu sinni, talaði
aldrei við nokkurn mann og lét nágranna-
konu sína gera hreint fyrir sig, þegar þess
nauðsynlega þurfti, en fyrr ekki.
í hug að fara að óhreinka mig á því að
leita í skraninu hans. Við græðum heldur
ekkert á því. Við yrðum til athlægis.
— Málverkin hans hafa selzt.
— Kannske. En nú er það liðið! Þú ætt-
ir að spyrja skransalann, hvað hann vilji
gefa fyrir dýrðina.
— Nei, það geri ég ekki. En við gætum
farið hinn gullna meðalveg. Mér dettur eitt
í hug — eigum við ekki að bjóða Rósu
frænku arfinn?
— Ágætt. Þú ert ekki eins vitlaus og
þú lítur út fyrir að vera? Hún verður
hrifin, því að hún hefir svo gaman af
gömlu drasli. Það er aðeins ein hætta, að
hún arfleiði okkur að öllu draslinu —
sínu líka — eftir sinn dag. Þá fáum við allt
aftur, en við látum hverjum degi nægja
sínar þjáningar.---------
Þetta var sagt og gert. Jóhann skrifaði
frænkunni og málafærslumanninum. Hjón-
in voru svo önnum kafin við sig og sitt, að
þau gleymdu þessu von bráðar. En einn
góðan veðurdag, fengu þau bréf frá frænk-
unni. Hún skrifaði:
— Börnin mín góð! Ég er ykkur þakk-
látari en ég get með orðum lýst og ég
verð að játa, að ég varð undrandi, því að
ég hélt, að þið væruð eins og unga kyn-
slóðin og hugsuðuð aldrei um gamla fólkið.
— Það er naumast hún er ástúðleg,
tautaði Kristín.
— En mér hefir skjátlazt, og ykkur er
óhætt að treysta því, að peningarnir komu
sér vel.
— Peningamir! Ég skil ekkert! Krist-
ínu Igjð ekki vel.
— Ég fór í vinnustofu frænda ykkar,
skrifaði frænkan, — til þess að athuga arf-
inn. Já, sérvitur var hann. 1 vinnustofunni
var auðvitað allt fullt af drasli og rusli, en
það er ekki nema von, þar sem enginn
skipti sér af honum, þó að hann hafi ekki
Framh. á bls. 21.