Vikan - 10.08.1939, Blaðsíða 24

EíW***..*,

— Ó, ég er búin að hafa svo mikið fyrir
þ’éssárí iíftryggfcigu mánhsms'mms’ áð''eg‘vírai
nú næstum bví heldur að hann hefði aldrei
dáið.
Uss — kuldi! segir þú. Þú hefðir átt að vera
hér 1929. Þá var svo kalt, að við félagi minn
urðum að slá ölið í stykki og borða það eins
og brjóstsykur.
— Pabbi getur rakað sig án þess
að taka út úr sér vindlinginn.
— Það er ekki mikið. En pabbi
minn getur klippt neglumar á öllum
tánum á sér, án þess að fara úr sokk-
unum.
Ungfrúin: — Góðan daginn. Ætli
Jón Jónsson, stúdent, sóheima núna?
Ég er nefnilega systir hans.
Konan, sem kemur til dyra: -—• Það
er ákaflega merkilegt, stór merki-
legt, Ég er nefnilega móðir hans.
— Ég læt ekki kyssa börnin min.
— Ekki ég heldur, en mér er
ómögulegt að koma í veg fyrir það.
— Nú, þvi ekki það ?
— Af því að stelpurnar minar eru
báðar komnar um tvítugt.
Svo þér hafið slátrað svininu
— Hvemig dirfist þér að kyssa mig?
— Jú, sjáið þér til, kæra ungfrú. Það sem þér viljið, að menn-
imir gjöri yður, skuluð þér og þeim gjöra.
Nei, það var nágranni minn,