Vikan - 21.09.1939, Qupperneq 19

Nr. 38, 1939
VIKAN
19
FUIDIB FÉ.
*
Iíslenzkutímanum var kennarinn að
skýra út fyrir nemendunum, hvað væri
fundið fé.
— Ef þið finnið eithvað á götunni, sem
«r einhvers virði, þá er það fundið fé, sem
þið megið ekki stinga í ykkar eigin vasa,
heldur verðið þið að afhenda það á lög-
reglustöðina, sagði hann að lokum.
— Já, þá fær maður fundarlaun, bætti
einhver við. — Það fékk pabbi minn. Hann
fann einu sinni armbandsúr á götunni, fór
með það á lögreglustöðina og daginn eftir
fékk hann tíu krónur í fundarlaun.
Augu Viggós leiftruðu af hrifningu og
ákafa. Hugsið ykkur, tíu krónur!
— Mega litlir strákar finna fundið fé?
spurði hann.
— Já, auðvitað, svaraði kennarinn bros-
andi. — Ef þú hefir augun opin, getur ver-
ið, að þú hafir heppnina með þér.
Viggó langaði mest af öllu til þess að
leggja strax af stað og reyna að finna
eitthvað. Hann gat ekki gleymt tíu krón-
unum.
Hann varð fyrstur út úr skólanum þann
daginn. Hann skoðaði götuna vandlega, en
varð einskis vísari. Jæja, það hafði enginn
sagt, að fundna féð lagi fyrir utan skól-
ann.
Á allri heimleiðinni leit hann niður fyrir
sig, svo að hann missti ekki af neinu.
Þegar hann kom heim var hann méð
blýantsstúf, einseyring og ryðgaða öryggis-
nál.
— Ég skal sýna þér, að ég skal finna
ýmislegt, sem er meira virði en þetta, þeg-
ar ég er orðinn æfðari, sagði hann við leik-
bróður sinn. — Maður getur fundið allt
mögulegt, bara, ef einhver hefir týnt því.
Litli drengurinn horfði hrifinn á hann.
Síðan leit hann í kringum sig.
— Getur maður líka fundið hjól ? spurði
hann allt í einu. — Ég veit nefnilega um
eitt.
Viggó komst allur á loft. — Ertu viss
um þetta? Ég á við, að einhver hafi týnt
hjólinu ?
— Já, það er hjólið, sem stendur þarna
við girðinguna. Það hefir staðið þarna í
allan dag.
Viggó starði hugfanginn á hjólið. Það
var nú einhvers virði að finna þetta.
— Ef þú værir í skólanum, gætir þú
fundið þetta sjálfur, en þú veizt einu sinni
ekki, hvar lögreglustöðin er.
Litli strákurinn játaði fúslega þekking-
arleysi sitt. Hann var ánægður, þó að hann
fengi ekkert annað en að horfa á. — Viggó
greip í stýrið og ætlaði af stað. Því miður
var hjólið læst, og þegar hann reyndi að
draga það af stað, var barið harkalega í
rúðu á annarri hæð.
Litli strákurinn lagði hendurnar á bak-
Barnasaga
iiiiiiii m iiiiiiimiiiii ii imi ii inm •••••••••>>
ið og labbaði rólega af stað, en Viggó
hljóp skelfdur í burtu —-------.
Nokkrum dögum síðar varð Viggó að
ósk sinni. Hann fann dálítið — — —.
Það var gömul, svört vasabók með skrif-
uðum blöðum. Þar voru kynlegar tölur og
dularfullt krot. Hún hlaut að vera ein-
hvers virði, eins þykk og hún var.
Það var ekki heldur laust við, að móðir
hans væri hrifin af bókinni, og að lokum
labbaði hann með bókina niður á lögreglu-
stöð.
— Ekki vantar á þig stærðina, sagði
gamli lögregluþjónninn vingjarnlega. —
Hvað heitir þú í dag?
Hann hét Viggó, gat hann stamað um
leið og hann dró fram bókina.
Lögregluþjónninn blaðaði í bókinni og
sá, að hún var öll krotuð barnalegum teikn-
ingum. Á einum stað stóð Friðrik stórum
stöfum.
— Þetta lítur út fyrir að vera stílabók.
Þú skalt fara með hana og reyna að teikna
eins og Friðrik.
Þegar lögregluþjónninn sá, hvað Viggó
var vonsvikinn, kenndi hann í brjósti um
hann.
•— Heyrðu, Viggó, ætli þetta sé ekki
símanúmerið hjá Friðriki? Við skulum
reyna að hringja.
I símann kom kona. Lögregluþjórminn
sagði henni frá Viggó og fundi hans.
Konan greip fram í fyrir honum með því,
að hann hefði hringt í vitlaust númer. Á
heimilinu væru engin börn,
— Nei, sagði lögregluþjónninn hlæjandi,
— þú græðir ekkert á þessari bók. Ég ætla
að gefa þér krónu fyrir það, hvað þú varst
góður að koma með hana.
Viggó lallaði í öngum sínum heim.
Auðvitað voru vonbrigðin honum sjálf-
um að kenna, þar sem að hann hafði
ímyndað sér, að bókin væri svo mikils
virði. Nú var hann gersamlega eyðilagður.
Um kvöldið þegar Viggó, mamma hans
og pabbi voru að hlusta á útvarpið, tók
mamma hans eftir því, að hann var með
tárin í augunum.
— Kjáninn þinn, sagði hún. — Hvernig
dettur þér í hug------, lengra komst hún
ekki, því að þau tóku að hlusta.
— Við höfum lofað að flytja þessa til-
kynningu. Lítill drengur, Viggó að nafni,
sem hefir fundið vasabók, gefi sig fram.
Frægur eðlisfræðingur tapaði þessari bók,
en í henni eru margar, dýrmætar teikning-
ar. Hann sneri sér til lögreglustöðvarinn-
Vigg'ó greip í stýrið og ætlaði af stað,
ar, og þar var honum sagt, að Viggó hefði
ætlað að afhenda bókina, en hún hefði ver-
ið talin einskis virði. Ef Viggó á bókina
enn, fær hann góð fundarlaun, ef hann af-
hendir prófessornum hana.
Viggó varð reglulega hreykinn, þegar
hann fór með mömmu sinni til þess að
skila bókinni.
Þegar mamma hans sagði konu prófess-
orsins, að lögregluþjónninn hefði haldið,
að barp ætti bókina, fór hún að skelli-
hlæja og sagði:
— Maðurinn minn hefir þann slæma
vana að krota og krota þegar hann er að
hugsa. Vinnukonan kom í símann, og hún
hefir ekki áttað sig á þessu: „Friðrik".
Jæja, Viggó fékk fundarlaun, sem voru
miklu meiri en fundarlaun mannsins, sem
fann armbandsúrið.
—• Hvemig vakti prinsinn Þyrnirós?
Lísa litla: . . . ?
— Þú veizt það. Hvað gefur mamma
þín þér á morgnana, þegar hún vekur þig?
Lísa litla: Fulla skeið af lýsi.
#
— Hvers vegna ertu að hlaupa, drengur ?
— Til þess að forða tveim strákum frá
því að slást?
— Hvaða strákar eru það?
— Sveinn og ég.
#
Frissi skrifar heim úr skólanum: — Og
svo lékum við gamanleik, sem hét „Ham-
let.“ Sumir áhorfendurnir höfðu séð hann
áður, en hlógu samt . . .
#
— Mamma, — hvernig komast engl-
arnir í náttkjólana sína utan yfir vængina ?
#
— Mamma, er hárvatn í þessari flösku?
— Nei, lím.
— Nú, það er þess vegna, sem ég næ
húfunni ekki af höfðinu.
*
— Álítið þér mig vera bjána?
— Nei, en mér getur skjátlazt.