Vikan - 22.08.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 34, 1940
gat nokkru sinni gert sannfærandi í sög-
um sínum.
Þegar bókin kom út tveim árum seinna,
bauð kvenfélagið í San Jose kvenritdóm-
ara, Mira McClay að nafni, að koma og
halda fyrirlestur um „Martin Eden“. I
fyrirlestrinum tætti frú McClay aðalkven-
persónu sögunnar í sundur, sagði að hún
væri huglaus og veik-
geðjá og hefði eyðilagt
með því bæði sitt eigið
líf og líf Martins Eden.
Hana grunaði ekki, að
föla grannleita konan,
sem sat í fremstu röð
og horfði á hana sorg-
mæddum augum, væri
Mabel Appelgarth.
Þegar þau höfðu siglt
í tuttugu og sjö daga,
og stefnið, sem Jack
hafði verið svo hreykinn
af, hafði stungið sér
hvað eftir annað svo
djúpt í öldurnar, að það
virtist aldrei ætla að ná
sér upp aftur, sáu þau
land fram undan. Jack
gramdist, hvað hann
hafði reiknað skakkt,
því að samkvæmt út-
reikningum hans áttu þau að vera hér
um bil 160 kílómetra frá næstu eyju.
En það kom brátt í ljós, að þetta var tind-
urinn á eldf jallinu Haleakala, sem er 10
þús. fet yfir sjávarmál, og fjarlægðin
reyndist vera 160 kílómetrar. Þegar hann
uppgötvaði það, varð hann enn hreyknari
heldur en þegar hann kornungur stýrði
„Sophie Sutherland" í gegnum fellibylinn
úti fyrir Japansströndum.
Gufubátur frá
lystisnekkjuklúbbn-
um á Hawaii kom
til móts við „Snark-
en“ og færði þeim
blöð með skeytum
frá Ameríku um
það, að „Snarken“
hefði farizt. For-
maður klúbbsins
bauð hann velkom-
inn til Hawaii og
dró hann' inn á
„Perluhöfnina“. ~
Jack var fengið hús
til umráða í Hilo.
Á hverjum morgni
vaknaði hann við
söng mynafuglanna, og niður að fagur-
grænu lóninu, þar sem hann baðaði sig,
voru aðeins fáein skref. Hann borðaði
morgunverð undir trjánum við borð, sem
Tochigi hafði stráð rauðum hibiscus og
grænum koralögnum. Eftir morgunverðinn
sat hann í bláum slopp og skrifaði við lítið
skrifborð, sem sett hafði verið á grasblett-
inn. Hann lýsti öllum þeim erfiðleikum,
sem hann átti við að stríða áður en hann
kom „Snarken" á flot; hann sagði frá þeim
þúsundum bréfa, sem hann hafði fengið
frá fólki, sem gjarnan vildi komast í þessa
ævintýralegu ferð, og hann lýsti því,
hvernig „Snarken" villtist, af því að Ros-
coe kunni ekki að stjórna skipi, og hvernig
honum sjálfum tókst að komast á rétta
leið.
Hann var í miklum f járkröggum, grein-
arnar voru vel skrifaðar og skemmtilegar,
og það var auðvelt og selja þær.
Fyrstu tólf dagana, sem „Snarken“ lá í
„Perluhöfninni", kom Jack ekkert um
borð. Þegar hann réri um borð á þrettánda
degi, sá hann, að þilfarið hafði aldrei ver-
ið hreinsað, og að það var að grotna í
sundur undir hitabeltissólinni. Hann rak
samstundis Roscoe Eames og Herbert
Stoltz af og sendi þá aftur til Californíu.
í Ameríku báru blöðin út þann orðróm, að
slegið hefði í hart um borð í „Snarken“
og tveir menn farið af. Af því að Jack
vildi ekki særa Ninettu Eames með því
að koma upp um Roscoe, gerði hann enga
tilraun til að afsaka sig.
Jack og Charmain voru eina viku á
holdsveikra-eyjunni Molokai. Þau skeyttu
ekki um neinar varúðarreglur og umgeng-
ust sjúklingana eins og þeir væru alheil-
brigðir. Sjúklingarnir grátbáðu Jack um
að skrifa grein, sem segði sannleikann um
þessa illræmdu eyju, svo að heimurinn
fengi að vita, að þeir lifðu þar góðu og
hamingjusömu lífi. I greininni „Holds-
veikissjúklingarnir á Molokai", sem Jack
skrifaði undir eins og hann kom aftur í
húsið sitt í Hilo, gaf hann átakanlega en
fagra lýsingu á dvöl sinni þar.
Um miðjan október
sigldi Jack London frá
Hilo í áttina til Marque-
saseyjanna með útlærð-
an skipstjóra og hol-
lenzkan sjómann í stað
þeirra tveggja, sem
hann hafði rekið af.
Warren skipstjóri hafði
setið í fangelsinu í
Oregon, ákærður fyrir
morð, en hafði verið lát-
inn laus vegna skorts á
sönnunargögnum. Her-
mann hafði verið skip-
stjóri á fiskiskútu föður
síns og stundað veiðar
úti fyrir ströndum Hol-
lands. Ef Jack hefði
verið svo skynsamur, að
ráða slíka menn til að
byggja „Snarken“ eða
sigla honum til Hawaii,
hefði hann getað sparað sér 20.000 dollara
og margs konar erfiðleika. Sá eini af hinni
upprunalegu skipshöfn, sem reyndist stöðu
sinni vaxinn, var Martin Johnson, sem
var hafinn til æðri metorða og gerður að
vélstjóra og reyndist upp frá því ómiss-
andi um borð í „Snarken“. Á þessari
tveggja ára langferð reyndist Charmain
einnig Jack fylhlega samboðin. Hún var
kjarkmikil og lífsglöð og dugði bezt, þegar
mest var að gera og
hættan var mest.
Ef Jack hefði óskað
sér konu, sem gæti
fylgt honum í gegn-
um þykkt og þunnt,
þá var Charmain sú
rétta.
Nokkrum dögum
eftir að þau höfðu
lagt af stað frá
Hilo, sló Jack upp í
bókinni með leiðar-
lýsingum fyrir syðri
hluta Kyrrahafsins,
og sá þar, að eftir
því sem bezt væri
vitað, hefði ekkert
seglskip farið þessa leið frá Hawaii til
Marquesaseyjanna, vegna þess, að suð-
austan staðvindurinn og straumarnir við
miðjarðarlínuna gerðu það ókleift að sigla
‘hana. — En hið ómögulega getur ekki
aftrað „Snarken“, sagði Jaek og hélt von-
góður áfram til suðurs. — Annar áfang-
inn á þessari ævintýralegu ferð var nú haf-
inn, hann færir í skauti sínu enn meiri
erfiðleika í sambandi við „Snarken" og
ferð Jacks kringum hnöttinn.
Enginn af skipshöfninni á „Snarken" gat leyst það verk af hendi, sem hann var ráðinn til.
Verstur var þó Roscoe Eames skipstjóri, sem ekki hafði hugmynd um, hvernig átti að
ákveða stöðu skipsins. Jack varð sjálfur að fara að læra siglingarfræði. Hér sést hann
með sekstantinn.
,,Snarken“ úti fyrir einni af Suðurhafseyjunum. Verið er að setja björgunarbátinn á flot eftir
að hann hefir verið skoðaður.