Vikan - 22.08.1940, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 34, 1940
7
Landsbanki Islands
eykur húsrými sitt.
Bankinn hefir nú öðlazt glæsilega
og haganlega viðbót við sín fyrri
húsakynni.
Á í'östudagskvöldið, 16. ágúst, bauð bankastjórnin rík-
isstjórn, blaðamönnum og nokkrum fleiri gestum að
skoða hin nýju viðbótarhúsakynni bankans.
Hluti af nýja salnum í Landsbankanum.
Georg Ólafsson bankastjóri ávarpaði
gestina og rakti byggingarsögu bankans.
Skýrði hann frá því, að bankinn hefði tek-
ið til starfa 1. júlí 1886 í húsinu nr. 3 við
Bankastræti og verið þar í 12 ár, unz hann
flutti í hús það, er bankinn lét reisa við
Austurstræti. Það hús eyddist í brunan-
um mikla 1915 og var þá bankinn um stund
í núverandi pósthúsi og um tíma, þar sem
Reykjavíkur Apótek er nú. Á árunum 1922
og 1923 lét svo bankinn endurbyggja hús-
ið við Austurstræti og flutti í hið nýja
húsnæði 1. marz 1924.
Viðskipti bankans hafa á undanförnum
árum aukizt svo mjög, að um all-langt
skeið hefir verið þröngt við afgreiðslu, og
hefir það verið til mikils baga.
Síðan skýrði bankastjórinn frá viðbótar-
byggingunni á þessa leið.
„Byggingarframkvæmdir hófust í ágúst 1938,
og var steypuvinnu lokið í febrúar 1939.
Stærð neðri hæðar og kjallara hvors um sig
er 234 fermetrar, efri hæðar 82 fermetrar, en
byggingin er tvær hæðir og kjallari. Uppbygg-
ing hússins var að ýmsu leyti hin vandasam-
asta, og má t. d. geta þess, að sjávar gætir 2
metra ofar neðsta gólfi, þegar stórstreymt er, og
meðan steyptar voru súlur, hvíldi norðurhlið
bankahússins og suðurhlið Ingólfshvols á bráða-
birgða trésúlum. Styrkleiki súlnana og veggja
er miðaður við það, að hægt verði að hækka
bygginguna um tvær hæðir, og er þá ætlunin, að
Ingólfshvoll verði rifinn, en byggingin nái þá yfir
um horn Pósthússtrætis og Hafnarstrætis.
Mestan hluta kjallaráns taka aðalféhirzla og
verðbréfageymsla bankans og nauðsynleg her-
bergi í sambandi við þær. Þar er og herbergi fyrir
seðlagreiningu og eyðingu seðla, sem teknir hafa
verið úr umferð.
Á fyrstu hæð er viðaukinn við afgreiðslusal,
sérstök herbergi fyrir endurskoðun og skrifstofu-
stjóra auk eldtraustrar geymslu og snyrtiher-
bergja. Stærð eldri salar er um það bil 253 fer-
metrar, en hins nýja 260 fermetrar, og er þvj
afgreiðslusalur bankans nú samtals 513 fermetr-
ar. Afgreiðslurými við disk eldri hlutans er um
það bil 18,5 metrar, en við breytinguna eykst
það um 38,5 metra og er því nú samtals 57
metrar.
Innanhússmunir og diskur eru gerðir úr cellu-
loselakkbornu ahorni. 1 disknum er komið fyrir
spjaldskrám og þvi um líku til notkunar við af-
greiðslu. I afgreiðslusal eru bólstruð húsgögn,
klædd íslenzku sauðskinni, til afnota fyrir við-
skiptamenn, en skrifborðsstólar eru klæddir ís-
lenzkum vefnaði.
Upphitun er með þeim hætti, að dælt er inn
hreinsuðu, hæfilega heitu og röku lofti, en óhreint
loft er sogað út við fótalista. Hvort nægilega
heitt er í sölum og skrifstofum, má sjá á þar til
gerðum mælum (Permostat) í sjálfu ketilrúm-
inu.
Raflýsing salarins er óbein (indirekte) og
blandað saman kvikasilfur- og dekalominperum,
til þess að birtan verði sem líkust dagsbirtu. Sér-
stakir* rafgeymar eru í kjallara fyrir bókhalds-
vélar og varalýsingu, ef rafkerfi bæjarins bilar
um stund.
Á efri hæo eru 6 skrifstofuherbergi auk
snyrtiherbergja og þess háttar.“
Teikningarnar gerði Gunnlaugur Hall-
dórsson arkitekt og hafði hann daglegt
eftirlit með öllum framkvæmdum, en að-
stoðarmaður hans við húsgögn var Skarp-
héðinn Jóhannsson húsgagnateiknari. —
Allt verkið er unnið af íslenzkum iðn-
aðarmönnum og er sannarlega skemmti-
legt að sjá, hve smekkvísir og færir þeir
eru í greinum sínum, því að allur frágang-
ur tayggingarinnar er þeim tii mikils sóma.
Slcaklct
fAumoA.
Smásaga eftir
Þórunni Magnúsdóttur.
Eg tók eftir honum undir eins og ég
kom inn í stofuna, þó að margt fólk
væri þar fyrir. Hann er einn af þess-
um glæsilegu óreglumönnum, sem konan
elskar og fyrirgefur og getur ekki gleymt
þótt hún giftist reglumanninum, sem aldrei
stígur víxlspor á hinum þrönga vegi
dyggðanna. Hann sat í hálfu hvarfi við
pálmasúluna, hallaði sér aftur í sætinu,
hugsi og þreytulegur og lagði ekkert til
samræðunnar, sem spannst við komu mina,
Þó mátti sjá þess merki, að hann hlustaði,
einkum fannst mér, þegar ég talaði. Það
barst í tal, að ég hefði einn vetur haft síma.
Ég sagði að símanúmerið mitt hefði verið
heillanúmer, ég hefði verið alveg sérstak-
lega heppin þennan vetur. Einhver spurði
eftir númerinu og ég svaraði. Þá rétti
hann úr sér í sætinu og áhugaglampa brá
fyrir í augum hans.
,,Svo að það voruð þér,“ sagði hann með
sterkum áherslum.
„Hvað með mig?“ spurði ég forviða.
„Munið þér eftir manni, sem oft fékk
skakkt númer? Skakka númerið voruðþér.“
„Nei, hættið þér nú,“ sagði ég og fór
að hlægja. En nú var röðin komin að mér
með að spyrja: „En maðurinn, sem fékk
skakka númerið, voruð það þér?“
,,Já,“ svaraði hann. „Og ég skal segja
yður, að ég var dálítið ástfanginn af yður,
þennan vetur. Það var víst ekki alltaf
óviljandi, sem ég fékk skakkt númer. En
einu sinni . . .“ Hann þagnaði skyndilega
eins og hann hefði horfið frá því, sem hann
ætlaði að fara að hefja máls á.
„Ástfanginn af rödd í síma,“ sagði ég
og hló við til þess að breiða yfir það, að
þetta kom dálítið við mig.
„Já, einmitt. Rödd í síma gefur ímynd-
unaraflinu byr undir báða vængi. Ég fór
að gera mér í hugarlund, hvernig hún
mundi vera í sjón og raun, þessi stúlka,
sem átti röddina í símanum. Gáið þér nú
að því, að það var hreint ekki svo sjaldan,
sem þér svöruðuð mér í síma, og þér voruð
allavega fyrirkölluð, þreytt og stúrin, af-
undin yfir ónæðinu, en þó langoftast frísk-
leg, glöð og vinsamleg. Stundum slóuð þér
á spaug við þennan kynduga unga náunga,
sem svo þráfaldlega villtist í símanúmerið
yðar. Mér fannst ég hafa talsvert efni til
að viða úr. Þér voruð krossgáta, sem ég
Ieitaðist við að leysa, og nú þegar ég hefi
séð yður finnst mér að lausnin muni vera
rétt. Þér voruð smáæfintýri í lífi mínu
þennan vetur, htla símafröken. En ég átti
annað stærra æfintýri. — Og eitt sinn
gerðuð þér mér slæman grikk . . .“
Framhald á bls. 15.