Vikan - 22.08.1940, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 34, 1940
15
SKAKKT NÚMER. Frh. af bls. 7.
Hann starði þögull fram undan sér og
kinkaði nokkrum sinnum kolli eins og í
leiðslu.
„Þér megið til að segja mér frá því,“
hað ég áköf.
„Rekur yður minni til þess, að einu sinni
hringdi síminn yðar um hánótt. Þér hafið
sjálfsagt hrokkið illa upp og sárgramist
ónæðið. Mér finnst ég sjá það fyrir mér,
hvernig þér hafið risið upp úr hvíta hreiðr-
inu yðar með stýrur í augunum og þyril-
koll, seilzt eftir símatólinu og haldið því
brot úr mínútu í hönd yðar. Það andar-
tak hélduð þér á lífshámingju minni í þess-
ari litlu, heimsku, miskunnarlausu hönd.“
„Aa,“ sagði ég og kreppti ósjálfrátt
mína seku hönd.
„Þér hirtuð ekki um að vita hver friðar-
spillirinn væri og lögðuð símtólið frá yður
á borðið, hringingin hætti, þér hrifust aft-
ur inn í draumadúrinn yðar. En þetta varð
þess valdandi að við vorum í símasam-
bandi alla nóttina.“
Ég mundi vel eftir þessu. Ég var að
leiðrétta stíla fram á nótt, sofnaði út frá
höfuðverk og leiðindum og hrökk svo upp
við hringinguna, þegar ég var nýsofnuð.
Morguninn eftir var búið að slíta síma-
sambandinu, svo að ég gerði mér ekki nein-
ar áhyggjur út af aðförum mínum um
nóttina.
„Mér þykir þetta afar leitt, ég vona, að
það hafi ekki verið mjög slæmt fyrir
yður.“
„Jú, það var mjög slæmt.“
-----Við, sem höfðum hitzt í þessu
gestaboði, vorum öll glöð og hreif og opin-
ská hvort við annað, við gröfum ekki gull
okkar í jörðu, heldur stráðum því um-
hverfis okkur þetta ógleymanlega kvöld.
— Við tvö, sem eitt sinn vorum aðeins
raddir í síma, hvort fyrir annað, settumst
á bak við pálmann og héldum áfram að
kynnast.
--------„Fæstum verður þess auðið að
lifa nema fáar unaðarstundir. En það eru
minningarnar um þessar stundir, sem við
veljum okkur til fylgdar til lífsins yztu
endimarka. — Veturinn, sem ég villtist til
yðar, litla símafröken, unni ég ungri
stúlku. Ég unni henni af heilum hug og
átti engar óskir, sem ekki voru á einhvern
hátt tengdar við hana. Ég undraðist sjálf-
an mig, því að slíkt hafði ekki hent mig
áður. Við urðum góðir vinir, hún átti allan
trúnað minn, ekkert brot mitt né brek var
henni hulið. Ef til vill sýndi ég henni of
mikið af sjálfum mér. Hún sá mann, sem
var sekur um margt og hafði verið sundr-
aður fram til þessa. Hún treysti mér ekki
til fulls, trúði mér ekki fyrir sjálfri sér.
Það var þungt, litla vina. Svo leið að skiln-
aðarstundinni, ég var í sárum og ég sýndi
henni sár mín. Enn í dag veit ég ekki,
hvort það var vegna þess að hún unni mér
eða aðeins vegna þess að hún komst við
af angurhyggju minni og vonleysi, að hún
hét mér ástarhótum sínum hina síðustu
nótt, sem hún dveldi hér, áður en hún færi
til langdvalar í fjarlægð. Fyrir henni hefir
vakað að gefa mér dýrmæta gjöf, unaðar-
stund, sem síðar meir mundi lýsa upp
auðnir lífs míns. Ég hefi skilið það svo, að
hún hafi valið síðustu nóttina til þess að
minningin um ástafund okkar fylgdi okk-
ur ómyrkvuð af seinni endurfundum. Hún
var stórlát og siðferðilega sterk, vafalaust
hefir það verið rétt frá hennar sjónarmiði,
að gefa mér þessa einu stund til ógleym-
anlegrar minningar. En ég ól vonir í
brjósti, sem ég duldi fyrir henni. Þessa
nótt ætlaði ég að sigra, ég ætlaði að vinna
ást þessarar ungu stúlku, svo að okkur
gæti ekkert skilið. —
Síðasta kvöldið var hún í samkvæmi hjá
vinafólki sínu, á tiltekinni stundu ætlaði
hún að vera komin heim til sín og þá átti
ég að hringja til hennar og vita, hvenær
ég mætti koma. Hún ætlaði að ljúka upp
húsinu fyrir mér og taka á móti mér í and-
dyrinu. Þrátt fyrir sína heilsteyptu skap-
gerð, var hún talsvert fyrir að setja á svið,
skapa áhrifaríkar stundir. Ég vissi, að
hún ætlaði að vefja mig unaði frá þeirri
andrá að ég stigi inn fyrir hennar húsdyr.
— Hvorugu okkar kom til hugar, að hin
einfalda ráðagerð okkur yrði óhaldkvæm
í framkvæmdinni, en svo reyndist þó.
Á tiltekinni stundu hringdi ég, og fyrir
einhverja óskiljanlega glettni örlaganna
lenti ég á yðar númeri, og yðar hönd kast-
aði teningnum um gæfu mína. — Þarf ég
að fjölyrða um hvernig fór? Ég beið eftir
því að þér ryfuð símasambandið, svo að
ég gæti uppfyllt skilyrðið, sem mér hafði
verið sett. Þegar biðin var orðin mér
óbærilega löng, fór ég út, en kom að luktu
húsinu, þar sem hún átti heima. Síðar
komst ég í síma, en þá svaraði hún ekki.
Þessi þrautanótt leið svo til enda, að ég
fékk ekki að sjá hana. Síðan hefi ég hvorki
séð hana né heyrt frá henni. Ég skrifaði
henni eitt bréf, en veit ekki hvort það
hefir komizt til skila.
Hvernig sem tilfinningum hennar gagn-
vart mér hefir verið varið, þá veit ég, að
þær hafa ekki staðizt raun þessarar næt-
ur. Hún, hin sterka, stolta kona, hafði boð-
ið mér ást sína í fullri vitund um gildi
þeirrar gjafar, og ég hafði hafnað henni
með þögn minni og fjarveru. Það var
stærri smán en hún gat fyrirgefið.
Þetta var örlaganótt. Ég hefi þrásinnis
lagt þá spurningu fyrir mig, hvort ég
mundi hafa átt sigri að fagna, ef þér hefð-
uð ekki hindrað fund okkar. En hvað, sem
því leið, hefði hún eflaust gefið mér þá
yndislegu minningu, sem hæfust væri til
hinztu fylgdar. —“
„Skiljið þér nú, litla örlaganorn, að mér
finnst, að þér eigið mér skuld að gjalda?“
-------Hann fylgdi mér heim um nótt-
ina.
Það, sem síðar gerðist er önnur saga.
Svör vid spurningum á bls. 2:
1. Charles Lindbergh, 1927, frá
New York til París.
2. Gísli Sveinsson.
3. Johan Strauss.
4. Hvannadalshnúkar.
5. My' D, C og L.
6. Víkingur.
7. Silfur.
8. Hvergi. Þeir hafa orðið til við
kynblöndun í norskum refabú-
um og eru hvergi annarsstaðar
til.
9. Tirana.
10. Á Skarðsströnd við Breiðafjörð.
Gerist áskrifendur ad VIKUNNI!
Afgreidsla: Austurstrœti 17, Rvik. Simi5004.
Veró: Kr. 1,75 á mátiuði. Burðargjaldsfrítt.
Hin miltla hersýning „Kondor-flugsveitanna“.
Hinar frægu ,,Kondor“-flugsveitir ganga fram hjá Göring flugmarskálki. 1 fylgd með Göring eru
foringjar flugsveitanna, þeir von Richthofen fríherra, Sperrle flugforingi og Volkmann flugfor-
ingi. Hersýningin fór fram á Karl-Muck-Platz.