Vikan - 22.08.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 34, 1940
11
Miðiiiiii, a kt||i Ltndðn
Q Framhaldsaga eftir EDGAR WALLACE
„Pér hefðuð ekki átt að láta hann gera það,“
sagði Elsie og stappaði niður fætinum. ,,Þér
vitið, að hann borgar þetta einhverntíma.“
Frú Gritter fnæsti.
„Hann fékk mér þær ekki beinlínis,“ sagði
hún, ,,ég tók þær samkvæmt lögunum."
Elsie starði á hana. „Þér tókuð þær?“ spurði
hún, „tókuð þær úr herberginu hans?“
Frú Gritter kinkaði kolli.
„Samkvæmt lögunum,“ sagði hún.
„Þetta er ekki heiðarlega að farið!“ hrópaði
Elsie.
Frú Gritter varð sótrauð i framan.
„Ekki heiðarlegt!" hrópaði hún skræltri röddu.
„Vogið þér yður að bregða heiðarlegu fólki um
slíkt! “
Það var barið harkalega að dyrum, og án þess
að bíða eftir svari, voru dyrnar opnaðar og tveir
menn komu inn.
„Marion?“ spurði annar þeirra.
„Ég er ungfrú Marion,“ svaraði Elsie og furð-
aði sig á því, hvað þessi óvænta heimsókn ætti
að þýða.
Maðurinn kinkaði vingjarnlega kolli. „Eg er
Colestaff lögregluþjónn," sagði hann, „og ég á
að taka yður fasta, ákæiða fyrir að hafa stolið
114 pundum frá húsbónda yðar, Tack &
Brighten.“
Hún 'féll ekki í yfirlið. Hún stóð grafkyrr eins
og myndastytta. Frú Gritter leit á hana þung
á svip og tautaði: „Ekki heiðarlegt!"
„Hver hefir kært mig?“ spurði Elsie eins og í
leiðslu.
„Herra King Kerry,“ sagði lögregluþjónninn.
„King Kerry — nei, nei!“ hún teygði hend-
urnar biðjandi í áttina til lögregluþjónsins.
„Það er herra King Kerry,“ sagði hann vin-
gjarnlega, „ég'framkvæmi þessa handtöku sam-
kvæmt upplýsingum, sem hann hefir svarið eið
að.“
„Það er ómögulegt — ómögulegt," hrópaði
hún og augun fylltust tárum. „Það getur ekki
verið, það hlýtur að vera misskilningur. Hann
mundi aldrei hafa gert það, hann mundi aldrei
geta gert það.“
Lögregluþjónninn hristi höfuðið. „Það getur
verið, að það sé misskilningur, ungfrú Marion,"
sagði hann vingjamlega, „en það, sem ég segi,
er satt.“
Elsie hneig niður á stól og huldi andlitið í
höndum sér.
Lögregluþjónninn lagði höndina á öxl hennar.
„Komið nú heldur af fúsum vilja," sagði hann.
Hún reis á fætur eins og í leiðslu, tók hattinn
sinn, fór niður stigann með mönnunum og skildi
frú Gritter eftir mállausa,
„Ekki heiðarlegt," sagði hún hvað eftir annað.
„Ja, heyr á endemi! Þeim ferst, þessum búðar-
dömum!"
Hún beið þangað til hún heyrði, að útidýra-
hurðin skall aftur, þá beygði hún sig niður til
að draga fram ferðatöskuna, sem var undir rúm-
inu. Nú var tíminn til að næla sér í ýmislegt smá-
vegis.
9. KAPlTULI.
Konan, sem lagðist ■ rúm Elsiear.
Elsie Marion sat á trérúminu og starði á hvít-
kalkaðan klefavegginn. Hún heyrði kirkjuklukku
slá ellefu. Sex klukkutíma hafði hún verið i varð-
Það, sem slteð hefir hingað til í söguimi.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
„L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sina and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, herra Leete. Kerry hefir gert til-
boð í Gouldingsverzlunina, sem Leete er
einnig eigandi að, en hann vill ekki ganga
að því. Elsie býr hjá frú Gritter í Smith
Street og dóttur hennar, sem er drykkju-
ræfill. Þar býr einnig Gordon Bray, sem
ætlar að verða húsameistari.
haldi, en henni fundust það vera sex ár. Hún
botnaði ekki neitt í neinu.
King Kerry hafði skilið við hana kátur og
glaður eftir hádegið, þegar hann lagði af stað til
Liverpool til að hitta Cyrus Hatparl, sem var
nýkominn frá Ameríku. Hún hafði fylgt honum
á stöðina, staðið þar og rabbað við hann og feng-
ið hjá honum upplýsingar viðvíkjandi störfum
þeim, sem hún átti að inna af hendi daginn eftir.
1 Liverpool hafði hann — að því er lögreglu-
maðurinn sagði — svarið eið að skýrslu, sem
hann hafði lagt fyrir dómarann þar, og eftir
kröfu lögreglunnar í Liverpool hafði lögreglan í
London tekið hana fasta.
Hvers vegna gat hann ekki beðið með þetta
þangað til hann kom aftur? Hún hefði getað út-
skýrt fyrir honum — hvað sem það nú var, sem
útskýra þurfti —, en honum lá víst of mikið á
að kollvarpa þeim framtíðardraumum, sem hann
hafði vakið hjá henni. Allt kvöldið hafði hún set-
ið og velt þessu fyrir sér, leitað að skýringu á
þessum hræðilegu stakkaskiptum, sem hamingja
hennar hafði tekið. En það var gersamlega óskilj-
anlegt og svo átakanlegt, að það var ofvaxið
skilningi hennar.
Hún hafði aldrei haft mikla peninga undir
höndum, hún gerði reikningana upp daglega, og
enginn hafði efazt um, að þeir væru í lagi. En
það var annað dularfullt við þetta: Klukkan átta
um kvöldið hafði hún fengið sendan miðdagsmat.
Það hafði verið komið með hann í vagni frá bezta
•hóteli Lundúnaborgar, Schweizerhof, sem nýbúið
var að opna. Maturinn var svo íburðarmikill, að
hver konungur hefði verið fullsæmdur af. Hún
var ung og hraust, og þó að henni þætti þetta
undarlegt, borðaði hún matinn með beztu lyst.
Þegar hún spurði frá hverjum þetta væri, fékk
hún ekki annað svar, en að maður í Liverpool
hefði pantað hann símleiðis.
Þessi snöggu umskiptí mannsins voru furðuleg.
Hann lét taka hana fasta, ásakaða fyrir að hafa
stolið nokkrum pundum, en samtímis sendi hann
henni miðdegisverð, sem var að minnsta kosti
eins mikils virði.
Klukkan sló eitt. Hún reyndi að sofna, en gat
það ekki.
Klukkan hálf tvö kom einn af kvenvörðunum
niður ganginn og opnaði klefahurðina hennar.
„Þessa leið, ungfrú," sagði hún og Elsie fór á eftir
henni í gegnum aðrar járndyr, upp litinn stiga og
inn í yfirheyrslusalinn. Hún staðnæmdist agndofa
á þröskuldinum, þvi að inn í salnum stóð King
Kerry.
Hann gekk til móts við hana með útréttar
hendur.
„Veslings bam,“ sagði hann, og það var ómögu-
legt að efast um einlægni hans. Hann leiddi hana
að grindunum. Elsie var of undrandi til* að veita
mótspyrnu.
,,Ég held, að þetta sé í lagi, herra dómari,"
sagði hann.
„Það er allt í lagi, herra minn,“ sagði dómar-
inn og brosti til stúlkunnar.
„Þér eruð frjálsar, ungfrú."
„En ég skil ekki ...“ byrjaði hún.
Þá tók Kerry í hönd hennar og leiddi hana út
úr salnurn.
Fyrir utan stóðu þrír bílar og biðu og menn
stóðu í smáhópum á götunni og töluðu saman.
Þeir sneru sér allir við eins og eftir skipun, þegar
þau komu niður tröppurnar og einn þeirra gekk
fram og tók ofan.
„Ég held, að það sé bezt að aka til Fleet Street
107 fyrst,“ sagði hann.
„Það held ég líka,“ sagði Kerry alvarlega.
Hann opnaði hurðina á einum bílnum og hjálp-
aði Elsie inn.
..Bamið riiitt," sagði hann, þegar þau voru orð-
in ein. „Þér verðið að vera vægar í dómum um
mig. Enginn af vinum mínum var í bænum. Ég
varð að grípa til róttækra ráðstafana, einhvers,
sem ég var öruggur um, að ekki gæti mistekizt."
„En — en af hverju?"
Hún fór að gráta og hann tók sér það mjög
nærri.
„Verið sanngjarnar," sagði hann blíðlega, „ég
held, að ég hafi bjargað lífi yðar með þvi að láta
taka yður fasta."
Hann talaði svo einlæglega og alvarlega, að
hún hætti að gráta og forvitni hennar vaknaði
að nýju.
„Ég fékk símskeyti á leiðinni," sagði hann, „ég
fékk það rétt, þegar ég var að koma á stöðina í
Liverpool. Það var frá einum vina minna við
„Monitor", og i því stóð, að í kvöld ætti að gera
tilraun til að myrða yður, af ástæðu, sem ég nú
skil, og sem ég veit, að þér munið skilja seinna.“
„Það er ómögulegt!"
Hann kinkaði kolli.
„Ég hefði getað tilkynnt lögreglunni það, en
ég efast um, að hún hefði tekið það alvarlega. Ég
var dauðhræddur um, að þeir gætu ekki veitt
yður fulla vemd.“
„En hver er það, sem vill mér svo illt ?“ spurði
hún. „Ég á ekki einn einasta óvin.“
Hann kinkaði kolli.
„Þér eigið eins marga óvini og allir aðrir með-
limir þjóðfélagsins," sagði hann, „það er að segja,
þér eigið alla þá menn að óvinum, sem setja sig
upp á móti lögum og rétti þjóðfélagsins.“
Hann sagði ekki meira, fyrri en billinn nam
staðar fyrir framan íbúð hennar. Hinir bílamir
komu á eftir, og þegar þau komu út úr bílnum,
átti Kerry stutt samtal við leynilögreglumennina,
þvi að þessir menn voru frá Scotland Yard og
Pinkerton. Því næst gekk Kerry upp tröppurnar
og barði hart og lengi að dyrum á þessu dirnrna,
þögla húsi.
Hann sneri sér að Elsie. „Er herbergi yðar fram
að götunni?" spurði hann.
Hún hristi höfuðið brosandi. „Ég er hrædd um,
að það hefði orðið full dýrt fyrir mig,“ sagði hún;
„nei, herbergið mitt er á annarri hæð og snýr út
að húsagarðinum. Útsýnið er ágætt inn í eldhús
nágrannans og skemmtisvalir hefi ég algerlega
út af fyrir mig, ef ég bara þori að klifra út á
þær.“
,, Skemmtisvalir ? ‘1
Spurningin var hvöss, og hún flýtti sér að skýra
þessi spaugsyrði. „Ég get klifrað út um gluggann
og út á skáþakið yfir eldhúsinu, mér þykir það í
rauninni gott, þvi áð ég er svo eldhrædd."
„Það er ég líka,“ sagði hann.
Á meðan þau voru að tala, var hurðin opnuð
og Gordon Bray stóð í dyrunum, fullklæddur.
Hann þekkti undir eins Elsie.