Vikan - 27.01.1944, Blaðsíða 5

VTKAN, nr. 4, 1944
5
r | 9 Vegi Ný framhaldssaga: 1 '..n-'.—-4- - , . mar-
r ástarii
"ii:."i.i!g;^:;r:TT" ■■ ■ "V , = Eftir E. A. ROWLANDS =? i
„Ég geri ráS fyrir, aö hún sé þegar búin að
frétta um þœr. Mig undrar það, að þú skyldir
ekki heyra hávaðann, hingað heim.“
Mary fór, til þess að búa sig. En þegar hún var
farin, sá Julian bréfið frá Sergiu, sem lá opið á
stofuborðinu. Hann renndi augunum ósjálfrátt
yfir það, og þegar hann kom að niðuriaginu,
skildist honum allt i einu, hversu harmþrungin
hún myndi vera, og nú vaknaði hjá honum áköf
sjálfsásökun. Hvemig svo sem hún kynni að vera,
þá skildi hann nú, að hún bjó yfir harmi, og
þegar Mary kom inn i stofuna aftur, stakk hann
upp á þvi, að hún skyldi heldur fara til Sergiu,
þrátt fyrir allt. En Mary hélt þvi fram, að Sergia
myndi ekki fara að heiman, þegar húri frétti um
slysið, og það kom líka á daginn, að tilgáta henn-
ar var rétt.
Sergia breytti ákvörðun sinni; hún var sjálf
kyrr, en lét lafði Marion og stúlku hennar fara.
Lafði Marion kom með mótbárur, og áleit, að
•tanchester lávarði myndi ekki líka, að hún færi,
•n hún lét þó að lokum tala um fyrir sér, þar
sem hún æskti einskis fremur en að fara.
Frá þessari stundu gat Julian Armstrong aldrei
komið á sjúkrahúsið án þess að heyra talað um
góðverk Sergiu. Annað hvort var hún þar, eða
hún hafði nýlega verið þar; honum fannst næst-
«m eins og sjúklingamir og hjúkrunarkonumar
gætu ekki talað um annað en þessa ungu stúlku,
aem gladdi þau jafnvel meira með fegurð sinni og
yndisþokka heldur en gjöfunum, -sem hún færði.
Hún var ekki aðeins góð við veslings fólkið, sem
hafði særst í verksmiðjunni, heldur sýndi hún lika
aðstandendum þeirra sjúku mikla ástúð, þeir
■ögðu líka, að enginn gæti fengið þá jafnt til að
gleyma sorgum og mótlæti og hún.
Morgun nokkurn, þegar Julian kom að sjúkra-
Jtósinu, sá hann litla bilinn hennar Sergiu þar
Ifcrrir utan, og augnabliki síðar kom hún sjálf út.
Hún sá hann ekki strax, svo að hann hafði tíma
til að taka eftir því, hvað hún var föl, og dökku
baugunum, sem voru undir fallegu augunum
hennar. Á þessari stundu skildi hann, að hún væri
góð og óeigingjöm stúlka, og þegar honum varð
huðsað til þess, hve hann hefði dæmt hana órétt-
látlega áður, fannst honum eins og hann væri
giæpamaður. Hann ætlaði að snúa við til þess
að komast hjá því að tala við hana, en Sergia
»á hann og rétti honum höndina.
„Þér komið snemma í dag," sagði hún.
„En þér komið þó á undan," sagði hann „lafði
Sergia," bætti hann ósjálfrátt við „leyfist mér
að biðja yður einnar bónar? Eg ætla að biðja
yður um að hlífa yður dálítið. Þér ofréynið yður,
•g þér þolið það ekki."
Lafði Sergia brosti dauflega. „Þér viljið svifta
wrig einu gleði minni," sagði hún, „það er
•kkert að mér" fullyrti hún, „en það hefir nokk-
uð alvarlegt komið fyrir í dag. Handleggurinn
var tekinn af veslings Long; hann var svo hug-
rakkur fyrir uppskurðmn, en núna harmar hann
auðvitað að geta ekki unnið framar."
Hún leit undan, á meðan hún talaði, og Julian
íkildi, að það var vegna þess, að hún vildi leyna
tárum sínum.
Hann fylgdi henni að bílnum og beið þangað
tíl hún hafði ekið á brott, hann leit áhyggju-
fullur á eftir Sergiu. Þegar hann kom inn í
sjúkrahúsið, gelck hann beint að rúminu þar, sem
maðuHnn lá, sem Sergia hafði talað um. Vesl-
j«»gs maðurinn hafði nú látið huggast. Sergia
Forsasra • Lafði Sergia Wierne, dóttir
® * hins rika Stanchester iá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sinn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi i sveit. Fyrir tilstilli
sir Alians Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
seip býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur því til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
Það kvelur Mary, að Julian bróðir hennar
hefir andúð á Sergiu. Stanchester lávarður
kemur til Stanley Towers og Sergia býður
systkinunuiri í veizlu þangað, en Julian vill
ekki fara. Hann undirbýr opnun nýja lestr-
arsalsins. Sergia meiðir sig á dansleiknum
og Julian bindur um handlegg hennar.
Julian fær Sergiu til að hjálpa Oldcastle
bónda, gegn áreitni manns að nafni Varden.
Sergia hjálpar Oldcastle með peningagjöf.
En einmitt um þet;ta leyti verður sprenging
í verksmiðjunni og um tuttugu manns slas-
ast hættulega.
hafði lofað honum því, að hvorki hann, né kona
hans og böm skyldu skorta neitt; hún skyldi
alveg taka þau að sér. Það var mikill léttir fyrir
Julian Armstrong að heyra það, því að aðstæður
hans til þess að geta hjálpað voru mjög tak-
markaðar. Julian blygðaðist sín nú mjög, þegar
hann hugsaði til þess, hvernig h£inn hafði dæmt
þessa stúlku, Hann hafði ekki haft minnstu
ástæðu til þess.
„Aldrei hafði mér dottið í hug," hugsaði hann
biturlega með sjálfum sér ,,að sá dagur myndi
koma, að ég kallaði sjálfan mig ódreng. Og það
er nú Sergiu Wierne að þakka, að ég hefi skilið,
að ég eigi eftir að læra margt."
X. KAFLI.
Melurinn og ljósið.
Til mikilla vonbrigða fyrir Julian, var komu
Sir David Hursts frestað. Julian var mjög kvíð-
inn, eftir að sprengingin hafði átt sér stað; hann
óttast endurtekningu og var á verði dag og
nótt. Hann var mjög ákafur, að glæpamönnun-
um væri hengt, en þó að lögreglan gerði allt,
sem í hennar valdi stóð, var málið svo flókið,
að ekki var hægt að handtaka þá menn, sem
voru grunaðir.
Þegar Sir David loks kom heim, fannst Jul-
iani eins og fargi væri létt af sér. Sir Donald
var mjög ánægður með, hvemig Juiian hefði
fengizt við málið og lét i ljós aðdáun sina; hann
var aðeins hissa á því, að enginn hefði verið tek-
inn höndum.
„Já, það getur litið einkennilega út,“ sagði
Armstrong „en í rauninni er það alls ekkert ein-
kennilegt; því þó að hinir sex verkamenn, sem
var sagt upp, hafi stofnað til þess, þá hljóta
einhverjir að hafa verið samsekir þeim, sem nú
eru í þjónustu yðar, og þá verðum við fyrst að
finna, til þess að eitthvað sé hægt að gera."
„Þrjótamir!" sagði Sir David beizkjulega, „ég
sk'al gera allt, sem ég get, til þess að ná i þá,
það skal ekki líða iangur tími þangað til þeim
verður refsað. Það er langt síðan ég hefi heyrt
um svona fúlmennskulegan og lúalegan glæp."
„Það hefir að minnsta kosti aldrei verið fram-
inn annar eins hér í Stanchester," sagði Julian
dálítið utan við sig. Sir David ieit hvasst á hann
og tók nú fyrst eftir því, hvað þetta mál hafði
fengið á Julian; hann var fölur og leit út eins
og hann hefði ekki sofið í langan tima.
„Ég skal segja yður eitt, Armstrong," sagði
Sir David allt i einu „þetta gengur ekki; þér
hafið haft allt of mikið að gera, þessar vökur
eru alltof erfiðar, þér megið taka yður frí i tvær
vikur."
Julian þakkaði, en fullyrti að sér llði ágætlega,
svo að það væri engin ástæða til að hann fengi
frí, og Sir David skiidi brátt, að JuHan væri
svona ófús að fara frá Stanchester.
„Eg held það væri mjög óhyggilegt af mér,
að fara burtu núna," hélt Julian áfram.
„Já, ég skil yður," sagði Sir David glaðlega
„þér haldið, að þér séuð ómissandi, eo loflð mér
að taka það fram, að það er einmitt þess vegna,
að ég vil ekki að þér farið með heilsuna. Þér
eruð annars ekki sá eini, sem ég hefi þnrft að talp.
um fyrir í dag," hélt Sir David áfram. „Þegar
ég fór í sjúkrahúsiö tii þess að líta tll vesling-
anna hitti ég lafði Sergiu, sem var að fara út,
og ég sver það, að ég varð mjög skelkaöur,
þegar ég sá hana, hún var alveg eins föl og
þreytuleg og þér. Og það er engin furða, af því
að hjúkrunarkonumar sögðu mér, að hún væri
þar á morgnana, um hádegið og á kvöldin. Ég
sagði við hana, að það væri liklega bezt fyrir
hana að hætta sem allra fyrst, að leika hinn
miskunnsama Samverja,"
„Haldið þér, að hún sé veik?" spurði Julíari
fljótlega. , ,
„Hún er ekki veik enn þá,“ sagði Sir David
„en hún verður það bráðlega, og það verðið þér
líka, ef ekki verða teknar gagnráðstafanir. Sjáið
þér til, Armstrong," hélt hann ákveðinn áfram
„ég lít alltaf á minn eiginn hagnað, og ef þér
viljið ekki fara héðan yðar eigin vegna, þá gerið
það mín vegna. Það er erindi, sem ég hugsa, að
þér getið rækt fyrir mig í London, þá hlífið þér
mér við því að fara, og ferðin mun vera yður
til heilsubótar og hressingar."
„Fyrst þér takið þvi svona, þá verð ég vist
að fara," sagði Armstrong hikandi, og eftir að
þeir höfðu rætt fram og aftur var ákveðið, að
Julian færi. Erindi Sir David var bara fyrirslátt-
ur; það mundi ekki taka nema nokkra klukku-
tíma, en hann vonaði, að Julian, þegar hann
væri kominn af stað, myndi freistast til þess
að taka sér lengra frí. Frá því að Sir David
kom til baka, hafði hann verið enn þá vingjam-
legri við Julian, til þess að hann skyldi ekki
halda að honum væri kennt um slysið, sefn hann
hafði gert sitt ýtrasta til þess að hindra, og það
hefði ef til vill, án árvekni hans og umönnunar,
getað orðið enn þá hræöilegra.
Þegar Julian sagði frá því heima, að Sir Davíci'
vildi að hann færi til London, varð það ákveðið,
að hann skyldi fylgja Gertrude Dering til skóla.
hennar; því að nú var leyfi hennar á enda. En
áður en Julian og Gertrude lögðu af Stað, varð
frú Armstrong, sem var veikluð, veikari, Ojf
læknirinn lýsti því yfir, að hún þarfnaðist breyt-
ingar á dvalarstað. Taugar hennar höfðu ekki
getað þolað atburði síðustu daganna. Þegar svona