Vikan - 27.01.1944, Blaðsíða 14

VTKAN, nr. 4, 1944
14
sá ég' þar ógnarlega stóra hla.“a af pokum, stór-
um og smáum. Þeir voru allir fullir af einhverju
•g bundið fyrir opin. Þar voru líka sjóvetlingar,
eg þeir voru lika fullir sumir, en ekki nema í
þumlunum á sumum. Ég spurði Pétur, hvað í
þessum pokum væri. Hann segir það sé syndir
mannanna. „Má ég ekki fá að sjá pokann prests-
ins míns,“ segi ég, „hann er víst ekki stór.“
„Nokkuð svona,“ segir Pétur. „Skoðaðu, hann
er þarna,“ og um leið benti hann mér á ógnar-
lega stóran sekk. Þá gekk öldungis yfir mig, því
að það var langstærsti sekkurinn. „Hvaða
ósköp,“ segi ég, „en hvar er pokinn minn þá;
hann held ég sé ekkert smásmíði." „Ég læt það
vera,“ segir Pétur og bendir mér á einn sjó-
vetlinginn, sem ofurlítið var i þumlinum. Nú
gekk hreint yfir mig, og ég fór út. Skellti þá
Pétur aftur skemmuhurðinni, og ég hrökk upp
við það. Þetta er nú það, sem angrar mig,“ segir
kerling, „og því lét ég sækja yður, að ég vildi
segja yður frá þessu." Presti fór nú ekki að
finnast til og hafði sig burtu • hið skjótasta.
(TJr þjóðsögum- Jóns Ámasonár).
Kvikmyndadísin Gloria de Haven.
Lausn á orðaþraut á bls. 13.
VALHÖUU
VALIN
ASK AR
LÁSAR
HÁRIÐ
ÖRUGG
LÆRIÐ
LAKIÐ
Svör við Veiztu —? á bls. 4:
1. Já, mjög löng.
2. Suður-Afríku.
3. Maria Antoinette.
4. Sir Francis Drake.
5. Drykkjupeningar.
6. Þorstein Erlingsson.
7. TJlfaldinn.
8. 1550.
9. 1740—95.
10. Grisk gyðja, dóttir Zeusar.
Vikunnar.
Lárétt skýring:
1. þomar. — 4. grastegund. — 7.
eyðir. — 10. kraftur. — 11, skemmt-
un. — 12. gjald. — 14. sigluviður. —
15. húsdýr. — 16. illa mælda. — 17.
hætta. — 18. mikið. — 19. vísu. 20.
kveikur. — 21. hey. — 23. tvífætt
dýr. — 24. hnattstaða. — 25. fjöld-
inn. — 26. valdsmann. — 27. rétt. —
28. gæfa. — 29. biðja. — 30. flog. —
32. nafnbót. —- 33. hvessti. — 34.
bleyta. — 35. sjór. — 36. bráðum. —
37. fjötur. — 38. dauði. — 39. gildr-
urnar. — 41. gengu. — 42. bein. —
43. angrar. — 44. hamingja. — 45.
skarð. — 46. bein. — 47. þökur. —
48. land. — 50. sk.st. — 51. smækka.
— 52. í kvæðum. — 53. sk.st. — 54. dans. — 55.
spotta. — 56. á segli. — 57. skreyta. — 59.
bendir. — 60. ógæfa. —' 61. skrökvaði. — 62.
hæðir. — 63. hringferðin. — 64. fæðingardags-
veizla.
Lóðrétt skýring:
1. reikningsskrá. — 2. mörg. — 3. sting. —
4. dokaði við. — 5. bók. — 6. þrælkun. — 7.
syndugu. — 8. rugl. — 9. forsetning. — 11. jarð-
vegur. — 12. ský. — 13. lappa. — 15. njósn. —
16. sopi. — 17. reið. — 18. rásin. — 19. spræna.
— 20. skrifaði. — 22. heill. — 23. menn. — 24.
tina. — 26. sár. — 27. hnýtti. — 29. hitti. — 30.
kjötmat. — 31. hleðslu. — 33. grastegund. — 34.
leiðbeina. — 35. vegur. — 36. prik. — 37. geymsla.
—• 38. hrein. — 40. mannsnafn. — 41. flytja. -—
42. brekka. — 44. gjálifi. — 45. hnöttur. —
47. hnappur. — 48. grastegund. — 49. auli.
51. til margra ára. — 52. nurla. — 53. hýddu.
— 54. bændum. — 55. tákn. — 56. hávaða. —
53. hengi. — 59. fomafn. — 60. ærzl. — 62.
íorfaðir. — 63. forsetning.
Lausn á 215. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: — 1. fyrirhyggjulaus. — 13. óljós. -—
14. rómað. — 15. er. — 17. mót. — 19. ill. —
20. gá.- — 21. matað. — 23. svo. — 25. aldan. —
27. skær. 28. hrökk. — 30. aula. -— 31. tap.
— 32. lá. — 33 ær. — 35. gin. — 36. að. — 37.
dós. - 38. kær. — 40. Nd. — 41. te. —- 42. ís.
— 44. svindilbraski. — 46. og. — 47. tý. — 49.
ef. — 51. tog. - - 54. móa. — 56. e—a. — 57. slæ.
—59. fæ. — 60. æf. — 61. ofn. — 62. táls. — 64.
fagur. — 67. ama. —• 68. skips. — 70. fim. — 71.
örmul. — 72. II. — 73. ata. -— 75. áta. — 76.
me! — 77. skökk. — 79. stubb. — 81. smá-
skammtalækna.
Brennivínskúturinn.
Einu sinni komu verkamenn til sira Eiriks.
Þá var kalt veður og frost mikið. Þeir báðu
prest að gefa sér í staupinu, en hann sagðist
ekkert vín eiga. Þeir báðu hann því ákafar og
sögðu, að ekki mundi vínlaust í Vogsósum, ef
vel væri leitað. Eiriki leiddist nauðið í þeim og
sagðist ekki muna, hvort hann ætti svo lítinn
laggadreitil í kútnum, sem hann hafði fengið
um daginn. Fór hann þá og sótti kútinn og fekk
þeim. Hann bað þá vita, hvort nokkuð væri í
kútholunni og kúga hana. Þeir tóku við og heyrðu
að dálítið gutlaði á kútnum og það eftir að allir
höfðu þó sopið á honum eftir vild sinni. Eiríkur
spurði, hvort þeir vildu ekki ljúka þessum seytli,
en þeir sögðust ekki geta það svona allt í einu.
Hann spurði þá, hvort þeir vildu ekki hafa kút-
inn með sér. Þeir þáðu það og þökkuðu presti
mikillega fyrir sig. Þar næst héldu þeir af stað.
Drakku þeir úr kútnum, þegar þá lysti, og þó
sá ekki á að nokkuð minnkaði á honum. Þegar
þetta hafði lengi gengið, segir einn þeirra, að
þetta sé ekki einleikið, og muni Eirikur nú hafa
etnhver brögð í tafli við þá. Hann þrífur þá kút-
inn og kastar honum niður á stein. Brotnaði þá
kúturinn sundur, og var hann hvítur innan af
Lóðrétt: — 1. fremstar. — 2. ró. 3. ilmar.
- 4. rjóð. — 5. hót. — 6. ys. — 7. gr. — 8. Jói.
— 9. umla. — 10. lalla. — 11. að. — 12. skán-
andi. — 16. rakað. — 18. svörgulslegir. — 20.
galin. — 22. tæp. — 23. sr. — 24. ok. —• 26. dug.
—- 28. hás. — 29. kæk. — 32. ló. — 34. ræ. —
37. deigt. — 39. rista. — 41. tvo. — 43. ský. —
45. hestsins. - 48. vanalega. :— 50. fálki. — 52.
of. — 53. gæf. — 54. mær. • — 55. óf. — 56.
efnum. — 58. æli. -—> 61. orm. — 63. spaks. —
65. af. — 66. um. — 67. Arabæ. — 69. stök- —
71. ötul. — 74. ana. — 75. áta. — 77. sá. 78.
km. — 79. st. —» 80. B. K.
myglu. Var ekki að sjá, að neinn deigur dropi
hefði komið i hann langa lengi.
Síra Eiríkur á Vogósum
og bóndinn.
Þegar Eiríkur var prestur á Vogsósum, var
bóndi einn í sókn hans, er aldrei kom til kirkju,
gjörði hann presti það til striðs, að róa á helg-
um dögum til messu, hvenær sem gaf. Einu sinni
fór prestur til kirkju að messa. Stillti þá bóndi
svo til, að hann var að fara í skinnklæði sín,
þar sem prestur fór. Hann spurði þá, hvort bóndi
vildi ekki gjöra það fyrir sín orð, að vera við
kirkju í dag. Bóndi kvað nei við og fór að fara
í skinnbrók sína. Prestur gekk þá frá honum og
flutti messu, fór síðan sama veg heim. Hitti
hann þá bónda á sama stað, var hann þá í ann-
arri brókarskálminni, en ekki í hinni. Prestur
kvað hann víst hafa aflað vel, fyrst hann væri
kominn að aftur. Sneyptist bóndi þá mjög, þegar
hann varð að segja hið sanna, að hann hefði
setið svona síðan þeir skildu. Bað hann prest að
losa sig. Prestur mælti: „Ef þér þykir kölski of
haldsamur á þér nú, hvað mun þá síðar verða?"
Síðan skipaði prestur kölska að sleppa bónda.
Varð hann þá laus, og sótti kirkjú sina vel
(TJr þjóðs. J. Ámasonai l.
\