Vikan - 27.01.1944, Blaðsíða 6

6
stóð á, vildi Julian ekki vera í burtu meira en
einn dag, og þegar hann hafði fylgt Gertrude
og rækt erindi Sir Davids, fór hann heim sama
kvöld. En nokkrum dögum seinna fylgdi hann
móður sinni og Mary til Devenshire, þar sem
hann hafði fundið skemmtilegan dvalarstað handa
þeim við sjóinn.
Þegar hann kom heim aftur, fann hann bréf
frá Sir David, þar sem hann bað hann um að
hitta sig, eins fljótt og hann gæti; Julian var
nú viss um, að eitthvað hefði verið uppgötvað
viðvíkjandi sprengingunni, og þar sem hann var
ákafur að frétta eitthvað nýtt, ákvað hann að
fara þangað næsta morgun.
Hann varð fyrir miklum vonbrigðum, þegar
hann kom til Beachhurst og frétti, að lögin næðu
ekki yfir þorparana sem höfðu framið glæpinn,
og þrátt fyrir mikla fyrirhöfn, hafði verið ómögu-
legt að komast að því hverjir væru sekir. Það
var ekki hægt að staðfesta grun hans og Sir
Davids. Sir David, sem var alveg eins vonsvikinn
og Julian, sagði honum, að hann hafði sent eftir
honum vegna þess, að hann ætlaði að biðja hann
um að gera sér greiða.
„Lafði Sergia bað mig um að koma til sín,"
sagði hann, ,,af því að hún vill tala við mig
um Warden. Faðir hennar er mjög ófús að taka
málið að sér, og hún vill nú tala við mig um,
hvort hægt sé að koma með nokkra sönnun um
hína sviksamlegu og eigingjörnu framkomu Ward-
ens. En ég hefi engan tíma til þess núna, þar
sem ég þarf að fara í burtu, og ég ætla þess
vegna, að biðja yður um að fara þangað í stað-
inn fyrir mig. Þér þekkið Warden miklu betur
en ég og getið þess vegna hjálpað lafði Sergiu
betur en ég.“
, „En lafði Sergia kærir sig kannske ekki um
að ræða þetta mál við mig,“ svaraði Juiian.
„Vitleysa," sagði Sir David hirðuleysislega
..auðvitað gerir hún það. Hún hefir mikið álit á
yður, það veit ég, og henni mun þykja vænt
um að fá ráðleggingar hjá yður. Auk þess hefi
/:g skrifað henni, að ég þurfi að fara í burtu
þeggr í stað, og þar sem hún óskar þess að
gengið verði sem fyrst frá málinu, álít ég, ef
yður mislíkar það ekki, bezt að þér færuð til
honnar,“
„Ég hefi auðvitað ekkert á móti því, þve'rt á
móti, ég vil gjaman gera það,“ sagði Julian. Og
án þess að hugsa málið nánar hélt hann til
Stanley Towers.
Þjónninn sagði, að lafði Sergia væri heima, en
pegar Julian var kominn inn í dagstofuna, ósk-
aði hann aðeins, að hann hefði aldrei farið
pangað.
Allt í einu leit hann upp, lafði Sergia var
kominn inn í stofuna, og án þess að geta gert
að því roðnaði hann, þegar hann sá þessa yndis-
legu stúlku, sem var svo töfrandi í hvítum kjól.
Honum fannst hann vera eins og töfraður. Lafði
Sergia var alltaf fögur, en aldrei hafði honum
virzt hún jafntöfrandi og nú.
Ef lafði Sergia hafði tekið eftir,. hvernig hon-
um var innanbrjósts, þá lét hún það að minnsta
kosti ekki í ljós; hún þakkaði honum fyrir að
hafa komið, og spurði vingjarnlega um liðan
móður hans og Mary.
„Mér þykir vænt um, að frú Armstrong skuli
hafa farið þetta, því að hún mun hafa gott af
því; ég vona, að það sé skemmtilegt og þægilegt
í Sunleight," sagði Sergia og brosti, þegar hann
sagði að húsið væri svo lítið, að maður yrði að
sjá það í stækkunargleri.
„Ég gat aðeins fengið móður mína til þess að
vera þarna með því, að lofa að koma oft,“ sagði
hann, ,,en ekki skil ég, hvar verður rúm handa
mér, þegar ég kem.“
„Þér ættuð að fara þangað,“ sagði Sergía, „þér
hressist á því, veit ég. Þér þarfnist hvíldar,
Armstrong, þér lítið mjög þreytulega út.“
„Ég hefi þegar haft smáfrí,“ sagði Julian
stuttlega, „en ég fór til London um daginn og
fylgdi ungfrú Dering heim.“
Sergla leit undan. Framkoma hennar var allt
í einu orðin dálítið kuldaleg, og Armstrong áleit
þess vegna, að tími væri til kominn að snúa sér
að hinni eiginlegu orsök komu hans.
Sergía hlýddi með mjög mikilli eftirtekt á
það, sem hann sagði; kom með nokkrar stutt-
ar spumingar, en þegar Julian hafði lokið við
að segja henni frá öllu, þakkaði hún honum inni-
lega.
„Þér hafið hjálpað mér mikið,“ sagði hún.
„Samkvæmt því, sem ég hefi tekið eftir hjá
þessum manni upp á síokastið, þá er ég sannfærð
um, að hann er ekki verður þess að vera í þeirri
stöðu, sem hann hefir, en ég fæ engu framgengt
hjá föður minum, nema ég hafi gildar sannanir,
og þær hefi ég nú fengið hjá yður; ég þakka
yður kærlega."
„Það gleður mig, að ég skuli hafa getað hjálp-
að yður eitthvað,“ sagði Julian og stamaði dá-
lítið. „Þér megið trúa því, að það er mér mikil
ánægja, að geta hjálpað yður, lafði Sergia.“
„Það er elskulegt af yður að segja það,“ sagði
Sergia hjartanlega, og um leið og hún leit allt í
einu á hann, sagði hún: „Er það i rauninni satt,
að þér viljið gjaman gleðja mig? Má ég trúa
þvi?“
VIKAN, nr. 4, 1944
„Já, vitanlega,“ sagði hann fljótt.
„Gerið það þá fyrir mig, Armstrong, að taka
yður hvíld. Ég er viss um, að það verður náð í
þá seku og þeim verður refsað."
„Ég er nú farinn að efast um það,“ sagði Juli-
an Armstrong hæglega.
„Mig langar til að skemmta yður eitthvað,
Armstrong. Viljið þér ekki borða hjá mér núna?“
„Þér viljið, að ég geri eitthvað fyrir yður?“
sagði Julian og horfði á hana.
„Já, það var það, sem ég var að biðja yður um
núna,“ svaraði hún. „Þér hafið vonandi tíma til
þess?“
Julian roðnaði, en áður en hann gat svarað,
kom þjónninn og tilkynnti að lagt hefði verið á
borð, svo að Juiian gat ekki gert annað en boðið
henni arminn og leitt hana til borðs.
Þegar þau höfðu borðað, gengu þau um garð-
inn, og Julian furðaði sig á því, hvað honum
fannst létt að tala við lafði Sergíu. Hann sagði
henni frá fyrirætlunum sínum og vonum og
fannst enginn nokkurntíma hafa skilið sig eins
og hún.
„En hvað ég öfunda yður, Armstrong," sagði
Sergia og stundi við. „Það hlýtur að vera dá-
samlegt að hafa starf — ég á við starf eins og
yðar.“
„Yðar starf er miklu betra,“ sagði hann hrein-
ökilnislega eins og hann var vanur.
„Og hvað er það?“ spurði Sergia biturlega „ég
eyði bara tíma minum, geri eitthvað til þess að
mér leiðist ekki, en það er ekkert starf.“
„Ég var ekki að hugsa um dægrastyttingu
yðar, þegar ég minntist á starf yðar,“ sagði
Julian og leit niður. „Ég kom á sjúkrahúsið,
á.ður en ég fór hingað," bætti hann við og brosti.
„Ó, það er nú eiginlega eina gleðin, sem mér
veitist," svaraði hún, en því er nú bráðum lokið,
því að veslings fólkið fer ekki að þarfnast mín
lengur, og þá er starfi mínu lokið þar.“
Julian tók það nærri sér, að sjá hvað hún var
dapurleg.
„Þér stunduðuð mikið útreiðar, þegar þér kom-
uð hingað fyrst, lafði Sergia“ sagði hann að lok-
um „þér hefðuð gott af þvi, þér ættuð að byrja
á því aftur.“
„Mér þykir leiðinlegt að vera ein, en það mundi
gleðja mig mikið ef þér vilduð koma með mér
einhvem tima,“ sagði hún.
„Þakka yður fyrir, lafði S«rgia,“ sagði Julian
„ég mundi hafa mikla ánægju af því.“
„Eigum við þá ekki að fara á morgun," stakk
Sergia upp á, „viljið þér ekki ákveða tímann,
Armstrong?"
Erla og
unnust-
Inn.
Erla: Jú, elskan min, ég skal borða með þér kvöldverð. Ég
er veik, ég hlakka svo til að sjá þig í einkennisbúningnum þínum.
Oddur: Ég bíð eftir þér á hominu á Vonarstræti og
Sólarbraut, ástin mín.
Oddur: Það veit hamingjan, Oddur: Hver skollinn. Ég hefði ekki átt að segja henni að hitta mig hér. Þetta virðist vera samkomustaður allra
að Erla skal fá að vera hreykin liðsforingja bandamanna bæði á sjó og landi.
af mér. Ég skal standa tein-
réttur eins og herforingi.