Vikan - 27.01.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 4, 1944
„Þér getið ekki sagt mér nákvæmar, hvenær
það var ?“
„Nei, en einhvemtíma á síðasta hálftímanum,
sem við töluðum saman."
„Var það eftir að lestin stanzaði?"
Hinn kinkaði kolli. ,,Já, ég er næstum viss um
það.“
„Jæja, við skulum hverfa frá því. Hafið þér
komið til Ameríku, Arbuthnot ofursti?“
„Aldrei. Langar ekki heldur til þess.“
„Hafið þér þekkt nokkurn Armstrong
•fursta?“
„Armstrong — Armstrong — ég hefi þekkt
tvo eða þrjá Armstronga. Það var Tommy
Armstrong — eigið þér við hann ? og Selby
Armstrong — hann var drepinn við Somme."
„Ég á við Armstrong ofursta, sem giftist
amerískri konu og bami hans var rænt, og það
var drepið."
„Ó, já, ég man eftir að hafa lesið um það —
hræðilegur glæpur. Ég var ekki mikið Itunnug-
ur honum, en kannaðist auðvitað við hann.
Toby Armstrong. Fyrirtaks félagi. öllum þótti
vænt um hann. Hann hafði mjög góða stöðu, og
hafði verið sæmdur heiðursmerkjum."
„Maðurinn, sem var myrtur í nótt, var sami
•íaðurinn, sem bar ábyrgð á morðinu á bami
Armstrongs ofursta."
Arbuthnot varð illilegur á svipinn. „Þá hefir
mannfýlan fengið það, sem hann átti skilið. Þó
hefði ég nú heldur kosið, að hann hefði verið
hengdur eða settur í rafmagnsstólinn."
„1 stuttu máli, Arbuthnot ofursti, þér kjósið
heldur lög og reglu en prívat hefnd?"
„Jæja, ekki er hægt að þola blóðugan fjand-
■kap, og menn reki hvem annan í gegn eins
•g Corsikubúar og fleiri," sagði ofurstinn. „Þér
getið sagt það, sem þér viljið, en málsrannsókn-
ir em góðar."
Poirot horfði hugsandi á hann nokkra stund.
„Já,“ sagði hann, „ég veit að það er álit yðar.
Jæja, Arbuthnot ofursti, ég þarf víst ekki að
■pyrja yður að fleiru. Þér munið ekki eftir
*einu, sem gerðist í nótt, sem þér tókuð sér-
■taklega eftir, eða yður finnst núna, þegar þér
hugsið um það, grunsamlegt?"
Arbuthnot hugsaði sig um.
,,Nei,“ sagði hann. „Alls ekkert. Nema —,“
hann hikaði.
„Já, haldið áfram, geríð það fyrh' mig.“
„Jæja, það er í rauninni ekkert," sagði ofurst-
inn hæglega. „En þér sögðuð eitthvað.“
,,Já, haldið áfram."
„Það er annars ekkert. Bara smámunir. En
þegar ég fór aftur í klefa minn, tók ég eftir
að hurðin á hinum klefanum við hliðina á mín-
um —.“
„Já, nr. 16.“
„Nú, hurðin var ekki alveg lokuð. Og maður-
inn, sem fyrir innan var leit út með tryllings-
legu augnaráði. Síðan lokaði hann liurðinni fijótt.
Auðvitað veit ég, að þetta hefir ekkert að segja
— en mér fannst það skrýtið. Ég á við, að það
er vanalegt að opna hurð og reka höfuðið út
um gættina, ef maðúr vill segja eitthvað. En ég
tók ' einmitt eftir þvi, hvað hann var tryllings-
legur.“
„Já — á,“ sagði Poirot hugsandi.
„Ég sagði yður, að það væri ekki neitt,“ sagði
Arbuthnot afsakandi. „En þér skiljið, — snemma
um morgun — allt er svo kyrrt. Þar var eitt-
hvað svo óheillavænlegt — eins og í glæpasögu.
Vitanlega eintómt bull.“
Hann stóð upp. ,,Ef þér þurfið ekki að tala
við mig lengur —.“
„Þakka yður fyrir Arbuthnot ofursti, það var
ekki annað.“
Ofurstinn hikaði dálitla stund. Andstygð hans
á að vera prófaður af útlendingi var horfin.
„Ungfrú Debenham," sagði hann fremur
klaufalega, „þér getið trúað mér, er saklaus.
Hún er pukka saliib."
Hann roðnaði dálitið og fór.
„Hvað þýðir pukka sahib?“ spurði dr. Constan-
tine forvitinn.
„Það þýðir,“ sagði Poirot, „að faðir og bræð-
ur imgfrú Debenham voru af sama skóla og
Arbuthnot ofursti."
,,Ó!" sagði dr. Constantine vonsvikinn.
,,Þá kemur það alls ekki morðinu við.“
„Nei,“ sagði Poirot.
Hann var hugsi nokkurn tíma og barði með
fingrunum létt á borðið. Svo leit hann upp.
„Arbuthnot ofursti reykti pípu,“ sagði hann.
„I klefa Ratchetts fann ég pípuhreinsara. Rat-
chett reykti aðeins vindlinga."
„Þú heldur —?“
„Hann er eini maðurinn, sem við höfum
hingað til spurt, sem reykir pípu. Og hann kann-
aðist við Armstrong ofursta — ef til vill hefir
hann þekkt hann vel, þó hann vilji ekki viður-
kenna það.“
f „Svo að þér álítið það mögulegt — ?“
Poirot hristi höfuðið ákaft.
„Það er einmitt — ómögulegt — alveg ómögu-
legt, að heiðvirður, fremur grunnhygginn og
hreinskilinn Englendingur hafi rekið óvin sinn
tólf hnífstungum. Sjáið þið ekki, vinir mínir,
hvað það er óhugsandi?"
„Það er sálarfræðin," sagði Bouc. „Og maður
verður að virða sálarfræðina. Þessi glæpur hefir
sitt mark, og þáð er vissulega ekki mark Arn-
buthnots ofursta. En nú skulum við taka þann
næsta."
1 þetta skipti nefndi Bouc ekki Italann. En
honum varð hugsað til hans.
17. KAFLI.
Vitnisburður Hardmans.
Sá, sem síðast var yfirheyrður af farþegun-
um á fyrsta farrými, var Hardman, stóri og
íburðarmikli Ameríkumaðurinn, sem hafði setið
við borðið hjá ítalanum og þjóni Ratchetts.
Hann var klæddur í stórköflótt föt og ljós-
rauða skyrtu, og um leið og hann gekk inn i
borðstofuvagninn tautaði hann eitthvað óskiljan-
legt fyrir munni sér. Andlit hans var stórskorið,
en svipurinn vitnaði um góðlátlega kímni.
„Góðan daginn,“ sagði hann.
„Hvað get ég gert fyrir yður?“
„Þér hafið frétt um morðið, Hardman?"
„Já.“ Hann sneri tyggigúmmíinu fimlega við
uppi í sér.
„Við verðum að yfirheyra alla farþegana i
lestinni."
„Það er allt í lagi mín vegna. Ég býst við því,
að ekki sé öðruvísi hægt að fást við það verk.“
Poirot leit á vegabréfið, sem lá fyrir framan
hann.
,;Þér heitið Cyrus Betham Hardman, Banda-
ríkjaþegn, fjörutíu og eins árs gamall, umboðs-
sali fyrir ritvélar?"
„Rétt er það. Það er ég.“
„Þér eruð á leið frá Stamboul til Parisar?"
„Svo er það."
„1 hvaða erindagjörðum?"
„Verzlunar."
„Ferðist þér ávallt á fyrsta farrými?"
„Já. Verzlunin borgar ferðakostnaðinn." Hanr
deplaði augimum.
„Jæja, Hardman, þá komum við að atburðum
siðastliðinnar nætur .“
Ameríkumaðurinn kinkaði kolli.
„Hvað getið þér sagt okkur?"
„Alls ekki neitt.“
,,Ö, það var leitt, Hardman, þér viljið kann-
ske segja okkur, hvað þér aðhöfðust i gær-
kvöldi, frá kvöldverði?"
Amerikumanninum virtist nú í fyrsta skipti
verða orðafátt. Að síðustu sagði.hann: „Afsakið,
herrar mínir, en hverjir eruð þér? Segið mér
það.“
„Þetta er Bouc, framkvæmdarstjóri járn-
brautarfélagsins. Þessi maður er læknirinn, sem
skoðaði líkið.“
„Og þér sjálfir?"
„Ég heiti Hercule Poirot. Félagið hefir ráðið
mig til þess að rannsaka þetta mál.“
„Ég hefi heyrt getið um yður,“ sagði Hard-
man. Hann hugsaði sig um í eina mínútu eða
lengur. „Það er líklega betra að —.“
„Það er ráðlegast fyrir yður að segja okkur
allt, sem þér vitið," sagði Poirot þurrlega.
„Ég væri nú víst búinn að segja heilmikið, ef
ég vissi eitthvað. En ég veit ekkert. Alls ekki
neitt, alveg eins og ég sagði. En ég ætti að vita
eitthvað. Það er það, sem særir mig. Ég ætti að
vita.“
„Viljið þér ekki útskýra betur, Hardman."
Hardman stundi, sneri við tyggigúmmíinu
uppi í sér og stakk höndum í vasa. Um leið
virtist persóna hans breytast. Hann varð minna
tilgerðarlegur, og nefhljóðið i rödd hans varð
minna.
„Vegabréfið er ekki allskostar létt. Þetta er
ég í rauninni."
v>jk-i.c. iiK wyu ujíiiA namvcj, ininn
MAGGi
OG
KAGGI.
1. Raggi: Hvar
er pabbi þinn,
Eva? Það er svo
langt siðan ég
hefi séð hann.
Eva: Ó, hann
pabbí! ....
2. Eva: Hann
fór til bæjarins
til þess að fá sér
vinnu sem flug-
vélanjósnari!!
3. Raggi: Er
það ekki of erfitt
verk fyrir pabba
þinn ?
Eva: Ég held
nú ekki. —
4. Eva: Hann
þarf ekki að gera
annað en að
liggja á bakinu
allan daginn og
góna upp i him-