Vikan - 27.01.1944, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 4, 1944
13
Aðalsnafnið
Framhald af bls. 4.
Hann gekk út, án þess að vilja hlusta
á mótbárur Clöru de Calignac.
Þegar hún svo daginn eftir fékk bréf
frá Afríku, sem var með utanáskrift henn-
ar, og upphafið var svona: „Elsku hjart-
að mitt!“ varð hún æf af reiði.
En hún las þó bréfið, af því að lestur
var eiginlega orðinn henni ósjálfráð at-
höfn. Bréfið hafði auðvitað ekki neitt
bókmenntalegt gildi, svo að hún hafði
enga nautn af því að lesa það. En úr sér-
hverju orði mátti lesa ást, sem hún hafði
hingað til ekki haft nokkurn grun um.
Ást, sem lofaði góðu um framtíðina. End-
irinn á bréfinu var svo hjartnæmur og
þrunginn af kærleik, að roði færðist á
fölnaða vanga gömlu konunnar.
Hún skrifaði utan á umslagið: „Ég
opnaði bréfið, en það er ekki til mín.“
Síðan sendi hún eftir dyraverðinum og
sagði honum, að hún óskaði þess, að tekið
væri fyrir þessa óhæfu. Hann yrði auk
þess að reyna að ná í heimilisfang þessar-
ar persónu, sem leyfði sér að nota fjöl-
skyldunafn hennar, sem allir hefðu hingað
til virt.
„Ég er sammála yður um það,“ sagði
dyravörðurinn. „En fátt er svo með öllu
illt, að ekki fylgi nokkuð gott! Þér hafið
nú notið góðs af því, sem dansmærin lét
gera við íbúðina: baðherbergið, speglarnir
og innbyggðu skáparnir. — Efnahagur
hennar var víst nokkuð góður þá. — Það
hefir víst kostað mörg þúsund franka, og
þér stingið þeim svo að segja í vasann.
Annars veit ég núna, hvar hún býr —
héma er heimilisfang hennar.“
„Þakka yður fyrir. Þá fer ég þangað.“
Og Clara de Calignac fór þangað, af
því að hún var í svo æstu skapi.
Það kom í Ijós, að heimilisfangið átti
við stóra skuggalega byggingu, sem reynd-
ist vera fátækrasjúkrahús.
Clöru de Calignac var vísað inn í stofu
til fjögra rúmliggjandi kvenna, og sú föl-
asta reis upp með miklum erfiðismunum,
þegar hjúkmnarkonan ávairpaði hana:
„Hér er komin kona, sem vill fá að tala
við yður!“
Hinar þrjár, sem höfðu lyft höfðinu frá
koddanum, lögðust aftur.
„Já — já — það var —,“ hóf fröken
Calignac máls.
En svo þagnaði hún. Og sjúka konan
leit á hana með ótta og skelfingu í augum.
Það hlaut að vera einhver, sem hún skuld-
aði!
„Gjörið svo vel að fá yður sæti, frú.“
Hún var lagleg, hin falsaða fröken de
Calignac. Sjúkdómurinn hafði afmáð hið
lítilmótlega í svip hennar, og hún líktist
deyjandi barni, þar sem hún lá þarna í
fátæklegum náttkjól með hárið skipt fyrir
miðju og þreytulegar hringlausar hendur
ofan á sænginni.
„Já,“ sagði fröken de Calignac aftur,
mjög lágt, og rödd hennar var full með-
aumkunnar — „ég vildi bara segja yður
frá því, að ég er flutt í íbúð yðar í Camp-
de-Mars, en ég vil vitanlega ekki nota mér
það, sem þér hafið lagt í íbúðina, án þess
að borga yður— og ég bið yður þess vegna
um, að taka á móti þessum þúsund franka
seðli.-Svo var það líka annað, sem ég
vildi segja yður. — Maður, sem er í Afríku
hefir ekki gleymt yður. Næst þegar ég
kem, skal ég koma með blómin frá hon-
um til yðar. — Nú verðið þér að gæta að
heilsu yðar og vera hugrökk. — Jæja ver-
ið þér sælar — ungfrú de Calignac—.“
Gamla konan gekk hægt út um dyrnar,
— en í rúminu lá litla dansmærin alveg
utan við sig af hamingju og kramdi stóra
peningaseðilinn milli mjórra fingranna.
Hinar konurnar lágu og teygðu fram
höfuðið og gáfu hver annari merki. Þær
voru að rifna af forvitni, eins og allir
sjúkrahússjúklingar, á öllu, sem viðkern-
ur lífinu fyrir utan veggi sjúkrahússins.
„Hver ætli þetta hafi verið?“ hvísluðu
þær sín á milli.
^iiiu 1111111 iiiiiiiiiiiiiiii•■•1111 iiiiiiiiiiilllll■lll■l■lllllllll( </,
DÆGRASTYTTING
Öfugmælavísur.
Svanurinn fjaðrir svartar ber,
situr hann oft í klettum,
hrafninn býr til hreiður sér
á hranna bárum sléttum.
Sauðurinn stóran hefir hóf,
hestar á klaufum ganga.
Allir hafa elsku á þjóf,
sem iðkar breytni ranga.
Orðaþraut.
ALIN
S K AH
ÁS AR
ÁRIÐ
RUGG
ÆRIÐ
AKIÐ
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir myndast nýtt orð, og er það
nafn á húsi nokkuru.
Lausn á bls. 14.
Syndapokarnir.
Einu sinni var prestur mjög vandlætingasam-
ur. Hann kenndi mönnum hart og sagði áheyr-
endum sínum hræsnislaust til syndanna. I sókn-
inni bjó kona ein gömul. Hún kom sjaldan sem
aldrei til kirkju, og átaldi prestur hana oft og
kvað hún mundi 'naumast fá inngöngu í himna-
ríki, ef hún vanrækti svo mjög kirkjuna. Kerling
hirti ei um það. Leið svo nokkur timi. Einu sinni
sýkist kerling. Lætur hún þá sækja prest og
biður hann um að þjónusta sig, því að hún segist
vera mjög angruð orðin af illgjörðum mann-
anna. Prestur bregður við skjótt og finnur sjúk-
linginn. Ætlar hann nú að fara að tala um fyrir
kerlingu, því hann sá, að hún var mjög angr-
uð. Kerling segir, að hann skuli fyrst heyra
hvað sig angri mest. Prestur játti því og hlustar
nú vandlega á sögu syndarans. Kerling segir þá:
,,Mig dreymdi fyrir skömmu, að ég þóttist koma
til himnaríkis. Þar barði ég að dyrum, því mér
var kalt, og ég vildi komast í húsaskjólið. Þar
kom maður til dyra og hafði stóra lyklakippu í
hendinni. Ég spurði hann að heiti. Hann sagðist
heita Pétur. Kannaðist ég þá við manninn og
bað hann að lofa mér inn. Pétur segir: „Nei,
hér áttu ekki að vera.“ „Æ, lof mér inn,“ sagði
ég, „mér er svo ógnarlega kalt; lof mér rétt inn
fyrir hurðina." „Nei, það er af og frá,“ segir
Pétur. Ég sá að það var ógnarstór skemma á
hlaðinu, og bað ég því Pétur að lofa mér þar
inn. Það sagði hann ég skyldi fá og lauk nú
upp skemmimni. Þá varð ég fegin og hljóp inn,
en Pétur stóð í dyrunum. En þegar ég kom inn,
Þetta er skrokkur franska skipsins Normandie. Á myndinni sést hann lyftast upp úr leðjubotni
Hudsonsflóans. Skipið hefir verið gert upp og er nú i þjónustu Bandaríkjanna.