Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 23, 1949
Carl Rango: HÖlldÍíl
Pilip Hede skrifstofustjóri (fæddur
Andersen) hafði altaf verið mikið
kvennagull. Hann var karlmannlegur út-
lits, hávaxinn og herðabreiður, með snot-
urt andlit, sem minnti á Melwyn Douglas,
og auk þess klæddist hann stöðugt vel
saumuðum og vel pressuðum fötum.
Skrifstofustjórinn gekk um hinar ýmsu
deildir fyrirtækisins, á meðal allra stúlkn-
anna er þar unnu, eins og hani vappar
um hænsnagarð. Um leið og maður leit
inn í deildina þar sem hann vann, varð
maður þess samstundis áskynja að hann
mundi velja sér skrifstofustúlkur af hinni
mestu vandvirkni og smekkvísi.
Ungfrúrnar Darwall og Sten, í bók-
haldinu, voru fortakslaust mjög freist-
andi, grannar og fagurvaxnar, og með
eitthvað meira og minna ákveðinn löng-
unarglampa í augunum, sem í annari
voru blá en í hinnli brún. Þær hötuðu
vissulega hvor aðra, en hvaða kvenfólk
hatast ekki? Báðar voru þær að vísu á-
vextir er skrifstofustjórinn hafði þegar
bragðað á og fundizt sérlega lystugir,
meira að segja ljúffengir, en samt sem
áður dálítið einhæfir.
Ungfrú Darwall hafði kostað hann
álitlega upphæð fyrir silkisokka, og
Sten hafði gerzt svo óskammfeilin að
heimta pels af honum. — Þegar deyfðin
ætlaði að gera út af við skrifstofustjór-
ann, borðaði hann við og við morgun- eða
hádegisverð með annari hvorri þeirra.
Sem sagt, Hede skrifstofustjóri var
sælkeri í aldingarði ástarinnar.
Svo hafði hann einnig elskað ungfrú
Arenman í „skýrslugerðinni“ um tíma.
Hún var líka af þeirri tegund kvenna, sem
karlmaðurinn ósjálfrátt laðast að og fell-
ir ástarhug til. Auðsveip eins og kattar-
grislingur með slægðarsvip á brá. Það
hafði kostað skrifstofustjórann talsverða
fjárhæð að slíta tengslin við hana, en nú
var það gert. Ungfrú Arenman hafði opin-
berað trúlofun sína með fulltrúa einum í
fyrirtækinu, skömmu síðar.
Ungfrú Wrangby sló niður í fyrirtæk-
ið beint úr efsta bekk einhvers vin-
sælasta kvennaskólans í landinu. Hún var
dóttir Wrangby óðalsciganda á Wrangby.
Hún var einna líkust hind. Hún var ljós-
hærð, og grönn eins og viðja. Hún var
nákvæmlega tuttugu ára.
Hede skrifstofustjóri virti hana fyrir
sér eins og sá sem veit hvað hann syngur
og vih hefur á. Kynþokki, tautaði hann.
Kynþokki, alveg fram í fingurgóma.
Vegna síns þaulæfða næmleika fyrir kon-
um og kvenlegri fegurð, veittist honum
að mynda sér skoðanir á hverju einasta
smáatriði varðandi líkama hennar, sem
kom greinilega í ljós undir aðskorinni
silkiblússunni, undir stuttu pilsinu og
hinum næfurþunnu silkisokkum.
á glugganum
\
Ávöxtur, vel þess virði að lesa, hugs-
aði hann — en ávöxtur sem varð að les-
ast með gætni.
í nóvember byrjaði hann með var-
færnislegum könnunar-aðgerðum, en fór
sér að engu óðslega. Til þess var hann
alltof herkænn. Hann sótti hægt, mjög
hægt á. Fyrst saklaust boð í eftirmið-
dagskaffi, seinna alveg jafn saklaust boð
í gildaskálanum. Eftir nokkrar vikur
notalegur hádegisverður í glæsilegu hóteli.
I desember-byrjun var komið að kvöld-
verði og dansi á eftir.
Hann andaði að sér ilminum af hinum
forkunnarfagra líkama hennar og naut til
fullnustu vissunnar um hversu óviðjafn-
anlegur hann hlyti að vera, bæði það af
honum sem var hulið og eins það sem
sást í gegnum þunnan kvöldkjólinn henn-
ar.
„Þér ættuð að taka yður frí mn nýárið,
ungfrú Wrangby,“ sagði hann hæversk-
lega.
Bláu augun hennar leiftruðu eins og
stjörnur.
„Það myndi vera dásamlegt!“ svaraði
hún. „Haldið þér virkilega að ég myndi
geta fengið frí?“
Skrifstofustjórinn virti alla þessa ó-
mælanlegu fegurð fyrir sér augnablik, og
brosti svo lítið eitt.
„Það ætti að vera hægt að koma því í
kring,“ sagði hann, „með gagnkvæmri
vinsemd."
Hún brosti eins og engill, um leið og
hún sagði: „Þér eruð ágætur, herra
Hede!“
--rr-n—-TrrrriiiniuniiniiiniiiimmiimiiimiinMiinini^mi._
r -- """
| VEIZTU -?
I 1. Hversvegna er það talið ógæfumerki að |
| brjóta spegil? |
| 2. Eftir hvern er tónverkið „Finlandia" ? |
= 3. Hverrar þjóðar var tónskáldið Karl \
Maria von Weber og hvenær var hann |
| uppi ? \
I 4. Hvað er langt til Færeyja frá Islandi ? =
1 5. Hverjar eru helztu eyjar í Skagafirði? |
§ 6. Hvað nefndist æðsti maður hins forna i
alþingis ?
I 7. Hvenær var hér svonefnd friðaröld ? i
| 8. Hver er eðlisþyngd baðmullar?
= 9. Hvert er suðumark blýs?
| 10. Hver er ritstjóri Freys?
Sjá svör á bls. 14.
Skrifstofustjórinn horfði niður með
flegnu hálsmálinu og greindi þau undur-
samlegustu brjóst, sem hann nokkru sinni
hafði augum litið. Síðan pantaði hann
tvö glös af léttu víni. Eftir nokkra dansa
í viðbót stakk hann upp á gin-hressingu.
Ungfrú Wrangby drakk og naut tilver-
unnar, því að hún var eðlilega barn sinn-
ar aldar og forvitin um gang lífsins.
Þegar þau voru búin að drekka nokkr-
ar víntegundir að auki höfðu augu img-
frú Wrangby fengið á sig þann ljóma sem
gerði skrifstofustjórann sælan og ham-
ingjusaman. „Má ég kalla þig Sonju?“
spurði hann mjög varlega.
Hún brosti á sinn yndislega hátt. „Auð-
vitað, kæri Filip!“
Allt í kringum þau dansaði fyrirmynd-
ar jazz-æska. Fólkið leit þreytulega og
eins og annars hugar hvert á annað, og
reyndi að vera Evrópu-legt í viðmóti.
Gerði sér upp leiðindi, þótt menn vissu
ekki hvað leiðindi voru. Af og til hlóu
menn til þess að leggja áherzlu á þeir
væru léttlyndir.
Þegar skrifstofustjórinn hélt Sonju í
fanginu, fann hann að hann hafði tak-
mark með lífinu, og að það takmark var
fólgið í því að tæla þessa saklausu veru
út á hála braut.
„Þú ert draumur, Sonja,“ hvíslaði hann
í eyra henni, og augu hennar ljómuðu af
gleði.
„Og þú ert eins og Melwyn Douglas,“
svaraði hún.
Á leiðinni heim, sem þau óku í bíl, dáð-
ist hann að vangasvip hennar.
„Hvert hefur þú hugsað þér að fara
um nýárið,“ spurði hann.
„Það er ég nú ekki alveg viss um,“
anzaði hún.
„Til Norður-Sjálands?“ stakk hann upp
á.
„Það er of kostnaðarsamt, elsku Filip!
Það er alltof dýrt fyrir vélritunar-
stúlku . . .“
Skrifstofustjórinn vætti neðrivörina
með tungubroddinum.
„Mér hefur sjálfum dottið í hug að
heimsækja Norður-Sjáland! Hm — ég á
við, við gætum orðið samferða. 1 mesta
sakleysi, vitanlega! Við gætum skemmt
okkur konunglega.“
„Það yrði reglulega gaman.“ Hún hall-
aði höfðinu upp að honum. „Það yrði af-
skaplega spennandi, elsku Filip!“
Hann kyssti hana með gætni. — Varir
hennar voru heitar og mjúkar og sakleys-
islegar.
Hún tók af skarið. „Við förum saman!
En látum það aðeins vera okkar í milli.“
Á sjálfu gamlaárskvöldi komu þau á
hótelið á Norður-Sjálandi. Skrifstofustjór-
inn hafði annast um að útvega herbergi.
Því miður varð hann ofurlítið vonsvikinn
þegar hann komst að raun um að honum
hafði verið ætlað herbergi á þriðju hæð,
en ungfrú Wrangby á annari hæð. Þetta
Framhald á bls. 7.