Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 23, 1949'
„Síðan í morgun hef ég reynt að fá svar við
ofur-einfaldri spurningu, en loftskeytamaðurinn
á þessu skipi virðist ekki kunna með tólin að
fara.
George Willowby lagði frá sér bæði hníf og
gaffal og sýndist vera eymdin uppmáluð. Hann
kingdi nokkrum sinnum áður en hann kom út
úr sér því, sem hann vildi segja. Hann sneri sér
að Fujiwara skipstjóra:
„Þessi maður hlýtur að vera að gera að gamni
sínu. Það er varla neitt að loftskeytatækjunum ?“
sagði hann.
Smávaxni skipstjórinn lét tannstöngulinn nema
staðar, er hann var kominn um það bil hálfa
leið að munninum.
„Það er ekkert að loftskeytatækjunum," sagði
hann, „og loftskeytamaðurinn gerir sitt bezta,
þótt hann sé ekki vanur. Hann er aðeins vara-
maður. Fyrsti loftskeytamaður er alvarlega veik-
ur.“
„En það getur ekki gengið —“
„j6g hef spurzt fyrir um það hjá Toyo-maru,
systurskipi Kumu-maru, hvort þeir gætu lánað
okkur mann, og, ef loftskeytamaðurinn okkar
verður ekki orðinn heill heilsu, er til Honolulu
kemur, fáum við mann frá* þeim,“ sagði skip-
stjórinn og hóf að stanga úr tönnum sinum af
nýju.
Larkin horfði niður á diskinn, sem rétt í
þessu var settur fyrir hann.
„Hr. Larkin," — það var skipstjórinn, sem
talaði —, „ég leyfi mér að afsaka við yður sér-
staklega, að Rodriguez hershöfðingi er ekki
staddur til borðs, og hann hefur beðið mig að
koma á framfæri við yður afsökun sinni á fram-
ferði sínu í dag.“
„Mér skilst, að hershöfðinginn líði skár,“
sagði Larkin. „Hvaða skýringu getui' hann gef-
ið nú?“
„Hann segir, að það hafi ekki verið þér, sem
réðust á hann. Og honum þykir mjög fyrir, að
hafa valdið þessum grun, sem á yður féll.“
„Hvern grunar hann í kvöld?"
„Rannsóknum er enn ekki lokið,“ svaraði skip-
stjórinn virðulega.
„Ég þori að veðja við ykkur, að ég veit, hver
réðist á hershöfðingjann," hrópaði Millicent
Greeve allt í einu. „Ég á við, það er auðvitað
hann — laumufarþeginn! “
„Hver? Laumufarþegi ?“ spurði Larkin.
„Já, ég á við, hann hlýtur að vera laumu-
farþegi," svaraði Millicent. „Því að ég þekki alla
farþegana, bæði þá, sem komu um borð í San
Francisco og hina, sem hafa verið með alla leið-
ina. Og hann.er enginn þeirra. Þessvegna hlýtur
hann að vera laumufarþegi."
„Hver?“ spurði Cuttle hinn þögli.
„Góði maður," svaraði Millicent, „auðvitað
maðurinn, sem gægðist inn um kýraugað á klef-
anum minum í gærkvöldi, eða öllu heldur í nótt
klukkan hefur verið orðin að minnsta kosti tvö.
Ég var í þann veginn að slökkva ljósið og ætlaði
að sálast úr hræðslu, ég á við, þegar ég sá and-
litið á glugganum. Áuðvitað hvarf það jafnskjótt.
Ég fékk ekki einu sinni tíma til þess að æpa.
Hann var mjög líkur — •—“ Frú Greeve hall-
aði sér yfir borðið og spurði: „Eigið þér bróður,
Dorothy ?“
Dorothy Bonner leit spurnaraugum á Larkin.
„Segið mér, er þetta samsæri?" spurði hún í
tóntegund, sem hún ætlaðist til að væri gaman-
söm. „Hvað hafið þið tvö verið að brugga?"
Frú Greeve sneri sér að Larkin.
„Hafið þér einnig séð hann?“
„Það getur ekki verið," svaraði Larkin og
horfði beint í augu ungu stúlkunnar. „Dorothy
segir, að hún eigi engan bróður."
„Já, en hann var nákvæmlega eins og hún,“
hélt Greeve áfram með áfergju. „Ég á við, ég
sá hann svo vel, að ég get dæmt um það, hvað
hann var nauðalíkur Dorothy. En auðvitað, fyrst
Dorothy segir — —“
Hún hætti í miðri setningu. Óhuganleg þögn
greip um sig við borðið. Dorothy Bonner virt-
ist ekki skynja annað en matinn á borðinu, en
kinnar hennar voru eldrauðar. En roðinn hvarf,
er skipstjórinn tók að ræða við brytann á
japönsku. Herra Willowby glápti með ólýsan-
legri forundrun á Dorothy Bonner.
„Já, hvernig er það, skipstjóri, er laumufar-
þegi um borð, eða ekki?“ spurði Larkin loks
eftir langa þögn.
Fujiwara skipstjóri ræskti sig og lagði tann-
stöngulinn varlega frá sér.
„Það er mjög ósennilegt,“ svaraði hann.
„Þegar þess er gætt, að farþegi þessi virðist
haldinn morðfýsni mundi þá ekki ómaksins vert
að reyna að hafa upp á honum, herra skipstjóri?"
„Ég er öldungis sammála yður herra Larkin,"
svaraði skipstjórinn.
„Ef ég mætti koma með enn aðra uppástungu,
mundi ég leggja það til að leit yrði hafin með
þvi að skoða í kistuna, sem sett var um borð í
San Francisco."
Það komu skrýtnir drættir í andlit skipstjór-
ans.
„Ég er hræddur um að það yrði til lítils, því
að kínverski maðurinn er dáinn."
„Ef til vill,“ sagði Larkin. „En mig grunar
nú samt, að maðui'inn sé hvorki kínverskur né
dauður. Hversvegna ekki að láta Dr. Bioki líta
á hann.“
„Það er ekki siður að raska ró hinna látnu,"
mælti læknirinn.
„Nei, satt er það. Það er heldur ekki fallegur
siður að ganga um eins og grár köttur og skera
menn á háls. Það hefur að minnsta kosti ekki
viðgengizt um borð í þeim skipum, sem ég hef
áður farið með.“
„Ágætt!" sagði skipstjórinn. „Ég mun gera
eins og þér biðjið. Snemma í fyrramálið."
Dorothy Bonner skaut disknum til hliðar og
reis upp frá borðinu.
„Ég bið yður að afsaka. •— Mér líður ekki
rétt vel.“
Hún gekk hratt út úr stofunni.
„Sjaldan er ein báran stök,“ sagði Millicent
Greeve. „Ég á við, hvað lasleikann snertir. Hvar
er þessi Hood, hann kemur aldrei út úr klefa
sínum?"
Dr. Bioki lyfti gafflinum og gerði með honum
nokkrar sveiflur og tautaði fyrir munni sér:
„Funayoi arimasu, sjóveiki."
„Segið mér nú að sunnan, dr. Bioki! En því
trúi ég aldrei," sagði Millicent. „Þér ættuð bara
að sjá allan matinn, sem borinn er inn til hans,
og hann étur hann allan, því að bakkamir eru
alltaf tómir, þegar þjónninn kemur til baka.
Hann er ekki sjóveikari en ég.“
„Hann gengur máske með termíta," skaut
Larkin inn i. „Þeir éta allt sem tönn á festir,
hef ég heyrt."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Nú er stóri drengurinn hennar mömmu
orðinn kúreki. En hvað pabbi verður glaður að sjá
Lilla i nýja búningnum.
Lilli: Gaman!
Mamman (kallar frammi): Lilli, komdu aftur til mín!
Mamman: Nú skaltu setjast á hestinn þinn, Mamman (kallar): Komdu, elskan.------------------------------------yndislegt!!
og svo skulum við kalla á pabba og lofa hon- Við Lilli ætlum að sýna þér svolítið.
um að sjá duglega drenginn sinn. Pabbinn: En hvað það var---------------