Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 23, 1949
11
Framhaldssaga:
Beishur* dryhhur
24
Ástasaga eftir Anne Duffield
Ráðsmaðurinn, því að þetta var hann, reis upp
og gekk til hennar sínum rólegu skrefum.
„Ekkert frú Celía, ég kom bara------“
„Farðu strax heim aftur. Eru vinnumennirnir
ekki að tína döðlublóm í dag?“
„Jú, frú.“
„Þá átt þú að sjá um, að það sé allt i lagi.“
Hún stóð upp. Negrinn stóri glotti við tönn,
en hin skipandi rödd Celíu hafði samt þau á-
hrif á hann, að hann svaraði með samblandi af
virðingu og tilfinningu þess, að hann mætti sín
lítils.
„Ég er að fara, frú Celía, ég kom hingað ein-
ungis til þess að kæla mig dálítið."
,,Það geturðu gert, þegar vinnu er lokið.
Farðu strax til starfa þinna!“
„Já, frú Celía.“
Svertinginn snautaði burtu. Celía stóð kyrr,
þar til hún hafði séð hann ganga eftir stígn-
um, sem lá að ávaxtalundunum. Svo sundlaði
hana, hún greip um grein til þess að verja sig
falli. Hún dró þungt andann, eins og hún hefði
hlaupið langa leið og andlit hennar var dauða-
bleikt.
„Ég verð að fara heim! Hann getur vel kom-
ið til baka.“ Með erfiðismunum tókst henni að
halda af stað.
Hún treystist ekki að fara sömu leið og svert-
inginn, hún var hrædd um að mæta honum á
leið sinni. Hún varð að fara eftir ströndinni. Hún
hélt eins og leið lá út á ströndina, yfir allar
torfærur, rætur og fallna stofna, dý og pytti.
Hún var öll orðin óhrein og blaut og móð af
hlaupunum. Henni fannst hún aldrei ætla að
komast út á sandana.
Loksins komst hún þangað, fann aftur fast
land undir fótum. Hún nam staðar eitt andar-
tak, en tók svo til fótanna. Loks komst hún
að bryggjunni. Þar stóðu tveir svertingjar og
voru að dytta að seglbátnum. Þeir litu upp stein-
hissa, er hún nálgaðist þá, en buðu henni kurt-
eislega góðan daginn og héldu svo áfram verki
sínu. Ekki kom þeim það við, hvað frúin þeirra
væri að gera.
Hún var nú komin á öruggan stað, en hún
flýtti sér allt hvað af tók upp langa stíginn upp
á grasþrepin, sem láu umhverfis húsið. Með
öndina í hálsinum, hlaupandi við fót, beygði
hún fyrir hornið á húsinu og sá, að Lance sat á
flötinni og var að borða morgunverðinn.
„Celía! Hvað í ósköpunum — ?“
Hann spratt á fætur.
„Ó, Lance, ég var svo hrædd."
,,Við hvað varstu hrædd? Hvar hefurðu verið?
Hvernig hefur þú blotnað svona?“
„Ég var niðri á vætusvæðinu.“
„Settu þig, barn." Hann ýtti henni niður í
stól og tók að tína af henni plöggin. „Þú ætt-
ir að vera skynsamari, Celía. Þú verður ein-
ungis veik af þessu. Hvað í ósköpunum varstu
að gera þar niður frá?“
„Ég fór þangað bara að gamni mínu. Ég
fer þangað svo oft. Það er svo svalt þar og
notalegt, mér líður svo vel þar.“
„Þú hefur skrýtnar skoðanir. Það er and-
styggilegt þar.“
„Ég fer þangað heldur aldrei aftur," sagði
Celía með viðbjóði.
„Já, það vona ég. En hvað var það, sem þú
varst hrædd við?“
„Það var Job!“ svaraði hún.
„Job!“
„Já, ég sat þar hjá vatninu og leit skyndi-
lega upp og varð þess þá var, að hann glápti
á mig.“
„Það hefur varla verið saknæmt, þótt hann
hafi glápt á þig. Hann hefur líka sizt átt von
á því að finna þig þarna.“
„Það var ekki það,“ sagði Celía. „Það var
svipur hans. Ég hugsa, að hann hafi elt mig.“
„Vitleysa!" hrópaði Lance. „Hví skyldi hann
vera að því?“
„Þeir — þeir gera það — stundum —.“
„Ekki á Blanque, það veiztu fullt eins vel
og ég. Við höfum ekkert þesskonar hér og höf-
um aldrei haft.“
„Job er ekki Blanque-svertingi."
„Góða Celia,“ sagði hann fullur þolinmæði.
„Job er ráðsmaður minn, Getur þú í alvöru
trúað þvi, að hann vilji fleka eiginkonu mína?“
„En — hann kom — og stóð þarna — og
glápti á mig.“
„Auðvitað." Hann hefur verið steinhissa á
því að sjá þig þama.“
„Hann átti ekkert erindi þangað niður eftir,
Lance."
„Hann hefur skýlausan rétt til þess að fara
alla sinna ferða. Sumir svertingjanna eiga lika
kanóana sína þarna. Nú verður þú að herða
þig upp, Celía mín. Þetta er hlægilegt." Og
er honum flaug annað í hug, bætti hann við:
„Hvað gerðir þú, þegar þú sást hann. Þú hefur
þó aldrei verið svo kjánaleg að hlaupa burtu.
Ef þú hefðir gert það------“
„Nei það gerði ég ekki,“ svaraði Celía hvasst.
„Ég spurði hann, hvað hann væri að gera þarna
og sendi hann síðan til vinnu sinnar."
„Það var rétt, og hann hefur auðvitað hlýtt?"
„Já.“
„Nú, hvaða veður þarf þá að gera út af þessu.
Þú getur sjálf -----“
„Ég sá andlit hans. Það gerði mig hrædda.
Ég er viss um, að hann var að að elta mig.“
„Góða barn, það hefur honum aldrei dottið í
hug. Þú mátt ekki ganga með svona grillur.
Hugsaðu þér, hversu erfitt þú gerir mér fyrir,
ef þú ferð að þjást af negrahræðslu."
„Það geri ég alls ekki. Ég er allsendis ó-
hrædd við alla aðra. Mér þykir vænt um þá,
en ég óttast Job, og ég vildi óska þess, að þú
mundir losa þig við hann.“
„Ég hef enga ástæðu til þess. Hann er bezti
ráðsmaður, sem ég hef nokkurn tíma haft.
Auk þess á ég honum líf mitt að launa, eins
og þú veizt. Ég hef sízt í hyggju að losa mig
við hann, mér finnst það ekki næg ástæða þótt
þú hafir andstyggð á honum, andstyggð, sem
er í fyllsta máta óréttlát og ranglega til fundin."
„Er ekki til neins, að ég biðji þig þess,
Lance? Ef ég segði þér að ég er verulega hrædd
við hann?“
„Ég vil alls ekki, að þú sért hrædd," sagði
hann og reyndi að stilla sig. „Þú hefur enga
ástæðu til þess. Geturðu ekki treyst mínum
orðum ?“
„Svo — þú vilt þá ekki senda hann burtu?"
„Nei, aldrei," hrópaði Lance, sem nú hafði
misst þolinmæðina. „Reyndu að haga þér eins
og heilvita mannesltja. Og hættu að ráfa um
niðri á vætusvæðinu. Ef þú ert að slíkri fásinnu,
er sízt að undra, þótt negrarnir glápi á þig. Og
ég ætla að biðja þig að vera ekki með þessar
vitleysis grillur í höfðinu. Negrarnir gera þér
ekki neitt, en ef þeir verða hræðslu varir hjá
hvítu konunum er ekki að sökum að spyrja,
þá verður að taka afleiðingunum. Skilurðu það?“
„Já, ég skil það. Celía reis á fætur. „Ég verð
að skipta um föt.
„Fáðu þér heitt bað,“ sagði. Lance.
Hún tók skó sína og sokka og gekk inn í
húsið. Hún var enn mjög föl, en hún fór í heitt
bað og hafði fataskipti með mestu rósemd. Hún
mátti exki láta undan, hvorki undan tilfinning-
um sinum né hræðslu. Barnsins vegna varð hún
að sýna stillingu.
Henni sárnaði mjög við Lance. Það var illa
gert af honum að senda manninn ekki í burtu,
þar sem hún var svo hrædd við hann. Og þó —
var það? Lance trúði sögu hennar ekki, að því
leyti hafði har.n rétt fyrir sér. Og hefði hún
á röngu að standa, var það í sannleika hin mesta
vonzka að reka Job.
En Celíu hafði ekki skjátlast. Hvers vegna
vildi Lance ekki trúa henni? Af því Job tilheyrði
honum! Hafði verið á Fairfax miklu lengur en
Celía sjálf. Og enginn, sem tilheyrði Lance,
gat gert neitt rangt.
Nú, það hafði hún raunar vitað áður, svo að
það kom henni ekki spánskt fyrir. Hún varð
líka að taka því. En hún yrði að gæta sin. Hún
ætlaði aldrei að fara ein langt frá húsinu.
Ef til vill hafði hún verið hrædd að ófyrirsynju.
Þegar öllu var á botninn hvolft, gat vel verið,
að hún grunaði hann um allt hið illa, af þvi að
hún gat ekki þolað hann fyrir óskammfeilnina
og uppvöðslusemina, sem hann bar utan á sér.
Hún var þó allténd lcona húsbónda hans og
herra. Maðurinn gat ekki verið svona heimsk-
ur, hann vissi, hvað það mundi kosta hann,
— lífið — og það ekki á sem þægilegastan
hátt.
„Ef til vill hef ég verið ímyndunarveik,"
hugsaði Celía. „Ég ætla ekki að hugsa meira
um það. Ég get verið alveg róleg hjá Lance.“
Samt var hún mjög föl ennþá og út úr augum
hennar skein hræðsla, er hún kom niður aftur.
Lance var þó einskis var. Hann tók við henni
brosandi og sagði:
„Er allt í lagi með þig núna, elskan? Gott!
Ég vil alls ekki að skynsama konan min sé að
berja einhverjar grillur inn í sig. Og nú þarf
ég að fara!“
„Getur þú ekki verið hjá mér í dag? mig
langar til að sigla."
„Því miður, Celía mín, en ég þarf að hitta
mann frá Norfolk. Hann vill kaupa kartöflur.
Það mundi verða mér til mikils hagnaðar, ef
ég gæti gert samning við hann.“
„Getum við staðið við hann, Lance?"
„Það veit guð. En ég hætti á það. Fairfax
þárfnast peninga. Stundum finnst mér eins og
ég muni missa það út úr höndunum á mér,
Celía."
„Elsku Lance!“ Hún gekk fast að honum og
stakk hendnni inn í handarkrikann á honum.
Hann horfði raunalega á hana
„Celía, ég gæti ekki afborið það, ef — .— "
„Nei, nei,!“ Hún huggaði hann eins og hún
mundi hugga lítinn dreng. Þú þarft ekki að