Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 23, 1949
7
Höndin á glugganum
Framhald af bls. Jf.
flækti fyrirætlanir hans. En gamlaárs-
kvöld er nú einu sinni gamlaárskvöld,
og hann mátti yfirleitt lofa hamingjuna
fyrir að honum heppnaðist að útvega tvö
herbergi.
Á hótelinu var nýja árinu fagnað á
gáskafullan hátt með dansi og glaum og
gleði, og hljómsveitin og hvinurinn af
þjótandi kampavínsflöskutöppunum gerði
sitt til þess að fjörga gestina. Sonja
var eins og draumur í dós. Skrif-
stofustjórinn gat ómögulega horft sig
mettan á þessa dásamlegu skógardís er
hann hafði uppgötvað. Þessi saklausa
skólatelpa var allt í einu og fyrirvara-
laust orðin að freistandi kvenveru, hjúp-
uð hvítu silki sem undirstrikaði svo ræki-
lega sem verða mátti hverja einustu línu
og bungu á fullkomnasta líkamanum sem
skrifstofustjórinn nokkurntíma hafði gert
sér í hugarlund að til væri. Á yfirborði
þessa einkennilega mjúka efnis sá hann
móta fyrir öllum undursamlegustu dá-
semdum kvenlegrar fegurðar. Brjóstin,
mittið, lærin . . .
„Ef pabbi sæi mig núna myndi hann
fá snert af slagi!“ sagði hún og augu
hennar funuðu yfir kampavínglasið.
„Draumadís," sagði skrifstofustjórinn,
„veiztu að þú ert hættuleg fyrir karl-
menn . . .“
„Heldurðu það?“
„Ég veit það!“
Hún hló.
„Mamma sagði að ég skyldi vera var-
kár. Það eru svo margir karlmenn var-
hugaverðir. Einkennilegt, ekki satt?“
„Ef til vill ekki!“
„Þú ert máske einn af þessum vara-
sömu mönnum, Filip?“
„Hm! Það er allt undir því komið hvað
átt er við þegar talað er um varasaman
mann . . .“
„Tja — þessháttar menn, sem — sem
— ja, afvegaleiða saklausar stúlkur.“
Skrifstofustjórinn svaraði ekki þessari
spurningu því að hann gat ekki komizt
hjá því að viðurkenna með sjálfum sér,
að væri þannig litið á málið, þá var hann
mjög, mjög varhugaverður karlmaður. 1
staðinn fyrir að fara nánar út í þá sálma,
bauð hann henni upp í dans, og tók málið
þar með af dagskrá. Svona eru karlmenn-
irnir alltaf!
Þegar gleðskapurinn var kominn á það
stig að farið var að slökkva ljósin, tók
hann undir hönd hennar og leiddi hana
til herbergis síns. Hann staðnæmdist fyr-
ir utan herbergisdyrnar hjá henni, og þar
sem hún nú stóð þarna, fékk hann enn
þá frekari sönnun fyrir því hversu full-
komlega óaðfinnanleg hún var.
„Eigum við ekki að koma inn til þín og
fá okkur sígarettu?“ spurði hann.
„Ég er hræðilega þreytt, Filip.“
„Ég skal hjálpa þér inn fyrir, yndið
mitt!“
Hún opnaði hurðina.
„Þetta veldur hneyksli, Filip! Þú ættir
heldur að fara upp á þitt herbergi!“
„Sonja!“ — Rödd hans var klökk.
„Mamma myndi fá heilablóðfall, skil-
urðu það ekki!“
Hann reyndi að setja fótinn á milli hurð-
arinnar og dyrastafsins, en hún varð
fljótari. Hurðin small í lás, beint fyrir
framan nefið á honum. Hann heyrði hlát-
urinn í henni er hún var komin inn.
„Góða nótt og gleðilegt nýjár,“ hló hún.
Hede skrifstofustjóri sagði ekkert, —
a. m. k. ekki upphátt. En í barm sér
muldraði hann óteljandi formælingar. Með
þessu hafði hann ekki reiknað. Hann
hafði undirbúið allt svo nákvæmlega
í einstökum atriðúm, og — samt sem áð-
ur var áætlunin farin út um þúfur.
Hann sneri til herbergis síns — brenn-
andi af þrá.
En Sonja Wrangby, aftur á móti, renndi
hvítum silkikjólnum af grönmnn kroppn-
um, kastaði sér alsnakinni ofan á dún-
mjúka sængina, breiddi út báða handleggi
og brosti ánægjulega.
Filip er hættulegur maður, hugsaði
hún, en hann er yndislegur.
Allt í einu brá henni ónotalega við, og
hún starði á gluggann. Hún hafði ekki
kveikt í herberginu, en á glugganmn, sem
Framhald á bls. 14.
1. mynd . . . En er þeir voru burt
farnir, sjá, þá vitrast engill Drottins,
Jósef i draumi og segir: Rís upp og
tak barnið og móður þess með þér
og flý til Egyptalands, og ver þar
þangað til ég segi þér, því að Heró-
dea mun leita barnsins til þess að
fyrirfara því. Og hann reis upp, tók
barni i og móiur þess og fór til
Egyptalands ....
2. mynd. En er Heródes var dáinn,
sjá, þá vitrast engill Drottins Jósef
í draumi í Egyptalandi og segir: Rís
upp og tak barnið og móöur þess
með þér og far til ísraelslands . . .
O.g er hann kom þangað, settist hann
að i borg, sem heitir Nazaret . . .
3. mynd.
Og er þau fundu
hann ekki, sneru þau aftur til Jerú-
salem og leituðu hans. Og það var
ekki fyrr en eftir þrjá daga, að þau
fundu hann í helgidóminum, þar sem
hann sat initt á meðal lærimeistar-
anna, og gerði hvorttveggja að hlýða
á þá og spyrja þá.
4. mynd. . . . Og er hvíldardagur
kom, tók hann að kenna í samkundu-
húsinu, og margir, sem á hlýddu,
undruðust stórum og sögðu: Hvaðan
kemur manni þessum þetta? Og hví-
lik speki er þessum manni gefin og
hvílík kraftaverk gjörast fyrir hend-
ur hans! Er hann ekki smiðurinn,
sonur Mariu, og bróðir Jakobs og
Jóse og Júdasar og Símonar? Og
eru ekki systur hans hér hjá oss ? Og
þeir hneyksluðust á honum.
Pósturinn
Framhald af bls. 2.
Hún, sem þekkir hafið bláa
hnígur endalaust,
kveður blítt við lundinn lága,
Ijúft þar kvöddumst við í haust.
Pljót, þú, sem rennur
í fjarlæga unn,
finndu þá mey,
sem að er okkur kunn.
Segðu henni, sem að býður,
senn ég komi heim,
er þú alein áfram líður,
út i hafsins víða geim.
er: Editor Heimskringla 853, Sar-
gent Ave. Winnipeg.
P.s. Skriftin er ekki óþokkaleg,
en okkur er nær að halda, að þú
myndir skrifa betur, ef þú notaðir
ekki þá tegund af penna, sem bréf
þitt er skrifað með.
Eins og gengur
Kæra Vika!
Gætir þú sagt mér hvar væri helzt-
ar líkur til þess að ég gæti grafizt
fyrir heimilisfang tveggja ættingja
minna. Annar er í Ameríku, en hinn
í Noregi.
Með fyrirfram þakklæti kveð ég
þig.
X
P.s. Hvemig er skriftin? Fljót-
færnisleg er það ekki?
Svar: Reyndu að hafa tal af sendi-
ráði Islands í Noregi. Heimilisfang
þess er: Islands legasjon, Stortings-
gaten 30, Oslo. Um ættingja þinn í
Ameríku væri reynandi að fá upp-
lýsingar fyrir meðalgöngu vestur-
íslenzku blaðanna í Winnipeg, Kan-
ada, Heimskringlu eða Lögbergs.
Heimilisfang ritstjóra hins fyrrnefnda
Svona fór það!