Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 23, 1949
óttast það. Við munum komast af á einhvern
hátt — og- þegar Annetta — “
„Já við komumst einhvernveginn af,“ sagði
hann samþykkjandi:
Hann kyssti hana og fór leiðar sinnar. Celía
stóð kyrr í sömu sporum. Hún skammaðist sín.
Hún hafði svikið sjálfa sig og allt það, sem hún
hafði sett sér að marki. Hjúskap Annettu og
Guys átti ekki að reisa á hreinum grundvelli,
það var hún viss um. Og hún þóttist þess einnig
fullvís, að peningar Annettu yrðu ekki notaðir
vel, þeim yrði fleygt í botnlausa bruðlhitina á
Fairfax. Hvað hafði hún sagt við Lance ?
Hvernig var hún orðin?
II.
Samningar höfðu ekki tekizt með Lance og
manninum frá Norfolk. Honum virtist Lance
ekki geta staðið við samninga, þar sem allt var
í meira og minna ólestri hjá honum á Fairfax.
Og Lance, sem hafði treyst svo mjög á þenna
samning.
Hann varð afar sár, þunglyndur og eirðar-
laus, mjög eirðarlaus.
Celía hafði áður séð þessi einkenni, en nú gat
hún ekki horft upp á þau, ekki núna, þegar hún
þurfti svo mikið á honum að halda, þegar hún
gekk með barn hans.
Næsta dag á eftir umgekkst hún hann tauga-
óstyrk og kvíðin. Sama máli gegridi um frænd-
fólkið. Ef Lance var í vondu skapi, var það
segin saga, að allir stóðu á öndinni af kviða og
illri líðan. Því aðeins gat það verið í góðu skapi,
að Lance væri það líka.
Celía veitti því athygli, að Guy var henni
einstaklega góður og eftirlátur þá dagana, sem
faðir hans var verstur, eins og hann skildi,
hversu þungbært það hlaut að vera fyrir hana.
En enginn minntizt á skaplyndi Lances nema
gamla Mam’Easter.
Hún kom dag einn til Fairfax, eins og svo
oft áður til þess að hitta Horace bróður sinn
og annað þjónustufólk. Eins og jafnan, er hún
var á ferðinni, kom hún við hjá Celíu til þess
að rabba við hana.
„Hvernig líður yður, frú Celía?" sagði hún.
„Agætlega þakka yður fyrir, Mam’Easter,"
svaraði Celía.
„Þér eruð hálfguggin og mögur.“
„Það gerir hitinn. Ég er ekki vön svona mikl- •
um hita.“
„Ég sé hvergi herra Lance,“ sagði Mam’
Easter og horfði hvasst á Celíu. Hann þjáist
víst af þessum eirðarleysisköstum núna, er það
ekki ?“
„Ég — ég veit það ekki.“
„En ég veit það, frú Celía, hann er að tala
um að fara í burtu.“
„Nei, nei, hann getur ekki farið í burtu núna,
ekki núna.“
Gamla konan horfði á hana vingjarnlega.
„Veslings barn! þér ættuð heldur að leyfa
honum að fara. Ég þekki herra Lance. Hann
brennur í skinninu eftir að komast burtu. Hann
getur ekki verið kyrr. Svona er hann!“
„Hann getur gert, hvað sem hann vill,“ sagði
Celía, sem orðin var náföl í framan. „En hann
hefur ekki minnzt á það við mig.“
„Hann gerir það bráðum, ungfrú Celía. Ég
veit, hversu yður fellur þetta þungt. En reyn-
ið ekki að aftra honum. Ég sagði yður, að það
mundi ekki vera neitt auðvelt að lynda við
hann, en það verður að taka honum eins og
ber. Og munið það, sem ég hef sagt yður.“
„Ég skal reyna það,“ svaraði Celía. „En hvern-
ig líður fólkinu ?“
Mam,Easter sagði henni það markverðasta i
fréttum og þær töluðu ekki meira um Lance.
Nokkrir dagar liðu. Celía var glöð að sjá, en
innra með sér var hún í þungum þönkum. Lance
var enn mjög þunglyndur. Hann mundi ekki fara,
hann gæti það ekki, en Lance gerði það. Eins
og fyrr, sagði hann fyrirvaralaust, að hann ætl-
aði að skreppa til Bandarikjanna.
Celía horfði á hann sínum stóru augum.
„Þér er ekki alvara, Lance, án mín?“
„Ég fer með Williams á mótorsnekkjunni,"
svaraði hann. „Við verðum viku á leiðinni og
ætlum að koma við á mörgum stöðum. Þú gæt-
ir ekki þolað slíka ferð, barn.“
Auðvitað vissi hún, að það var hreint brjálæði,
að hún færi að leggja upp í slíka ferð á litlum
vélbát.
„En Lance, þú getur ekki skilið mig eftir
eina!“
Af hverju ekki? Þér leið ágætlega, seinast
þegar ég var í burtu."
„Ég var alls ókviðin þá."
„Hví skyldirðu vera kvíðin núna?“
Hún horfði á hann tómlegum augum.
„Hlustaðu nú á mig, Celía," hrópaði hann.
„Nú skulum við gera út um þetta í eitt skipti
fyrir öll. Ef þú ert alltaf með þessa vitleysu,
gerir þú líf okkar verra en helvíti. Ég fer með
þig í ferðalag einhvern tíma, þegar þú ert fær
um að ferðast. En stundum langar mig til þess
að vera einn. Það er ekki hægt að hlekkja mig.“
„Ég veit það, Lance, og ég ætla heldur ekki
að vera þér fjötur um fót.“
„Það ertu heldur ekki. Ef þú ert hrædd, get-
ur þú farið yfir á Sedrushlíð eða Kósalund, eða
fengið Guy til þess að flytjast hingað. Gerðu
hvað sem þú vilt. En Celía, þú verður nauðsyn-
lega að gæta að þér fyrir öllum grillum. Þú
ert betur geymd hér á Fairfax en í London.
Líttu á Olgu og Annettu. Þær búa einar að
Sedrushlíð. Líttu á frænkurnar, eða ungfrú
Allie, þær búa líka einar."
„Já, ég veit það.“
„Hví skyldir þú ekki eins geta gert það. Ég
vil ekki að þú sért óhamingjusöm. Ef þér leið-
ist, ættirðu að fara til Anne frænku. En þín
vegna vona ég, að þú sjáir að þér. Ég mun oft
fara frá þér, ekki einungis til Virginía heldur
og til fiskveiða. Aðalveiðitíminn fer brátt að
hefjast. Þá verð ég að heiman tvo til þrjá daga
í einu. Hugsaðu þér hvernig Hfið yrði, ef þú
værir með þennan óskapagang, hvert sinn sem
ég færi burtu."
„Ég vil ekki haga mér eins og flón. Það er
bara — — — farðu ekki frá mér, Lance!"
„Ef það er Job, sem þú óttast, skal ég segja
þér það, að ég mundi hugsa mig um tvisvar
að skilja þig hér eina eftir, ef það væri ekki
einmitt Job, sem ég treysti bezt til þess að vera
þér innan handar. öll eignin — og þú með —
er nú undir vernd hans. Engin kona getur hugs-
að sér traustari varnarmann. Svo, ef það er
það, sem skelfir þig-------“
„Hvenær ætlar þú að fara, Lance?"
„Seinni partinn á morgun. Williams vill gjarn-
an halda brott þegar í stað.“
„Einrriitt það.“
„Viltu, að ég fari með þér til Sedrushlíðar,
eða á ég að senda Guy hingað?"
„Hvorugt. Ég ætla að vera ein. Ég get verið
það alveg eins og aðrar konur."
„Alveg rétt! Nú kannast ég við þig, Celía.
Brjóttu odd af oflæti þínu sem oftast. Láttu ekki
undan sjálfri þér. Og þú munt komast að því
áður en yfir lýkur, hversu fullkomlega örugg þú
ert og þá hefur þú unnið bug á hræðslunni.
Þetta var hans hjartans sannfæring. Hann
trúði því, sem hann var að segja. Ef hann
hefði haldið, að henni væri búin hin minnsta
hætta, mundi hann ekki hafa farið frá henni .En
hann vissi, að hún var kvíðin, að hún var þannig
á sig komin, að hún mátti ekki vera hrædd. Og
samt hafði hann yfirgefið hana .Jú, hann hafði
sagt, að hún gæti farið til frænknanna eða Olgu.
Það gat hún auðvitað. En hún vildi það ekki.
Hún vildi að Lance væri hjá sér, en því hafði
hann neitað.
Það sem eftir lifði kvölds, var hann í sól-
skinsskapi. Hann hljóp upp þrepin og hrópaði
á Horace. Allt húsið lifnaði af fjöri hans. Hann
var svo glaður, svo glaður að komast burt.
Hann lagði af stað fyrir hádegisverð og Celía
stóð á bryggjunni og veifaði til hans. Siðan
gekk hún heim. Hún settist niður í einkadag-
stofu sinni, þar sem hlífar höfðu verið settar
fyrir glugga til varnar gegn sólskininu. Hún
tók fram handavinnu sína og settist.
Hitinn hafði stöðugt verið að aukast um dag-
inn og nú var orðið ofsaheitt. Óhugnanlegur lit-
blær hvíldi yfir á himinhvolfinu og sólin var
eins og koparhnöttur. Celía átti erfitt með að
draga andann og að hádegisverði loknum gekk
hún út, en þar gat hún ekki haldizt við fyrir
hita.
Hún reyndi að leggjast fyrir og sofa, en bylti
sér einungis aftur og fram og gat aldrei fest
blund. I horninu uppi við loft hvein í köngulló,
sem var að rifa í sig kakkalakka. Það var
ógeðslegt hljóð.
Celía streittist við að horfa ekki þangað upp.
En það var eins og hún yrði að gera það. Hún
sá þegar þetta viðurstyggilega dýr hafði lokið
MAGGI
OG
IAGGI
'eikning eftir
Vally Bishop.
1. Raggi flýr undan snjókasti . ..
2. ... hann er enn i hættu str.ddur . .
3. . .. en afi opnar fyrir honum ...
Raggi: Þakka þér fyrir, afi!
4. Ragrsri: Hí, þið hittuð mig ekki!