Vikan - 09.06.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 23, 1949
5
Ný framhaldssaga:
Oóttir miljónamæringsins
Sakamálasaga
eftir Lawrence G. Blochman
Beasley Sevseanews,
San Prancisco.
Svaraðu aftur viðvíkjandi bróðurnum. Svar
óskiljanlegt. Nota ekki dulmál. Segðu ævi-
sögu Rodriguez hershöfðingja frá Perú.
Larkin.
„Glímið við þetta,“ sagði hann og rétti loft-
skeytamanninum bréfið.
„Allt í lagi,“ svaraði loftskeytamaðurinn.
Annað farrými á Kumu-maru var rétt aftan
við mitt skip og einu þilfari neðar en fyrsta
farrými. Annars var ekki mikill munur á þeim,
enda þótt klefarnir væru að sönnu dálítið minni
á öðru farrými og kakkalakkarnir dálítið stærri.
Fyrir Dorothy Bonner var það samt eins og að
stíga inn í einhvern óæðri heim, er hún gekk
niður stigann þangað og það var eins og hjarta
hennar væri að springa. Salurinn fyrir neðan
stigann var eiginlega alveg eins innréttaður og
sá á fyrsta farrými. Sömu nöktu veggirnir,
sama græna borðið. Og sama brennisteinslyktin
ríkti þar eins og annarsstaðar í skipinu. Auk
þess blandaðist brennfsteinsfýlunni þefur af
vondu tóbaki, bjór og lélegu ilmvatni.
Dorothy leit í kringum sig í von um að sjá
Charles Frayle, en hvergi gat hún komið auga
á hann. Það sátu tveir menn við borðsendann,
Hindúi með vefjarhölt og veiklulegur, risastór
maður af slafnesku bergi brotinn. Þeir skömm-
uðust heiftarlega á illri ensku. Við hinn enda
borðsins sátu fimm ungar og laglegar konur,
ekki vel snyrtar. Þær voru af ýmsu þjóðerni að
sjá og sennilega listakonur, að hyggju Dorothy.
1 sama bili kom hún auga á Frayle. Hann
stóð úti á ganginum, gleiður og kæruleysislegur.
Hann kinkaði kolli til Dorothy og hélt af stað.
Áður en Dorothy var kominn út á ganginn,
hafði hann gengið nokkur skref. Hann stikaði
stórúm og hvarf fyrir horn. Dorothy gekk á
eftir honum,' gegnum borðsal kyndaranna, þar
rem fjöldi skála með hrísgrjónum stóð á borði,
ásamt þurrum fiski og radísum. Hún fór gegn-
um vélarúmið, sem angaði af olíu og skalf af
vélatitringnum.
Er hún beygði fyrir hornið, gripu hana tveir
stcrkir handleggir. Charles Frayle þrýsti henni
að sér og kyssti hana áfjáður. Hún lokaði aug-
unum og lofaði honum að fara með sig eins og
hann vildi.
,.Þetta var mikil svölun þyrstri sál,“ sagði
hann.
Hún opnaði augun — hann brosti ánægður.
„Charlie, það hefur einhver reynt að myrða
Rodriguez hershöfðingja," sagði hún.
Hann hélt áfram að brosa.
..Ég vcit það, og hvað svo?“
..Rodriguez segir líka, að árásarmaðurinn hafi
stolið samnin,gum hans við Pan American
Vanadium Corporation," sagði Dorothy.
„Ekki þurfum við að gráta það.“
„En ef þeir vilja eyðileggja samninginn, getur
vel farið svo, að þeir reyni lika að stela okkar
eintak.i. Og hugsaðu þér, að þú verðir næsta
fórnarlambið."
,,Það er þó ekki i fyrsta skipti,“ svaraði
Frayle.
,.Ó, Charlie, ég er hrædd. Þeir eiga eftir að
umturna öllu á skipinu til þess að leita að
skíölum hershöfðingjans — og ef þeir finna nú
cintakið mitt i þínum vörzlum?"
,.Hvað þá ?“
„Þá krefst hershöfðinginn þess. Fáðu mér
umslagið, ég skal fela pappírana, svo að engin
geti fundið þá.“
Frayle beið rólegur andartak. Klækjadrætt-
irnir við augun dýpkuðu. Svo dró hann stórt
umslag upp úr jakkavasanum og rétti Dorothy.
Hann horfði hvasst á hana meðan hún var að
stinga umslaginu inn á sig.
„Ertu nú rólegri?" spurði hann.
„Já.“
„En hálfsmeyk samt?“
„Já, dálítið."
„Það þarftu ekki að vera, ekki lengur."
Frayle vafði handleggjunum utan um herðar
henni. Ég flyt nú upp á fyrsta farrými. Ég
hef rætt um það við brytann."
„Er það nú rétt, Charlie? Ég á við eftir allt
það erfiði sem við höfum lagt á okkur til þess
að vera ekki séð saman. Viltu ekki vera áfram
á öðru farrými, þangað til við erum komin til
Honolulu.“
Ástandið hefur nú breytzt. Ég er búinn að
fá tveggja manna klefa, fyrir mig og þig. Skip-
stjórinn getur gift okkur. 1 kvöld.“
„I kvöld? Nei, Charlie, ekki í kvöld. Orðin
komu út úr henni eitt og eitt. Samt skildi hún
ekki sjálfa sig. Hví skyldi hún ekki giftast
Charlie strax, úr því að þau áttu að eigast hvort
eð var. Það hafði verið ætlunin, að þau héldu
brúðkaup sitt jafnskjótt og þau kæmu til Japan.
Henni þótti ákaflega vænt um Charlie, og hún
var honum innilega þakklát. Hún vissi ekki
hvað um hana hefði orðið eftir hinn hryggilega
dauða föður hennar, ef hans hefði ekki notið við.
Charlie var fyrsti maðurinn, sem hún hafði
þekkt og leit á hana sem sjálfstæða persónu, en
ekki sem „dóttur miljónamærings", einskonar
lifandi bankainnstæðu. Charlie var dásamlegur.
Hversvegna hafði hún þá sett sig upp á móti
þvi, að þau giftust hér á skipsfjöl? *
„Hvað hefur komið fyrir? Elskarðu mig ekki
lengur?“ spurði Frayle.
„Það er ekki það, Charlie. Þú veizt, hvað mér
þykir vænt um þig. En þú lofaðir þvi, að ég
fengi að jafna mig eftir áfallið — dauða föður
mins.“
,En tíminn er dýrmætur," áagði Frayle. „Við
verðum að gifta okkur áður en við komum til
Honolulu. Og því fyrr, því betra."
„Hversvegna, Charlie ?“
„Þótt ekki sé horft á tilfinningahlið málsins,
er til þess ærin ástæða,“ svaraði Frayle. „Ég
hef svarið að vernda þig og verja. Þú sagðir
honum bróður þinum ástkærum, að þú mundir
fara með þessu skipi, er það ekki rétt tilgetið?“
„Jú, það gerði ég,“ svaraði hún.
„Það hlaut að vera, þvi að hann er um borð.“
„Arthur? Um borð? Það getur ekki átt sér
stað, því að hann fær ekkert vegabréf, það
veiztu.“
„Ég veit það bara, að hann er um borð.“
Frayle brosti sjálfselskufullur, svo að hræðilegt
var á að líta. Henni fannst hún aldrei hafa séð
hann brosa svona áður. „Hann heimsótti mig
nefnilega í klefa minn kl. 2 í nótt.“
Dorothy ætlaði að bugast. Glen Larkin hafði
þá haft rétt fyrir sér. Hann hlaut að hafa séð
Arthur.
„Hvað vildi hann?“ spurði hún.
,Hann vantaði morfín. Hann hlýtur að hafa
flýtt sér mikið að komast á skipsfjöl þar sem
hann hafði ekki tekið með sinn venjulega
skammt. Hann bjóst við, að ég gæti látið hon-
um í té eitthvert lítilræði."
„Hversvegna kom hann til þín? Hann mátti
þó vita, að þú notar slíkt ekki.“
„Hann vildi, að ég færi til skipslæknisins og
segði, að ég gæti ekki sofið fyrir kvölum. Arthur
sagði mér einnig latneska heitið á „sjúkdómi"
mínum. Læknirinn skyldi útbúa morfínið fyrir
mig, en ég átti að koma því til Arthurs. Hann er
sannarlega prúður! En auðvitað fleygði ég hon-
um út. Ég furða mig bara mest á því, að hann
skuli ekki hafa komið til þín.“
„Hvað — hvað heldur þú að hann vilji?“
„Ekkert sem þolír dagsbirtuna, það getur þú
verið viss um. En eitthvað vill hann, hann er
hér ekki að gamni sinu. Og það er þessvegna sem
við verðum að giftast sem fyrst. Annars letur
hann þig eins og ávallt.“
„Hvað ætlar þú að gera, Charlie?"
„Ég veit, hvað ég ætti að gera. Ég ætti að
drepa hann. Það mundi vera mér sönn ánægja
kreista úr honum liftóruna úr svona leppalúða
eins og hann er. Hann er öllum til armæðu •—•
og verstur sjálfum sér.“
„Charlie! Þú gætir aldrei gert það! hrópaði
Dorothy dauðskelfd.
„Jú, ef það væri nauðsynlegt. Því að auðvitað
murkar maður ekki lifið úr mági sínum, nema
til þess beri brýna nauðsyn. Eigum við þá að
segja í kvöld?"
„Nei, ekki í kvöld. Á morgun." Svaraði
Dorothy.
„Frayle tók aftur utan um hana. Hann hló
ánægður með sjálfum sér. Síðan kyssti hann
hana.
Svar Beasleys við skeytinu frá Larkin kom
um kvöldið, er farþegar sátu að snæðingi. Vind-
staðan hafði breytzt og Kumu-maru sil-
aðist hægt áfram með 45 gráðu halla. Veltifjal-
irnar voru settar á borðið og dúkarnir vættir
til þess að borðbúnaðurinn ylti ekki út af því.
Larkin settist að snæðingi við hlið frú Greeve
og kinkaði kolli til skipstjórans, sem sat við
annan borðsendann, og skipslæknisins er sat við
hinn. Hann brosti til Dorothy, sem sat milli
George Willowby og William Cuttle. Er hann
var að breiða úr pentudúknum, sá hann, að þeir
hershöfðinginn og Jeremy Hood sátu eigi til
borðs. Herra Hood hafði raunar sjaldan eða al-
drei setið að snæðingi. Larkin veitti því einnig
athygli, að mennirnir er sátu skipstjóra-megin
við borðið, höfðu lokið við að borða og voru nú
í óða önn að stanga úr tönnunum. Þessir menn
voru: skipstjórinn, brytinn og Izumo frá Guaya-
quil. Sá hinn síðast nefndi — feitur maður,
kringluleitur og frammyntur með gulan demant
í hálsbindinu — virtist handleika tannstöngul-
inn einna lipurlegast. Hr. Shima frá Callao var
tígulegur maður og stangaði ekki úr tönnunum.
Hann sat og starði á Larkin með einkennilegu
brosi. Larkin starði á móti þar til þjónninn setti
umslag fyrir framan hann.
Larkin opnaði það. Það fór sem hann hafði
hálfvqgis grunað. Skeytið var óskiljanlegt. Upp-
fundning Marconis var gerð að engu af gler-
augnaprýddum, hátiðlegum ungling frá Japan.
Gremja Larkins hefur víst sést á andliti hans,
þvi að frú Greeve spurði:
„Vonandi ekki vondar fréttir, herra Parker ?“
„Þær geta ekki verið verri," svaraði Larkin.
„Er eitthvað illt að frétta að heiman?“
„Ef ég nú bara vissi það,“ andvarpaði Larkin.